Dat ik niet écht tot rust zou komen gedurende mijn vakantie, was geen verrassing. Maar ik had niet kunnen anticiperen dat ik zo snel overprikkeld zou raken.
Al gedurende de ADHD groepstherapie was mij duidelijk dat ik, als ADD’er, een ernstige allergie heb voor ADHD’ers. Ze vreten m’n energie volledig op, waarna er een geagiteerde versie overblijft van de anders zo goedlachse en meegaande ik. Hans Teeuwen is dan ook geweldig op een podium, maar ik moet er niet aan denken dat ik ermee samen zou moeten wonen.
Zo was dus al binnen anderhalve week vakantie mijn taks bereikt, qua tolerantie naar de oudste snotaap. De stuiterbal. En ik had nog anderhalve week te gaan. Radeloos word ik ervan, want iemand moet ‘m terecht wijzen. Waarbij mijn gedachte is dat het beter is dat ik dat doe, iemand die van hem houdt, in plaats van iemand die geen enkele binding met ‘m heeft. Per slot van rekening zie ik het als mijn ouderlijke taak om hem te begeleiden richting een weerbare volwassen kerel.
Maar welke tips ik ook geef, het lijkt aan dovemans oren gericht. En volgens mij zijn de adviezen van enorm belang, want ik herken eigenschappen in mijn eigen kind die in mijn jeugd garant zouden staan voor een jeugd vol pesterijen.
Hij is vooral té lief. Wat z’n weerbaarheid niet ten goede komt. Maar daarnaast heeft ie tal van irritante trekjes, een onderontwikkelde motoriek en geen enkel gevoel voor sociale omgangsregels.
Toen ik jong was, was dat al voldoende reden om gepest te worden. Helaas heeft tegenwoordig iedere school een antipestbeleid. Ik zeg helaas, want ik geloof heilig dat sociale terechtwijzing van leeftijdsgenootjes op de basisschool een veel mildere impact heeft dan op de middelbare school. Aangezien je dan middenin de puberteit zit en sowieso al een psychische crisis over de eigen identiteit doorgaat. Een periode waarin velen al zwaar op de hand zijn en dus ook enkelen al suïcide overpeinzen.
Zo las ik afgelopen week op Feestboek dat een van mijn vrienden, juist in die periode van zijn leven, langs het spoor heeft gestaan. Peinzend, getergd en onzeker. Laat het nu precies deze vriend zijn die gruwelijk veel raakvlakken met mijn oudste draakje heeft. Beiden ADHD’ers, ontiegelijk lief, maar sociaal onhandig. Zelfs de motoriek komt overeen én het type haar. Het is dat mijn stuiterbal mijn gezicht heeft, anders zou ik een stevig woordje moeten wisselen met die ‘vriend.’
Na de vakantie moeten we maar héél snel een psycholoog in de arm nemen, want ik geloof niet dat zijn leeftijdsgenootjes hem nu gaan corrigeren. En wanneer zij dat wel gaan doen op een middelbare school is het natuurlijk te laat. Niet dat ik me nu al zorgen maak over een potentiële zelfmoord in de toekomst, maar toch!
moeten we zeker eens doen!
Oh, ik dacht juist dat ik met de laatste alinea juist de zorgelijke kant wat minder zorgelijk maakte 😉 Ach, uiteindelijk komt alles goed! Maar ik wil inderdaad wel het zekere voor het onzekere 🙂
Jeetje Dennis, dit vind ik wel heel heftig. En eigenlijk ook best zorgwekkend (met name wat je in de laatste alinea’s beschrijft). En ik denk dat je gelijk hebt. Better safe than sorry.
Misschien moeten we dan toch eens gedachten gaan uitwisselen. Of we hebben gewoon geluk en komt het uiteindelijk vanzelf op z’n pootjes terecht. Al wil ik daar op dit moment niet op gokken 😉
Dit blog had ik zo 1 op 1 zelf kunnen schrijven. Exact wat hier gebeurd.