Dat naar de supermarkt gaan zo een uitdaging zou zijn had ik nooit verwacht. Uiteraard inclusief paniekaanval.
Vanmorgen stapte ik op mijn fiets. Het is eigenlijk alweer een week geleden dat ik dat deed. Voor velen van jullie zal dat niet heel raar zijn, maar ik ben verknocht aan mijn fiets. Ik ga overal heen op mijn fiets, en ben er echt wel een paar keer per dag mee weg.
Dus vanmorgen stapte ik half trillend op mijn fiets. De afgelopen week heb ik geen winkel gezien. Man moet nog steeds af en toe naar kantoor dus die gaat dan. Ik kon rustig van mijn shopverslaving afkicken thuis. Ook heb ik geen medicatie op het moment (arts is op vakantie, en het is nogal onduidelijk hoe of wat bij de psychiater) dus ik doe alles zonder Elvanse, wat een extra uitdaging blijkt op de ADHD.
Maar goed. De weg naar de supermarkt voelde als een missie die ik moest voldoen. Op 1.5 meter afstand blijven als je van tegengestelde richtingen komt blijkt een duik in de bosjes op te leveren. Fijn. Ik voel mijn hart sneller en sneller gaan, die paniekaanval is nu niet ver meer. Maar ik ga door, en begin bij winkel 1.
De toko.
De toko is gelukkig altijd lekker rustig, en ik kan op mijn gemak lekker vers fruit en groente halen. Ze hebben hier ook nog gewoon handzeep voor een normale prijs. Sterker, de tijd lijkt hier stil te hebben gestaan. Alles is er gewoon nog, en in normale aantallen. So far so good.
De Kruidvat
Met hooikoorts wil je nu niet zitten. Nu scheelt het dat je amper buiten komt, maar al niezend de hond uitlaten geeft je echt boze blikken en scheldpartijen van mensen die denken dat je ziek bent. Ik zou een ander uit het gezin laten gaan, was het niet dat wij alle 4 zware hooikoorts hebben. Die pillen zijn hier dus onmisbaar wil de hond een blokje kunnen lopen. Daar gaat iedereen elkaar al angstig uit de weg. De gangpaden zijn niet zo breed (maar ouders met kinderwagens en mensen in een rolstoel konden je dat al langer vertellen), dus je moet echt wachten tot iemand ergens mee klaar is. Bij de rij staan we allemaal netjes 1.5 meter bij elkaar vandaan en dat is prettig.
De Jumbo
Hier zie je iedereen angstig kijken. De sfeer is om te snijden en het voelt alsof ik in een nieuwe aflevering van The Handmaids Tale zit. “Vermijd contact met anderen, praat niet met de overige bezoekers”. Nu voelt het hele leven als een film, maar toen dit werd omgeroepen kwamen de hartkloppingen. Een man moest kuchen en ik moest zweten, een vrouw wilde perse iets boven mij pakken terwijl ik iets pakte. Dan wordt het zwart voor mijn ogen en verstijf ik. Diep ademhalen durf je nu niet, en ik was snel de winkel uit met de helft van mijn lijstje.
Ik moet er niet aan denken dat dit het nieuwe normaal wordt. Maar ik ga er vanuit dat er voorlopig heel veel nieuwe regels van kracht zullen zijn?
Hoe is het met jou?
