Mensen hebben altijd wel een mening over je. Over je haar, je lijn, je vent, de opvoeding van je kinderen, hoe je je huishouden bij houdt, je werk. Noem maar op. Helaas heb ik de vervelende gewoonte om me daar te veel van aan te trekken. Nooit zal ik de opmerking 2 weken na mijn eerste bevalling vergeten; “Jeetje, jij wordt ook steeds dikker”. Momenteel ben ik nog 25 kg zwaarder dan toen, dus je zult begrijpen dat ik nu mensen uit de weg loop om niet dat soort geweldige opmerkingen te horen. Een confronterende spiegel is goed hoor, maar ik weet het wel, ik ben niet blind. En wie zegt dat ik me niet gelukkig voel? wie is een ander om daar een mening over te hebben??
Het is heel gek, of ik nou 65kg weeg of 108kg. Mannen hebben nooit achter mij aangelopen. fluiten als ik langs liep? Nee kan ik me niet herinneren. Op een of ander manier had ik een soort “fuck you” op mijn voorhoofd staan waardoor iedereen met een boog om mij heen liep. Als je bekend staat als Moeder, kan je het helemaal vergeten, ik tenminste wel. Was niet echt een M.I.L.F. ofzo. Hoewel ik echt wel knap ben als ik in shape ben, (als ik zo kapsones mag zijn) Als ik uit was met mijn mooie oudere zus, hing er binnen 5 minuten wel een potentieeltje om haar heen. Soms werd er dan naar mij gevraagd, maar direct werd ik nooit aangesproken.
Ik ben ook absoluut niet snel verliefd, ik kies denk ik iemand die mij een veilig gevoel geeft. Ik ben bang dat ik me vreselijk kwetsbaar voel als ik wel verliefd zou zijn, dus dat laat ik niet toe. Sorry mannen, je moet echt van zeer goede huizen komen om mijn hart nog te kunnen veroveren. Je moet uit het zelfde hout gesneden zijn en dat zijn er niet veel.
Zelfbeeld is sowieso bij mij een groot probleem. Ik herken mezelf niet als ik in de spiegel kijk, of in een etalage raam mijn figuur zie, ik zie een vreemde. Ik weet dat ik te zwaar ben, dat zie ik aan mijn kleding voor ik ze aan doe, maar voel me eerder mollig dan echt ‘Morbide Obesitas’. Ik heb al meerdere keren overwogen om een maag verkleining te doen. But Hey, come on?! ik heb al in 3 afvalraces ruim 81kg verloren, dus dat lukt me toch gewoon nog een keer?? Of toch niet?? Door de Fibromyalgie is de afvalrace extra moeilijk wat ik begrijp uit diverse discussie groepen. De één is extreem afgevallen en heeft ondergewicht maar ik zit bij het team van ‘extreem aankomen en overgewicht’. Maagverkleining dan toch maar?? Maar ja, als alleenstaande ouder, wie vangt de kinderen op in je herstelperiode? wie brengt ze naar school etc? Dus dat gaat hem ook weer niet worden.
Maar ook toen ik wel 65kg was en kledingmaat 158/164 droeg, voelde ik me zo mollig. mijn buik was niet strak genoeg (gek he na 3 zware zwangerschappen?) mijn borsten te klein (van 95F naar 75B) alles voelde als een dikke zwemband om me heen. Terwijl ik nu een moord voor dat lichaam zou doen. Ik moet eigenlijk er ook een moord voor doen, een moord op mezelf, op mijn dikke ikke. Het probleem is alleen, ik krijg het niet voor elkaar. Zou ik het dan niet graag genoeg willen?? Is mijn ‘burning desire’ niet ‘burning’ genoeg?
Elke week als ik Obese kijk, sta ik vol bewondering naar die grote mensen te kijken die eind van het programma 2x zijn afgevallen van wat ik kwijt wil. Gedreven en vol doorzettingsvermogen begin ik na zo’n uitzending aan mijn dieet en train schema. Maak schema’s en plan mijn hele week in bij de sportschool. Maar als de ochtend valt, heb ik de morgen al verpest met eten voor ik het me goed en wel besef.
Afleidingen? tja. Aan mijn haar kan ik nog weinig doen. In het verleden heb ik mijn mooie, bruine, lange, krullenkop geblondeerd, zo erg geblondeerd dat ik het moest afknippen tot een ‘Miley Cyrus’ coupe. Ik bleef dus ondanks mijn licht gewicht op zoek naar mezelf, zonder succes. Overal pijn en altijd koud. Die pijn kwam dacht ik doordat ik geen zitvlees meer op mijn kont had. Mijn leven lang had ik 40. nu ineens 36-38. Alles deed me pijn. Constant blauwe plekken en koud. Bij gewichtstoename bleven de pijnen. Bij nader onderzoek bleek ik al jaren Fibromyalgie te hebben, waarschijnlijk vanaf mijn tienerjaren of eerste zwangerschap. (wat door mijn toegenomen gewicht alleen maar verergert is) Op dit moment (vraag me niet waardoor, fibro-fog?) lukt het mij niet om op ook maar iets te focussen. huishouden niet, werk niet, diëten niet. Mijn dochter wilt graag naar de sportschool. Dus nu heb ik met mijn meisje de afspraak gemaakt dat we samen in de avonduren als de jongens op bed liggen samen Pilates te gaan doen, (dubbele uitdaging omdat ik in de avond uren vaak zelfs te moe ben om voor te lezen laat staan gymnastiek te gaan doen) Ik heb nog altijd de belofte staan dat ik in shape zou zijn voor het nieuwe schooljaar, nog maar 15 weken!
Het is verdrietig om mijn oude blogs op valtaf.nl te zien, waar ik sinds 2005 bekend sta onder MissBella, MamaBella, MrsBella, Bella77.. In mijn carrière daar ben ik al 98-65 in 2007 afgevallen, 104-80 in 2010 na geboorte van mijn jongste zoon, en 89-65 kg in mijn laatste race in 2012. dat is bij elkaar ruim 81 kg (buiten alle schommelingen tussendoor) dat is gewoon meer dan een volwassen man?! Snap je nu dat ik er nog weinig zin in heb, Ik heb gewoon levenslang… Daarom moet ik iets vinden wat ik ook levenslang kan doen. En dat heb ik nou net gevonden (hoop ik), maar daar vertel ik je vrijdag meer over!
Liefs Bella
Dank je introvert mama! En je hebt helemaal gelijk, iedereen zou wat meer mogen glimlachen, maakt alles zoveel mooier
Mensen zijn keihard Liesje 🙁
Nou ja, zeg. Dat is ook niet erg charmant om zoiets te zeggen. Behoorlijk lomp.
Ik wil graag blijven lezen hier dus je komt in mijn blogroll.
Weet je: straal gewoon iets moois van jezelf naar buiten. Dan ben je pas echt mooi.
Iedereen kijkt graag naar mensen die glimlachen, bijvoorbeeld.