‘Nog één nachtje slapen, dan ben ik negen!’, zei m’n jongste snotaap gisteravond met een fonkel in z’n hazelbruine ogen. Nou, ik hoop dat ‘t ‘m lukt om te slapen, dacht ik nog.

Vandaag gaan m’n snotapen tezamen op voor hun C. Ik ben nu al aan het joelen. Na vandaag ben ik voor altijd verlost van dat veel te hete zwembad. Nog één keertje de zware zit.

Waar zijn we de mist ingegaan met al die feministische golven? Ik vraag me dit steeds vaker af. Vooral omdat ik steeds vaker moeders zie die voltijds werken, maar thuis het huishouden en de zorg voor de kinderen niet lijken toe te vertrouwen aan de vader.