De R zit nog amper in de maand en de ellende stort al met bakken tegelijk over ons uit. De eerste zakdoeken zijn alweer gespot. Hevige neerslag heeft de regenpakken inmiddels schoongespoeld. De kinderen hebben hun eerste week er ook opzitten. En papsie wapsie doet een verwoede poging om weer in ritme te komen. Wat een verschil met, nog maar iets meer dan, een week geleden. Het is een geheel nieuw seizoen, ook op de grijze Sony kast die nog trouw dienst doet.
Nu moet ik toegeven dat ik sowieso zelden gecharmeerd ben van wat er op televisie komt. Desondanks begin ik het idee te krijgen dat er steeds minder is dat mij trekt bij de Nederlandse zenders. Het is nooit écht denderend geweest, maar het wordt wel alsmaar slechter. Mijn verklaring voor deze toenemende armoede op de buis is dezelfde als voor de kwalitatieve verschraling bij tal van andere producten.
Namelijk dat één iemand realiseert dat de winstmarges toenemen door goedkoper materiaal te gebruiken. De concurrentie herkent dat succes en doet exact hetzelfde. En na veel gekopieer zitten we nu niet alleen met kleren die het amper een jaar uithouden. Nee, zelfs ieder televisieprogramma is hetzelfde concept onder een nieuwe kop.
Ziek van BN’ers
Het maakt niet uit wat je kijkt. Alsmaar moeten BN’ers overal komen opdraven. Waar is de tijd gebleven dat iedereen van het voetvolk een minutieuze kans maakte op zijn of haar 15 minutes of fame? Of het nu Wie Is De Mol?, Adam Zoekt Eva of Expeditie Robinson is, allemaal moeten ze een blik BN’ers opentrekken. Wanneer er dan geen bekende Nederlander is te vinden, is er vast nog wel een Vlaming. Of zoals tegenwoordig mij iets te vaak gebeurt: mensen die gepresenteerd worden als bekende Nederlander, al heeft niemand die ik ken ooit van die figuren gehoord.
Je kent ze wel, de zoon van Roelvinkie of een of andere YouTuber. Nu snap ik wel dat televisie langzaam dood aan het gaan is. Onder andere doordat zijzelf meer rotzooi op de buis brengen. Maar zijn dit nu werkelijk de mensen waar we de schijnwerpers op willen richten? In verreweg de meeste gevallen kunnen we niet eens meer spreken van getalenteerde mensen. Wat is je talent wanneer je ‘de zoon van’ bent? Niet dat een kind van een BN’er geen talenten kan hebben, maar ik vind het toch behoorlijk discutabel wanneer je enkel vanwege je bloedverwantschap mijn huiskamer binnenkomt.
Met domheid geslagen
En dan heb ik het niet eens gehad over al die YouTubers. Kan iemand mij alsjeblieft vertellen wat ik over het hoofd zie? Want ik zie alleen maar talentloze mediageile snotneuzen. Wiens enige talent lijkt te zijn om alles te doen voor de views, hoe debiel dit ook moge wezen. Van die geniale figuren die elke vorm van intellect verliezen wanneer je zegt dat iets een challenge is. Waar ze eerst mij voor gek verklaren, wanneer ik vraag om van mijn balkon (op vier hoog) naar beneden te springen – Maar ik ken hun zwakke plek, dus vormen mijn lippen de woorden: ‘Balcony Challenge!’ En ja, hoor! – is daar een wannabe YouTuber die z’n benen breekt.
Af en toe denk ik dat ik enorm oud ben. Een of ander mopperend oud mannetje, zoals die twee in de Muppet Show. Maar dat is het ook niet, althans ik denk niet dat het vroeger allemaal beter was. Nou, vooruit sommige dingen wel. Maar volgens mij zijn we als maatschappij compleet geschift geworden. De internetrevolutie heeft ons zoveel gegeven: een vaccinatiediscussie, flat-earthers, kleren (en andere producten) die binnen een jaar (of soms één week) al uit elkaar donderen plus ongetalenteerde onbekende BN’ers die met liefde het gemiddelde IQ der Nederlanden tot ongekende diepten doen zinken.
