Inmiddels lopen we dan daadwerkelijk vier decennia rond op deze aardkloot. Uiteraard val ik nog wel onder de categorie snotapen binnen de club van veertigers, aangezien mijn 40+ status slechts enkele dagen oud is. Zoals zovelen zag ik er wel tegenop,
Ik ben 40!
Maar niet zo zeer vanwege het getal. Wat mij vooral steekt is dat al die jaren vrij weinig hebben opgebracht qua mijn op de maatschappelijke ladder, waarbij ik niet mag vergeten dat de afgelopen halve decennium vooral gestage groei hebben vertoont. Maar ja, dat is dan ook het voordeel van op de bodem van de put belanden, dat er maar één richting opgegaan kan worden (en dat is omhoog).
Stiekem heb ik de afgelopen jaren wel mezelf geamuseerd met de gedachte dat de grote vier-nul groots zou worden gevierd, maar vooral de afgelopen tijd heb ik weinig zin om bekenden te vertellen waar ik momenteel mee bezig ben. Dit omdat ik bezig ben met hét bedrijfsplan waar ik al mijn capaciteiten in kwijt kan én bijzonder grote hoop op heb gevestigd om mijn herintreding op de arbeidsmarkt te markeren als dé mijlpaal die de ommekeer van mijn geluk en succes (plus die van mijn kinderen en mijn relatie) op den duur zal blijken te markeren. Maar het grote probleem is dat al mijn vrienden en kennissen al jaren niets anders horen dan dat ik wéér bezig ben met een bedrijfsplan. Ja, ADHD hè? Dus ik heb weinig zin om de gedachte, ja het zal wel, uit te lokken bij diegenen wiens mentale steun het meest voor mij zouden uitmaken.
Kortom, het werd dus een bijzonder intiem feestje. Waarbij ik het nog leuker had gevonden als ‘ons pa’ (welke aan de Costa del Sol aan het klussen was), ‘munne bruurke’ (die ik gelukkig wel twee dagen tevoren over de vloer had met z’n gezin) en de onbegrijpelijke jeugdtaal uitslaande ADHD puber welke ik nog steeds als mijn stiefdochter beschouw, al probeer ik me tegenwoordig zover weg als mogelijk te houden van haar opvoeding (wat ik misschien beter niet zou moeten doen, om m’n ‘meiske’ wat minder kopzorgen te geven). Maar m’n ‘boefkes’, ‘meissie’, ‘ons ma’ en één van m’n oudste én beste vrienden (plus partner in de op te starten uitgeverij) waren van de partij, wat precies was wat ik dit jaar nodig had.
Dus nu de evaluatie is gedaan, moet ik deze ook achter mij laten en m’n zicht richting de toekomst wenden. We weten namelijk precies welke verandering gewenst wordt. En nu is het dan ook tijd voor actie. De negativiteit laten we achter en gaan met goede moed, alle hens aan dek, knallen om de broodnodige veranderingen te realiseren. Zolang ikzelf iedere week effectief en productief ben moet het mogelijk zijn om eind maart een bedrijfsplan te presenteren en, zeker niet ondergeschikt, samen met m’n ‘meiske’ te werken om een liefdevolle én duurzame relatie op te bouwen om jaloers op te zijn. Aan dit laatste wordt al hard gewerkt sinds mijn noodkreet van enkele weken terug, welke (zij het niet op de manier die ik van tevoren dacht) dus toch het gewenste effect had. Maar ook hierbij zal ik moeten doorzetten wat ik ben begonnen, want het herstel is nog pril.
Het zal je niet zijn ontgaan dat ik de lasten, welke (gezien de hoge verwachtingen) niet gering zijn, in het bijzonder op mijn eigen schouders neem. Misschien dat enkelen zich zelfs de mogelijkheid, zonder al te negatief te zijn, incalculeren dat bezwijken onder een dergelijke last geen irreëel scenario is. Iets wat ik je niet kwalijk kan nemen, want het speelt natuurlijk ook door mijn hoofd. En mijn ‘track record’ wijst ook eerder in die richting, maar in het verleden behaalde resultaten bieden geen garanties voor de toekomst (zoals mijn mantra klinkt, zodat ik de naam De Laatbloeier eer aan mag doen).
Om de hoop (de enige kracht waar ik nu nog op drijf) te behouden, heb ik een paar verzekeringen om gemotiveerd te blijven in de vorm van aangename vooruitzichten. Zo neem ik binnenkort m’n ‘liefke’ uiteten in het kader van Valentijnsdag, welke zonder de Groupon aanbieding onmogelijk zou zijn (in de bijstand zijn de meeste uitstapjes uitgesloten). Eveneens heb ik beloofd om dit jaar m’n ‘meiske’ (en mijzelf) te belonen op een welverdiend dagje spa. Een minimale investering in onze relatie, maar het maximale wat ik, in mijn huidige hoedanigheid, kan bieden. Om de motivatie hoog te houden voor het bedrijfsplan, kijk ik uit naar een lang weekend Ierland. Hier zal de 10-jarige reünie van de Suomi 2007 Erasmoose familie plaatsvinden. Alleen al de gedachte dat ik aan de hereniging met deze vrienden, uit één van de meest indrukwekkende en gemotiveerde momenten uit mijn verleden, houdt het moraal zodanig hoog dat falen niet eens in mij opkomt. Dit keer is het écht anders én ik zal het bewijzen ook!
Hartstikke bedankt Mary-Lou! En dat gaan we zeker doen 😉
Yes, you can! Laat de eerder behaalde resultaten een poepie ruiken. 😉 En gefeliciteerd uiteraard.