‘Nog één nachtje slapen, dan ben ik negen!’, zei m’n jongste snotaap gisteravond met een fonkel in z’n hazelbruine ogen. Nou, ik hoop dat ‘t ‘m lukt om te slapen, dacht ik nog.

Vandaag gaan m’n snotapen tezamen op voor hun C. Ik ben nu al aan het joelen. Na vandaag ben ik voor altijd verlost van dat veel te hete zwembad. Nog één keertje de zware zit.

Waar zijn we de mist ingegaan met al die feministische golven? Ik vraag me dit steeds vaker af. Vooral omdat ik steeds vaker moeders zie die voltijds werken, maar thuis het huishouden en de zorg voor de kinderen niet lijken toe te vertrouwen aan de vader.

Afgelopen donderdag was het weer raak. Een studiedag! Alweer! Het zal vast wel per email gecommuniceerd zijn. Helaas worden er tegenwoordig zoveel onnozelheden gecommuniceerd, dat genoeg personen en complete instanties ongelezen in de inbox blijven rondhangen. Zo kom ik dan de dag tevoren achter zo’n studiedag. En ik ben niet de enige, want nadat de jongste snotaap vertelt dat ze de volgende dag een studiedag hebben, lees ik op de klassenapp – welke vanzelfsprekend geen signalen meer geeft voor nieuwe berichten – dat andere ouders dezelfde vraag hebben gesteld: ‘Klopt het wat mijn kind zegt?’ En ja, hoor! Het klopt! Maar niet alleen deze donderdag, maar komende week vrijdag is…