‘Nog één nachtje slapen, dan ben ik negen!’, zei m’n jongste snotaap gisteravond met een fonkel in z’n hazelbruine ogen. Nou, ik hoop dat ’t ‘m lukt om te slapen, dacht ik nog.Zelf was ik op die leeftijd zo gespannen, de avond voor m’n verjaardag, dat ik m’n ouders nog naar bed hoorde gaan. Daarna lukte het me dan om toch nog wat uurtjes te reizen langs bergen dozen in kleurrijk inpakpapier aan de andere kant van mijn oogleden. Maar ja, qua slapen lijkt deze aap helemaal niet op z’n vader, dus hij stond vanochtend goed uitgerust naast mijn bed.
Z’n vader en moeder zijn niet meer samen, dus ’t menneke keek al uit naar een lang weekend feest. Die al iets aan elan had moeten inboeten. Gisteren zou er namelijk een schoolfeest zijn, maar vanwege KNMI’s code geel werd die afgelast. Maar ja, het is nog steeds een lang weekend feest. Vandaag heeft ie z’n kinderfeestje en z’n ouders tegelijkertijd voor zichzelf. Morgen komt de familie bij papa en overmorgen is er bij mama thuis de afsluiting van het feestweekend.
Zelf kijk ik er eigenlijk ook wel naar uit. Behalve dat kinderfeestje dan. Met dat groot, groter, grootst vind ik er steeds minder aan. Doe mij maar het oud-Hollandsche kinderfeest. Lekker wat spijkerpoepen, koekhappen en zaklopen. Net zoals schooltraktaties die helemaal uit de hand zijn gelopen – waar ik eveneens de voorkeur geef aan een prikkertje met de Nederlandse driekleur en daaraan vakkundig geregen een blokje jonge kaas, een plakje worst en een augurkje – lijken kinderfeestjes ook al prestige projecten.
M’n jongste wilde uit eten bij restaurant Vandaag, tegenover de RAI! Een all you can eat lopend buffet bij een gaarkeuken. Dat vind ik vreselijk! Ik vind onbeperkt vreten al niet gezellig. Al die mensen die waar voor hun geld willen en denken dat zij, qua inkoopprijs, wél meer eten naar binnen kunnen werken dan de toegangsprijs was. Nou, als het je lukt dan heb je ook niets gewonnen, want de kwaliteit is absoluut niet om over naar huis te schrijven.
De oudste wilde ook al eens daar snaaien. Ik heb het geweten. De hele avond alleen maar vis gegeten en nog heb ik het idee dat zij aan mij hebben verdient. Saaie sushi, smaakloze oesters. Zelfs de gebakjes waren met moeite binnen te houden. De chocolade fontein smaakte of er van die surrogaat chocolade uit het legerrantsoen inzat. Gewoon smerig!
Maar ja, ik ga m’n uiterste best doen om mijn gelaat in de plooi te houden. Dat mijn gezicht niet verraad wat de draken en hun moeder al weten. Gelukkig is het ’t hele weekend feest, dus die paar uurtjes moet ik wel overleven. De jarige job wil het graag, maar ik had het geld liever uitgegeven in een écht restaurant. Kwaliteit boven kwantiteit! Een heerlijke botergare zeetong als hoofdgerecht en een fles tafelwijn had zeker wel moeten lukken voor dat geld. Hmmm! Nou ja, andere keer dan maar.
