Kun je dat over jezelf zeggen? Dat je een waardeloze moeder voelt? Of beter gezegd, dat je het gevoel hebt alsof je waardeloos bent. Dat mensen (je gezin) je het gevoel geven dat je waardeloos bent? Ik bedoel, ik weet dat het moeder zijn een ondankbare baan is, maar ik kan mij niet voorstellen dat er nog vrouwen kinderen zouden nemen als dit het is?
Is dit het nou?
Laatst werd ik wakker, bijna euforisch. Ik ging lekker sporten, en daarna door naar mijn werk. In de avond had ik plannen om eindelijk mijn boek uit te lezen. Tot ik dus goed wakker werd want er gingen 3 alarmen tegelijk af. Het hele gezin moest opstaan. Tijd om ontbijt te maken, broodtrommels klaarmaken, kleding te zoeken wat iedereen standaard kwijt is. Ondertussen hebben ze allemaal wat te klagen en kijk ik chagrijnig. De ene snauw na de ander kan ik incasseren, de stapel afwas loopt op, en ook in de badkamer ligt een berg was waar niet doorheen te wassen is. En dan zijn ze weer weg. Ik blijf achter met een bende die ik de dag ervoor keurig had weggewerkt. Niet dat het makkelijk is, want ik ben ziek. Ik heb (net als Judith de eigenaresse van dit blog) fibromyalgie. Zo ben ik ook bij dit blog gekomen, ik was op zoek naar wat herkenbaarheid, en een plek om mijn verhaal anoniem kwijt te kunnen. De gedachtes die ik heb, die vertel ik niet eens aan mijn psychiater.
Want is dit het nou? Is dit nou mijn leven? Ik heb geen werk, ik kan niks volhouden omdat ik altijd maar ziek ben. Altijd pijn, duizelig, stemmingswisselingen, uitgeput. Het feit dat ik niet werk betekent voor het gezin dat ik de full time huishoudster ben. Hoe veel pijn ik ook mag hebben, hoeveel moeite het ook kost, ik ben de huishoudster. En geen gewone huishoudster, nee een veredelde slaaf. Je kunt gewoon je troep laten liggen, niets op te ruimen, en als het wel een keer gebeurt dan moet er een groot applaus en complimenten arsenaal opengetrokken worden, zelfs na smeken of het alsjeblieft gedaan kan worden. Maar ja, jij doet toch niks de hele dag. Ligt lekker op je luie kont niks te doen. Dat je zo vrijwel geen kans hebt om bijvoorbeeld te sporten want het huishouden neemt te veel energie in beslag, naast het continue tegen aangepist worden alsof je niets bent. Een waardeloze moeder ben je, je kunt niet eens je basistaken voldoen.
Ik zou graag met een trainer aan de gang gaan, al is het wandelen, gewoon om wat sterker te worden zodat ik meer aan kan. Ik wil dan ook echt weer gaan werken, want ook al breng ik nog elke maand mijn deel in (goed gespaard in betere tijden), ik ben niet volwaardig. Iedereen heeft hobby’s, sporten, en dus kan ik thuisblijven bij de kleinste. Geen probleem. Voetveeg blijft wel thuis. Er wordt totaal geen rekening meer mee gehouden. Geen antwoord op ze er wel of niet zijn met het avondeten, en dan nog is daar regelmatig geen zin in en wordt er wat anders gemaakt. Je zou bijna denken dat ik vrijwillig ziek ben. Gewoon een lui nest met een slap excuus. Want dat is het gevoel die je krijgt. Je telt niet als volwaardig en bent dus een waardeloze moeder. Al trek je soms de energie uit je achterwerk om toch voor te lezen, om toch iets leuks te doen, ergens heen te gaan, het is nooit genoeg.
Vandaag in de winkel werd er gezeurd om speelgoed. Ik werd zo draaierig dat ik even op adem moest komen en proberen de boel weer te zien. Het voelt dan alsof de grond onder mij vandaan getrokken wordt. Alles is zwart. Een lief vrouwtje kwam op mij af en vroeg of het wel ging, of ze misschien wat water kon halen. Mijn kind had het niet eens door en bleef gewoon doorzeuren. Daarna was het ook raar want wat moest die mevrouw nou “jij bent toch wel vaker duizelig!”. En dan vraag ik mij af, als je altijd ziek bent, betekent het dan niets meer? Dit soort situaties geven dan ook aan dat ik een waardeloze moeder ben. Een goede moeder had haar kinderen toch wel beter opgevoed? Die had toch wel een behulpzame partner gehad?
Elke dag ben ik aan het manifesteren, dat ik beter wordt, dat ik een leuke passende baan vindt. Ik solliciteer mij suf, ik zou graag vanuit huis werken. Mijn angst is dan weer dat aangezien ik niet belangrijk ben in dit gezin, dat ze er gewoon door heen praten, of gillen als ze geen sokken kunnen vinden die altijd op dezelfde plek liggen. Ik wil zo graag een volwaardig lid van het gezin zijn. Ik ben alleen bang dat als ik dat eenmaal ben, ik niet wil blijven. Als ik eenmaal mijn waarde en zelfstandigheid terug heb, wil ik dan wel blijven op een plek waar niemand je zo ziet? Ik bedoel, ik weet dat ze op hun manier wel van mij houden, en mijn kinderen zijn mijn alles, maar ik voel de scheuren. Waar ik vroeger altijd dacht dat een moeder nooit haar kinderen zou kunnen achterlaten, ben ik daar allang niet meer zo veroordelend over. Soms is het misschien maar beter? Niet alleen voor de moeder en haar geestelijke gezondheid, maar ook voor de kinderen, want ja, wat is dit voor voorbeeld? Een stiefmoeder die wel fit en gezond is, is toch een veel beter voorbeeld? En vreemde ogen doen iets, die zullen ze vast beter behandelen, wat hun betere personen zal maken.
Je ziet over dit soort situaties zoveel “grappige filmpjes”, maar is het grappig? Is het om te lachen als je continue maar afgesnauwd wordt? Is het leuk als niemand achter zijn kont opruimt? Ik heb het niet over poetsen, maar een bordje naar de keuken, speelgoed naar je kamer, kleding in de was in plaats van door het huis. Een keer stofzuigen als man omdat je je vrouw het in tranen ziet doen?
De waardeloze moeder
Hoe sta jij tegenover zo een situatie? Vindt je mij een waardeloze moeder op basis van dit blog? Of kun je ergens wel begrijpen dat ik mij afvraag of dit het nou is? Is dit het leven die ik nog zo een 15 jaar moet leven? Is dit alles?
Lees ook: Ben je een slechte moeder? of Ik ben een slechte moeder
