Overnachten in een cel is niet zo aangenaam als menig Nederlander je wil doen geloven. Ik had geen TV, laat staan een X-box om me mee te vermaken. En in de cel naast me zat iemand alsmaar te roepen om z’n moeder. Welke overigens ook nog eens pisnijdig werd, toen ik ‘m vroeg wat stiller te zijn. Ik was namelijk toe aan wat nachtrust, na de non-stop ondervragingen. Ik had het moeten weten om niet op Feestboek te schrijven dat ik Jan Roos ging vermoorden. Maar ja, je downloadt een app, bent enthousiast over het spel, maar niet over de Kamergotchi die je hebt gekregen. Dus in een jolige bui schrijf je er iets over op je ‘wall’ (Je weet dat je oud bent, wanneer je je ’tijdlijn’ nog stug je ‘wall’ blijft noemen).
Dat je dan middenin de nacht van je bed wordt gelicht, daar denk je niet over. Per slot van rekening leven we in Nederland en niet onder het regiem van een of andere militaire junta. Maar als puntje bij paaltje komt laat de AIVD niet met zich sollen. En waterboarden klinkt wel heel spannend. Als een leuke bezigheid die je zomers op het strand kunt doen, maar de realiteit is toch wel even ietsjes anders. Na de zoveelste onbevredigende vragenronde verlang je toch echt naar een bakje koffie. Twee klontjes suiker, graag! Nee, geen melk, dat vertaald zich meteen in extra ‘love handles’ en m’n vriendin heeft nu al genoeg grip, wanneer ze me van achteren vastgrijpt. Maar ja, met een handdoek over je gezicht is koffie misschien ook niet een van de meest handige drankjes om naar te vragen.
Het begon dus allemaal toen ik die Kamergotchi-app had gedownload. Lekker, nog een reden om naar m’n telefoontje te kijken op onhandige momenten. Bij aanvang kreeg ik een ei. Ja, dan weet je nog steeds niet welke lijsttrekker je te pakken hebt, want ze zijn allemaal uit een ei geboren. Dus ik schudde uit alle macht, misschien iets te hard, want ik kreeg er eentje met hersenbeschadiging. Shit, ik wist dat het shaken baby syndroom ernstig was, maar niets kon mij voorbereiden voor wat mij te wachten stond. Ineens een volgroeide Peppi van Kokki, maar tegenwoordig van VNL, die zit te zeuren om gevoed te worden. Maar ik wilde zo graag Wilders hebben, niet één van die kansloze strijders voor een halve zetel.
Geertje had ik graag als huisdier gewild. Dat is nog eens een beestje die zorg kan gebruiken. Heel veel liefde geven, misschien dat het helpt. Een aai over z’n bol en flink vertroetelen, zodat ie z’n vertrouwen in de mensheid weer terugkrijgt. Bovendien van iemand die op straat met regelmaat wordt aangesproken met de vraag of ie Marokkaans is. Ik denk dat ik best het verschil had kunnen maken. Maar ja, dan krijg je Jan Roos. Pfff, wat moet ik daar nou mee? Nou ja, de opties in het spel waren duidelijk. Je kunt ze eten geven, liefde of ideetjes. Geert zou ik geen ideetjes geven, daar is het allemaal zo faliekant mis bij gegaan. Maar bij Jantje? Ja, die wilde ik niet dus die voedde ik enkel ideetjes.
Helaas had ik geen invloed op welke ideetjes die dan krijgt. Hoogstwaarschijnlijk toch wel de verkeerde. Maar het leek mij dus realistischer om de aanvoerder van het Oekraïne-referendum enkel te ideetjes te voeren. Menig studie heeft namelijk aangetoond dat zonder eten of liefde een pasgeborene vroegtijdig het loodje legt. Ik wilde per slot van rekening Geert knuffelen en niet Jan. Maar de Kamergotchi-app bleek nog leerzaam te zijn ook, want alle studies op mensen blijken geen steek te houden op politici. Dat bleken een soort van vampieren die overal op konden leven, vooral ideetjes. Jan werd wel boos, omdat ik ‘m geen liefde gaf en hij bleef maar klagen over een krentenbol. Welke natuurlijk vol met suiker zit, dus als verantwoordelijke ouder kon ik die niet geven.
Maar misschien had ik ‘m die beter wel kunnen geven. Er was namelijk een aanklacht tegen mij ingediend wegens serieuze bedreigingen aan Jan Roos’ adres. Hij voelde zich met de dood bedreigd, maar had weinig vertrouwen in de beveiliging, nu bleek dat die lekte (nee, die misplaatste referentie krijg je niet van me). Dus werd ik ’s nachts van m’n bed gelicht. Geblindeerd afgevoerd naar een mij onbekende locatie. Alwaar ik de op één na ergste martelingen moest ondergaan (de ergste marteling is natuurlijk dat je wordt gedwongen om met een groep vrouwen over de Kalverstraat te wandelen). De gedachte dat het véél erger had gekund hield mij overeind. Ik heb het overleefd en ging uiteindelijk vrijuit, maar aangezien dat ik gedurende de martelingen geen beschikking had over mijn smartphone, is (door toedoen van de veiligheidsdiensten) Jan Roos inmiddels gestorven. We zullen je missen op 15 maart aanstaande.
