Het is zomer, mijn kinderen gaan lekker 3 weken lang elke ochtend naar het zwembad voor zomerzwemlessen. Mijn jongste (5) heeft nog geen lessen gehad, mijn middelste (6,5) heeft al 4mnd zwemlessen 2x per week gehad in onze vorige woonplaats. Omdat we na verhuizing zwemmen niet meteen hebben opgepakt, dacht ik “mooi een jumpstart” van zwemlessen 3 weken lang elke werkdag. Zo gezegd zo gedaan.
De middelste was niet echt enthousiast. Hij wilde liever uitslapen, het was immers geen schoolweek, dus hij wilde niet vroeg op. De jongste was niet te stuiten. Die wilde heel graag. Het systeem in dit zwembad werkt anders dan we gewend zijn, geen stickers maar lintjes. Mijn middelste denk kans te maken op een lintje en doet erg zijn best. De jongste is zo watervrij dat ik op kijk van zijn gedrevenheid en enthousiasme dat hij elke ochtend zo blij opstaat en mee gaat naar de lessen. Einde van de eerste week loopt de jongste dan ook de douche uit met een lintje en mijn middelste moet nog even wachten. Teleurgesteld als hij is, laat hij het bijna niet merken maar ik zie en voel zijn frustratie.
Zijn jongere broertje die net 5 lessen geleden begonnen is heeft een doel voor ogen, zijn oudere broer inhalen. Op zich gezonde concurrentie, is het niet dat de jongste hem met bijna alles inhaalt. Arme jongen. Gelukkig is hij wel beter in rekenen, schrijven en voetballen. De middelste liep pas met 21 maanden los, de jongste met 11.
De jongste kent geen angst, waardoor moeders extra angstig is want zo voorzichtig als zijn broer is is hij dus totaal niet. In dit geval met zwemmen geen probleem. Maar buiten de lessen denkt hij niet bij de sloot “ik moet oppassen dat ik er niet inval” nee hij denkt “ik kan toch zwemmen mij kan niets gebeuren” Ieeeks… dus extra angst voor mama tot hij daadwerkelijk zijn zwem-ABC heeft.
Wordt vervolgd!
