De diagnose: ADD

De Laatbloeier is terug! Dit keer met een nieuwe diagnose: ADD. Mijn dank is groot dat jullie flink gemailed hebben om te vragen waar ik was, en hoe mijn verhaal nu afloopt. Dus hier ben ik weer, en ik hoop dat jullie mij weer even enthousiast terug ontvangen.

Terug van weggeweest

Zoals jullie ongetwijfeld is opgevallen ben ik eventjes niet zo productief geweest. Voor de mensen die graag het vervolg van de opbloeiende romantiek wilde volgen is het hopelijk goed nieuws dat ik nu weer achter mijn toetsenbord ben gaan zitten om als een gestoorde te kloppen op dat ding. Maar ja, mogelijk willen jullie ook weten waarom het zo lang stil is geweest rondom De Laatbloeier. In welk geval je nu het juiste verhaal aan het lezen bent, want juist dat wil ik gaan toelichten.

Heel kort door de bocht, ik was te gespannen en depressief om teksten aan te leveren. Vooral depressief doordat mijn pogingen om voor mijzelf te beginnen waren gestrand. Niet zozeer omdat het geen potentie had, maar omdat ik simpelweg niet de lange adem had om het uit te zitten. Op het moment dat ik me realiseerde dat ik een binnen een maand een huurachterstand van meer dan 2 maanden zou hebben opgebouwd, wist ik dat het einde oefening was.

Dit kwam gruwelijk hard binnen, aangezien ik slechts een paar maanden eerder m’n middelvinger had opgestoken naar de Sociale Dienst en had gezegd: ‘Steek die uitkering maar in je hol, want ik wil ‘m niet!’ Al geruime tijd had ik het gevoel dat ik in de pocket van de staat was en dat zij alles met mij konden doen wat hen goed dunkte, vanwege het simpele feit dat ik van hen afhankelijk was om in mijn basisbehoeften te voorzien. Maar ook dat deed de bijstand inmiddels niet meer, dus zag ik niet in waarom ik nog zou moeten zwichten onder het maniakale controlerende en intimiderende apparaat dat de Sociale Dienst heet (welke nog enkel sociaal in naam is).

Hulpvraag resulteert in diagnose

Uiteraard had dit gegeven ook niet echt een relaxte werking op mijn nog redelijk jonge liefdesrelatie. Dus op advies van mijn schatje ben ik ook maar hulp gaan zoeken bij een maatschappelijk werker (geen flauw idee wat die figuren eigenlijk doen) en een psycholoog. via deze laatste haar verwijzingen is er nu de diagnose ADD gesteld. En ik weet nog steeds niet zo goed wat ik ermee moet.

Want ja, Attention Deficit Disorder? Uit de woorden kon ik al opmaken dat ik het had. Maar wat ik eraan had om dit te weten, wist ik nog niet. En nu ik langzaam beetje bij beetje meer kom te weten over ADD en ADHD, begin ik er nog meer moeite mee te hebben dan toen ik lekker onwetend bevooroordeeld was. Ik heb er bijzonder veel moeite mee om karakteristieken die ik met mijzelf associeer nu ineens te moeten toeschrijven aan een ‘aandoening’. En ik merk dat ik mezelf geregeld afvraag waar de scheidslijn tussen persoonlijkheid en de ‘stoornis’ dan ligt. Of dit daadwerkelijk een belangrijke vraag is betwijfel ik. Maar waar ik niet onderuit kom is dat vrijwel alles wat ik van mijzelf meende te weten nu ineens op losse schroeven is komen te staan.

Het Kübler-Ross effect

Ook dat ik nu ineens in een ADHD praatgroepje zit, heeft een ogenschijnlijke paradoxale werking op mijn gemoedstoestand. Enerzijds vraag ik me af wat ik er doe en anderzijds is de herkenning zo groot dat het bijna onmogelijk wordt om te ontkennen dat je iets hebt. Wat zeker niet wegneemt dat ikzelf nog steeds boordevol vooroordelen zit en tegelijkertijd enorm veel haal uit die groepsbehandelingen. Inmiddels ben ik iets meer dan een week aan de medicatie en het feit dat ik spontaan productiever wordt bevalt mij bijzonder. Zeker ook omdat ik mijzelf altijd als lui en laks heb bestempeld. Iets wat met medicatie blijkbaar overwonnen kan worden.

Vandaar ook dat ik nu eindelijk weer eens aan het schrijven ben geraakt. En hopelijk schrijf ik snel weer wekelijks een stukje voor Pink Press, maar ik ga me nog eventjes geen verplichtingen opleggen. Wat een feit is, is dat ik mijn toetsenbord weer heb gevonden en graag weer iets met een hogere entertainende waarde dan dit stuk ga schrijven. Dus tot gauw!

Uw reporter,

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---