Wat eerder deze avond plaatsvond:
Wanneer de kinderen bij oma zijn wanen twee, nog steeds verliefde, jonge ouders zich even (in de goede zin van het woord) onverantwoordelijke individuen wanen. Een heerlijk avond in de bourgondische industriestad, welke ik fier ‘mijn geboortestad’ kan noemen, wordt op de laatste dag van het lichtfestijn Glow het toneel voor een verliefd stelletje in ‘Adolescent Love Revival.’ Als een soort gids vertel ik m’n ‘meiske’ over de jeugdherinneringen en familiegeschiedenis, die bij elke hoek van de straat in mij opkomen. Ondertussen bewonderen we de mooiste lichtkunstwerken, die Eindhoven (naast het feit dat Philips Lighting er nog steeds resideert) met recht als Dé Lichtstad van de Lage Landen bestempelen. Verder tekent deze avond zich door de aanhoudende neerslag die de verleiding om kaartjes te kopen, voor het anderzijds gratis te bezichtigen lichtfestival, voor een zogenaamde ‘Glow Special’ in het Parktheater (voorheen ‘Stadsschouwburg’). En ondanks dat m’n ‘meissie’ hetzelfde eerder had meegemaakt op de Parade in Amsterdam, zullen we het hilarische toneelstuk met publieksparticipatie niet snel vergeten.
De route vervolgend langs wenende wilgen en dansende graffiti’s
Inmiddels was het buiten weer eventjes droog, terwijl wij de route verder volgde richting het uitgaansgebied. Weer terug bij het Anne Frankplantsoen, net voor het Van Abbemuseum, begon het (dit keer) gelukkig weer te regenen. Het gaf net dat kleine beetje extra dimensie aan de Weeping Willows, die tussen al het grove geschut aan lichtshows erg sober aandeed (wat overigens ook de bedoeling was). Want, bij de zoete vibrato van Julie Londons stem in de eveneens sobere uitvoering van Arthur Hamiltons bekendste lied, druppelde het regenwater langs de hangende takken van de treurwilgen (welke direct in het oog springen door het met groenblauwig geprojecteerde licht) aan de kant van de Kleine Dommel, als weemoedige tranen de rivier in. Natuurlijk kan ik m’n ‘meiske’ direct opdweilen, want die wordt sowieso lyrisch van treurwilgen aan de waterkant. Maar ja, ik vond dit ook geweldig in haar eenvoud.
Na dit aan Zen grenzende moment van kalmte, werden we overweldigd door de bombastische, bijna Russische aandoende, Il Giardino Incantato. Als je het mij vraagt was een betoverde tuin ver te zoeken, maar daarmee wil ik niet zeggen dat het niet mooi was. Maar wat ik, als voormalige graffiti spuitende vandalist, het mooist vond, was een ‘piece’ die enkel uit een witte achtergrond en zwarte ‘outlines’ bestond en hoog op een buitengevel achter Stratumseind (een straat die voornamelijk uit café’s bestaat en ieder weekend het toneel is van ongegeneerde adolescente avances, bierglazen die een eerste en laatste poging tot continentale vluchten wagen, grote woorden van kleine jongens die denken dat het goudgele sap van de kastelijn afkomstig is uit Panoramix toverketel, brakende tienermeisjes met doorlopen mascara en andersoortig jollige jeugd zonder grenzen). Met behulp van een projector kwamen er verschillende schaduwvallen op de graffiti. Omdat het zo diepte kreeg, werd helemaal tot leven gewekt. De onbeantwoorde vraag bleef of het een bestaande graffiti was, of dat die speciaal voor Glow daar was geplaatst.
De ontdekking van de Stadsbrouwerij
Onze route vervolgend stuiten we achter de Dela op de Stadsbrouwerij Eindhoven. Ik steek mijn verbazing niet onder banken of stoelen, want ik heb die nog nooit gezien (wat ook niet zo vreemd is. Want 2 jaar voor mijn opa geboren zou worden, doofde het vuur onder de ketels van de laatste Eindhovense brouwerij). Beiden vinden we het een goed idee om in het bijbehorende café ons nog eventjes op te warmen, voordat we ons langzaam via de Glow-route richting de trein bewegen. Binnen kan de paraplu even dicht en de doordrenkte jassen even uit. Twee blauwbekkende doorweekte puppies staan de waslijst aan markante biernamen, die allemaal gerelateerd zijn aan Philips Lighting, aandachtig te bestuderen. Na enig beraadslagen valt de keuze op de Witte Dame (hoe kan het ook anders, een witbier) voor m’n ‘meissie’ en voor mij de 100 Watt Euforie (een Indian Pale Ale), welke ons erg goed bevallen. Evenals de hypnotiserende verliefde blikken en de verleidelijke aanrakingen, met inmiddels opgewarmde handen, die we nog steeds met elkaar wisselen.
Bij het verlaten van de Stadsbrouwerij Eindhoven café merken we dat het buiten alweer droog is. Niet dat het voor ons veel uitmaakt. Nat zijn we toch al; we komen opgewarmd een kroegje uit; en afgezien van wat bezienswaardigheden zijn we continu verdwaald in de ogen van de ander, wat een hoop futiliteiten (zoals vallend water) aan je observatievermogen laat voorbijgaan. Terwijl we langs de Kleine Dommel lopen vraagt m’n ‘meiske’ zich hardop af waarom er zo weinig horeca langs het riviertje ligt. Met een verwijzing naar de eetgelegenheden aan grachten in Utrecht, is ze er zeker van dat dit ook geweldig in Eindhoven zou werken. ‘Of zouden er zatte carnavalgangers in het water mieteren?’ ‘Ja, hoogstwaarschijnlijk wel! Dat en de rivier heeft nogal de neiging om buiten haar oevers te treden’, zeg ik terwijl ik denk, is een rivier eigenlijk wel vrouwelijk?
Op naar de trein en de snelheid van WhatsApp op de proef gesteld
Onze route vervolgend komen wij bij de St. Catharinekerk, waar mijn broertje en ik in onze jeugd menig zondagmorgen op de voorste bankjes moesten doorbrengen en dit was enkel te verdragen door het vooruitzicht op een krentenbol aan het einde van de mis (Wij waren de laatste generatie die nog zoet was te houden met slechts een droge krentenbol). Zoals gebruikelijk met Glow, is op de kerk een groots lichtproject te zien. ‘Hmm, je moet 3D-brilletjes kopen!’, zeg ik bedenkelijk. ‘Ja’, zegt m’n ‘meissie’, mijn afkeurende toon scherp registrerend. ‘Dat weet je toch? Als iets steeds succesvoller wordt, moet er overal geld op verdient worden!’, vervolgt ze. Ik kan niets anders dan het beamen. We zijn, zoals blijkt, in overeenstemming dat we geen brilletjes kopen. Toch blijven we even naar de kerk kijken en besluiten dat de 2D projectje van voorgaande jaren veel beter is. Uiteraard hebben we geen brilletje op, dus zeker weten doen we het niet.
We bijven niet al te lang hangen bij die saaie vertoning op de kerk en gaan de, op 3D-brilletjes, bespaarde eurootjes opbrassen aan Euroknallers. Zo komt het dat één treinstel in de laatste trein naar Amsterdam stinkt naar McDonald’s Hamburgers en Chili Chickens, waar in een trein met ditmaal een overvloed aan zitplaatsen twee mensen enig tegen elkaar aankruipen. Het begint te dagen dat ik nog steeds niet het, 2 dagen eerder, beloofde cadeautje te hebben gegeven. Dus grijp ik naar mijn smartphone, waar ik met een vaardige ‘swipe’ door de bestanden scroll op zoek naar een MP3 (voor de nieuwsgierige lezer is de MP3 aan het einde van dit verhaal toegevoegd). Eenmaal gevonden wordt ie als bijlage via WhatsApp verzonden, vergezeld door de tekst: ‘Hier is alsnog het beloofde cadeautje, zodat je zelf kunt bepalen wanneer je door mij toegezongen wilt worden!’ Echter zal haar smartphone pas aangeven dat ze een berichtje heeft gehad van haar manneke als we thuis innig in elkaar gevouwd aan het slapen zijn. Wat op een erg vreemde manier enigszins bevrijdend aanvoelt, omdat onze WhatsApp vele malen slechter communiceert dan wij.
– EINDE –
Uw nog steeds verliefde romanticus,
![De Laatbloeier Gastblogger @ PinkPress [Signature Logo]-01](https://www.pinkpress.nl/wp-content/uploads/2015/04/De-Laatbloeier-Gastblogger-@-PinkPress-Signature-Logo-01-300x198.jpg){kind=logo}
PS: Wij hopen dat jullie hebben genoten van dit waargebeurde verhaal, dat gaande weg (qua lengte) helemaal uit de hand is gelopen en zich ontwikkelde tot iets dat misschien zelfs te lang is om nog als ‘kort verhaal’ te bestempelen. Het is dan dus ook tevens de hoop dat, tijdens deze lange (inmiddels alweer 3 maanden durende) reis, niet teveel mensen vermoeid zijn afgehaakt. Maar bovenal hopen we dat dit verhaal jullie creativiteit heeft geprikkeld en overtuigd om zelf wanhopig romantisch te blijven.
.
