Hi Moms! Wat is het spannend! Nog heel even en ik krijg een nieuwe achternaam. Ik word een echte mevrouw. Zoals het een echte hipster betaamt (want dat ben ik jonguh) ga ik ook niet in een traditionele jurk, en komt het feestje pas na de zomer ergens. Ik doe graag alles anders.
De Bridechilla
Yes! Weer een nieuw woord geleerd. De bridechilla is het tegenovergestelde van de bridezilla. Je weet wel die aankomende bruiden waar hele shows om gebouwd worden. “De rode rozen zijn te rood AAAHHHHH, THE WEDDING IS OFF!” die verhalen. Ik krijg er kippenvel.
Ik weet het, ik ben te veel een hippie, of een zwever of te relaxed met alles. Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat ik zo een dramaqueen zou zijn. Het is mijn dag, dus ik mag bepalen hoe ik het wil toch? Ik trouw niet om een hele bende met mensen, die ik de rest van het jaar niet of nauwelijks zie, blij te maken. Of omdat het zo hoort, of omdat anderen het nooit zo zouden doen. Wij zijn hun niet.
I did it my way…
Wij doen graag dingen op onze manier, en als mensen het maar niks vinden dan is het echt hun probleem. Oh je wilt niet weten wat een commentaar wij krijgen omdat wij al jaren verloofd zijn. Nou en? Als wij dat nou willen? Doen wij daar iemand pijn mee? Vallen wij er iemand mee lastig? Niet dat ik weet, dus waarom is het dan zo een probleem? Ik snap er werkelijk niks van.
Wij trouwen omdat wij dat willen, voor ons viertjes en voor niemand anders. Ik wil zijn naam dragen, en mevrouw zijn. Wij horen bij elkaar, dus daar is die ring niet voor nodig, dat weten wij zonder ook wel. Het maakt het alleen een stukje echter. Daar komt natuurlijk ook simpel het belastingtechnische verhaal en andere saaie documenten.
Dus ja, ik ben heel relaxed. De jurk en de schoenen zijn online besteld. Als een supermodel het kan, kan ik het ook. Alleen jammer dat haar figuur niet bij het pak komt, anders had ik die ook gekocht.
De jurkjes van de meiden gisteren nog in het centrum gehaald, en voor hem zijn outfit. Waar we gaan eten is ook snel gereserveerd en basta. Het feestje zoals ik al zei is na de zomer als beide zussen even in het land zijn. Het zou leuk zijn die erbij te hebben namelijk.
Bindingsangst?
Dit is wel een probleem. Tegen de 100 redenen om te trouwen heb ik er 1000 om het niet te doen. Sinds ik een jaar of 16 ben, ben ik op de vlucht. Als iets niet lekker loopt dan loop ik weg. Ik heb 1000 baantjes gehad, en was nooit sterk in relaties. De langere relaties was met mannen die mij eigenlijk niet lieten gaan. Ze hadden altijd wel een mooi verhaal om mij te laten blijven. Maar die twee lange relaties kunnen je allebei vertellen dat ik wel 100x ben opgestapt.
Zo ook in deze relatie. Hoe vaak ik wel niet de handdoek in de ring heb willen gooien? Man, vanochtend nog heb ik een uur zitten huilen bij de psychiater of ik dit wel aandurf. Het is allemaal wel heel definitief, en ik kan dan niet zomaar opstappen. Nou wil ik dat ook niet, maar de optie weet je wel? Is dit de typische cold feet?
Ik bedoel ik ga trouwen met de man die zo lief mijn dochter heeft aangenomen en opvoed als zijn eigen. Die zelf mijn verlovingsring maakte, en die als een kikker op onze tweede date verscheen. De man met wie ik uren kan praten over nerd dingen en die alle uber slechte rampen films voor mij opneemt omdat hij weet hoe blij ik daarvan wordt. Door veel omstandigheden zijn we de laatste tijd allebei erg gestrest, dus het lachen is wat minder, en alles is wat minder. Maar is het de stress of is het wat anders?
Ik vermoed dat mijn oude vluchtmodus gewoon weer staat ingeschakeld. Ik ga vandaag dus lekker naar de kapper, en de ringen ophalen. Dan komt het allemaal vast goed. Of niet.
XO
Judith