Als nomaden moeder reis ik regelmatig zonder mijn kinderen. Dit keer ben ik alleen op reis naar Valencia, en de reacties zijn weer niet aan te slepen. Waarom ik toch ga en vind dat elke moeder dat eens zou moeten doen, vertel ik hier.
Alleen naar Valencia
“Dat je dat kunt, alleen reizen….’
‘Mis jij jouw kinderen niet ?!’
‘ Laat je jouw kinderen dan gewoon thuis ?!’
Zomaar wat opmerkingen die ik regelmatig krijg als ik vertel dat ik regelmatig (maandelijks een weekje) alleen op reis ga. En de antwoorden: ‘ Dat is heerlijk; probeer het eens….’ ‘ Nope……’, ‘Ja….”
Uiteraard zijn de antwoorden iets genuanceerder dan hierboven vermeld. Behalve de eerste: ik raad echt iedereen aan om eens alleen op reis te gaan. Je maakt daar zulke mooie dingen door mee. Een ontmoeting met jouzelf bijvoorbeeld. Gewoon Jouzelf. Niet in een rol als Mama, Werknemer, Vrouw of Regelneef. Dat kan doodeng en beangstigend zijn, maar het is de moeite waard; geloof me.
Maar reis ik wel echt alleen?
Je zult ook niet helemaal alleen zijn, wanneer je dat niet wilt. Je maakt heel makkelijk contact met andere mensen. Juist als je alleen reist.
Mensen om jou heen zoeken jou snel op en je hebt snel aanspraak.
Maar vooral die ontmoeting met jouzelf is mooi.
Even niemand die iets van jou wenst. Geen brooddozen die klaargezet dienen te worden, geen was die gedaan moet worden, liefst gepland tijdens het boodschappen doen, zodat je het precies in de droger kunt doen voordat je de kinderen uit school haalt en net nadat je het eten voor die avond het bereid.
Als mama, of werkende vrouw/huishouden-hoofd wordt er best een hoop van je gevraagd. Of in ieder geval; dat willen we graag geloven.
Want heb je het wel eens getest of de wereld daadwerkelijk in elkaar stort als het niet allemaal naadloos op elkaar sluit ? Als je gewoon alle activiteiten een voor een doet en niet allemaal in elkaar plant ?
Wat gebeurt er dan ? Niets. Dat wil zeggen; niets naars. Er gebeurt ook praktisch niet zoveel (tegelijk), maar is dat heel erg ? Hebben we niet heel veel meer rust in ons hoofd als we niet alles tegelijk willen doen ?
Ook eens proberen?
Probeer het eens. Laat het gevoel ‘effectief te moeten zijn’ eens even helemaal los en doe gewoon alles op jouw dooie gemak.
Je zult merken, dat je in jouw hoofd een stuk rustiger wordt. Wellicht pas na een aantal keer oefenen, maar dat is merk je snel genoeg. En die praktische zaken maken zich niet druk om een dagdeel vertraging.
Het zou een goede opstap zijn naar de stap te wagen een even lekker helemaal voor jouzelf te kiezen; met jouzelf op reis gaan.
Merken dat het thuisfront prima zonder jou functioneert. Of in ieder geval zou moeten kunnen functioneren. Maak jouzelf niet onmisbaar; hoe fijn het ook is om gemist te worden. Zorg dat je gemist wordt om de dingen die er echt toedoen en niet om praktische zaken.
Ook jouw kinderen redden zich echt even zonder jou. Een andere verzorger zorgt net zo goed voor hen en zij leren daar weer andere dingen van. Al is het maar dat zij meerdere mensen kunnen vertrouwen.
Daarnaast ben ik van mening dat je als moeder ook een goed voorbeeld geeft aan jouw kinderen wanneer jij af en toe even tijd voor jouzelf neemt.
Ik wil dat mijn kinderen graag meegeven; in deze snelle wereld is het heel goed als je af en toe even aan de handrem trekt en even de tijd stopzet. En dan even aan niets of niemand , dan alleen jouzelf, denkt.
Reis jij wel eens alleen?
