Ja, het heeft even geduurd, maar het is dan eindelijk zover. Het hele gezin loopt bij de psychiater. We hadden nog even de illusie dat de jongste de ‘normale’ was, maar daar is nu effectief een stokje voor gestoken. Wij zijn dus familie Knotsgek! Wat misschien aan mijn eigen propaganda ligt. Want ik zeg altijd tegen de snotapen: ‘Ben je gek, of zo? Je hebt de keuze tussen: “Ja, ik ben gek!” en “Nee, ik ben saai!”, want normaal zijn is saai zijn.’ Kortom, dat zal wel de reden zijn dat je jongste aan het rebelleren is gegaan.
Maar ja, het is één ding om per jaar één badje vooruit te gaan bij de zwemles. Het is een totaal ander ding om de goegemeente de stuipen op het lijf te jagen. Wat precies is wat de jongste draak deed. Uiteraard! Want de etterbak is een zoon van mij én z’n moeder. Zo werd ik dus – nog geen maand nadat ik jullie het heugelijke nieuws bracht, dat ‘ons menneke’ toch ietsjes sneller z’n A ging binnenharken – in paniek opgebeld door de juf. Een redelijk nieuwe juf, want het schooljaar is pas een paar maandjes draaiende.
Kortom, de juf was nog niet bekend met het moeilijke karakter dat schuilgaat achter het engelenuiterlijk van mijn tweede, beter gelukte mini-me uitvoering. Wat natuurlijk ook, net zoals bij het lerarentekort vooral het geval is, ligt aan de overvloed aan parttime werkkrachten. Die dus ook niet echt de kans krijgen om in een relatief korte tijd een beter beeld te vormen van de individuen waar zij mee aan de slag moeten. Zo zijn we ook al een paar weken voor het voorval, wat ik nu al 3 alinea’s aan het uitsmeren ben om nog niet te benoemen, opgebeld omdat meneertje een buitensporige reactie had bij de verloting van een snoepje.
Maar daar gaat het dus om. Alles is tegenwoordig buitensporig. Dus wanneer m’n jochie een van z’n driftbuien heeft – en daarbij compleet in de negativiteit blijft hangen – raakt iedereen geschokt wanneer ie nog overmand door alle emoties zegt: ‘Ik wil dood, want dan voel ik niets meer!’ Iets wat ie vaker zegt en waar ie van weet dat volwassenen helemaal lijp worden als ze dat horen. Maar dat krijg je met de gefeminiseerde samenleving.
Wat het duidelijkst is te zien op het schoolplein (wat natuurlijk de voorbode is voor wat er in de toekomst de samenleving instroomt). Want geheid dat het een of andere opvangmoeder was die tussen de middag, direct na een ruzietje, mijn driftkop met een honingzoete stem troostend aansprak met de woorden: ‘Wat is er dan aan de hand?’ Waarop de jongste de fameuze woorden uitsprak en ik later word opgebeld, omdat iedereen overstuur was.
Een juf die geheimzinnig zit te doen: ‘Zou je, indien mogelijk samen met zijn moeder, vanmiddag direct na school even de klas in kunnen komen om te praten?’
‘Ja, maar waar is het voor?’, vraag ik enigszins achterdochtig.
‘Nou, dat bespreek ik liever niet over de telefoon. We zijn vooral geschrokken van iets wat uw zoon zei vanmiddag.’
‘Uhm, heeft ie weer met zelfmoord gedreigd?’
De stilte die volgde vertelde mij dat het hier inderdaad om ging, maar dit werd niet beaamd. Enkel werd de bevestiging gezocht dat ik (en eventueel zijn moeder) met spoed op gesprek zouden komen.
Ja, het is niet normaal dat een 8-jarige zegt dat ie niet wil leven. Maar klaarblijkelijk is men niet meer gewend om met driftkikkers om te gaan. Zo zit ik dus als enige man aan een tafel vol vrouwen die het allemaal, het manneke z’n moeder natuurlijk een stuk minder, behandelen alsof ie als een of andere kampbeul kindjes dwingt om takjes in de poeperd te steken. Kortom, ik ben degene die de boel bagatelliseert.
En nu moet die aap dus naar een psychiater. Waar ik op zich wel mee instem. Niet omdat ik denk dat er iets mis is met ‘m, maar simpelweg omdat ie moet leren dat elke actie een reactie kent. En zijn moeder en ik, hem al vaak zat hebben duidelijk gemaakt dat het niet slim is om dat soort dingen te zeggen. Wanneer ie weer rustig is, geeft ie ook duidelijk aan dat ie helemaal niet dood wil. Maar de maat is vol, hij gaat maar mooi op gesprek. Misschien dat een professional ‘m ook duidelijk kan maken dat niet iedere confrontatie tussen leeftijdsgenootjes ‘pesten’ heet. Maar ja, ook dat is een woord die totaal verwaterd is door de gefeminiseerde samenleving, het educatieve systeem voorop – want daar gebeurt alles eerder dan in de rest van de maatschappij.
