Ik heb al jaren last van depressies. Waar die vandaan komen kan ik hier niet allemaal bespreken. Ik kan wel zeggen dat het deels is aangeboren, door levenservaringen en omstandigheden gekomen is. Ik wil ze met jou delen, want wie weet kunnen we elkaar wel tips geven of helpen, ondersteunen, of denk je, gelukkig heb ik dat niet!
Wat is donker en duister voor mij? Vertrouwd, veilig en een schuilplaats. Sarcastische humor, zelfspot, dik ‘smile’ masker en nog veel meer. Waarom doe ik het? Voor een ander me pijn doet, om mijn masker voor te houden en te beschermen. Wat heb ik er mee bereikt? Dat niemand echt dicht bij kan komen en me pijn kan doen. Doet niemand me dan ook pijn? Zeker wel, want ik trek me veel te veel aan wat andere over mij denken of zeggen. Zowel in mijn gezicht als achter mijn rug om. Dus helpt het? Nee, maar toch blijf ik het doen, want het voelt veilig.
Hoe uit zich dat in mij? Ik heb Bipolaire Manische Depressies en Borderline. Wat houd dat voor mij in? Als Borderliner ben je verslavings gevoelig, zeggen ze. Door mijn levenservaringen zal je mij niet (snel) aan drank, drugs of gokverslavingen zien ondergaan. Maar eten, is voor mij wel een dingetje net als geld uitgeven. (Ik ben nu “Butt-Naked” de waarheid aan het vertellen). Vandaag kan ik de wereld geestelijk en lichamelijk aan. Ik wil de wereld reizen en kan al half mijn ticket boeken bewijs van spreken en morgen wil ik dood.. Zo zwart wit is het gewoon. Dood zou ik niet meer willen, niet meer. Want ik hou te veel van mijn kinderen om ze “alleen” achter te laten. Ik zou het niet over mijn hart verkrijgen als ik in de hemel of hel (Ja sorry daar geloof ik in) naar ze kijk en ik door mij toedoen alleen maar verdrietige en ongelukkige gezichtjes zie omdat mama het leven heeft verlaten expres, omdat zij het niet meer trok een dagje? Nee dat kan ik echt niet. Dus sinds dien kunnen mijn mensen er op aan dat ik dat niet zal doen. Mocht iemand het al door hebben dat ik me soms zó klote kan voelen.
Als tiener was dat wel anders. Weinig mensen hadden door hoe ongelukkig ik was. Volgens mij eigenlijk niemand zelfs nu niet. Niemand laat ik zo dichtbij. Niets liep op rolletjes (in mijn hoofd maakte ik het alleen maar erger om alles te over denken en te malen) en op mijn 13de had ik mijn schoolkluisje vol met kleding en “wegloop” atributes. Beetje geld (25,-fl., strippenkaart (was in die tijd nog), pakje Marlboro van fl. 3,75 guldens (E1,70) adresboekje met minder voor de hand liggende schuilplaatsen. Meer had ik niet en had ik niet nodig. Mobiels etc bestonden toen nog niet, Ja ik ben een jaren ’70 kind. Tot op de dag van vandaag weet ik niet of mijn ouders het ooit geweten hebben. Mijn wereld kreeg wat meer kleur toen ik mijn eerste vriendje leerde kennen.
Mijn eerste depressie
Mijn eerste depressie kreeg ik toen ik 10 jaar oud was. Door mijn Hooggevoeligheid, voelde ik het overlijden van mijn dierbare oma. Mijn oma was de liefste, zorgzaamste en knapste oma die ik ooit had gezien. Ze was veel te jong om te sterven aan borstkanker, maar het gebeurde. De avond dat zij ons lichamelijk verliet weet ik nog tot in de details. Mijn oudere nicht en neef waren met mij bij ons achternichtje op verjaardagsvisite. Onze ouders waren er niet bij en rond 0:00 kreeg ik een vreemd gevoel over me heen. Een soort koker van plastic. Ik zag iedereen vrolijk dansen en zingen op de muziek. Maar ik hoorde ze niet meer. Een koude bries ging over mijn ruggengraat en ik voelde gelijkertijd de warmte van mijn liefhebbende oma. “Maria, het is goed zo” ging er door mijn hoofd. Na 15 minuten hoorde ik langzaam de geluiden van het feest terug keren en ik wilde naar huis. Mijn plezier was gedoofd maar ik begreep nog niet waarom.
Bij terugkomst bij mijn ooms huis, zaten mijn ouders, mijn oom en tante voor zich uit te staren met vuurrode ogen. Ik dacht dat ik zo moe was dat ik het niet goed zag in dit schemerlicht. Pas toen ik bij mijn vader kwam staan en de dodelijke stilte voelde zag ik dat hij gehuild had. “Mijn vader? huilen?” Hij keek me aan met een verloren wanhoop in zijn ogen. “Ik kan het niet…” meer kon hij niet meer zeggen. Mijn moeder draaide naar me toen en wilde iets zeggen maar ik viel haar in met “Oma is dood”. En ik hoorde mijn vader hartverscheurend huilen. “kwart voor 12” vervolgde ik. Mijn moeder keer me niets begrijpend aan en trooste mijn vader. Ik viel bij mijn nicht in de armen en heb 3 uur non-stop met mijn familie gehuild. Werkelijk zo ongelofelijk veel dat de volgende dag mijn tante met camille thee mijn ontstoken ogen moest open weken. Onze familie engel was naar de hemel. Maar mijn vader kon het niet aan. En ik ook niet. Heeft me jaren jaren gekost om het woord oma te zeggen zonder tranen in mijn ogen te krijgen of een brok in mijn keel.
Mijn oma is altijd bij me geweest en gebleven. In dromen in gedachten en in stem. Ik zie haar tegenwoordig niet meer in mijn dromen, ik mag haar gezicht niet meer zien. Maar ik voel haar warmte in haar omhelsingen en ruik haar geur als we dansen op de muziek terwijl ze zachtjes mee zingt. Dat zijn de heerlijkste dromen. Omdat mijn dromen zo levendig zijn is het voor mij ook moeilijk om dingen of gebeurtenissen soms los te zien. Was het echt of een levensechte droom?
Mijn vader overleed een paar jaar geleden. Ook na een ziektebed. Voor hem gelukkig niet lijdend, maar voor ons veel te snel. Er is ongelovelijk veel gebeurd tussen mijn oma’s overlijden en dat van mijn vader. Maar een ding kwam op het zelfde neer. Ook dit keer voelde ik het gebeuren. Ik zat in de woonkamer bij mijn vader in huis. Hij lag in zijn bed en wederom waren mijn oom en tante er weer met mijn moeder. “Maria, Maria, kom eens” hoorde ik in mijn hoofd gaan. Terwijl hij zo zijn rust nodig had, kon ik het niet laten om te gaan kijken, maar ergens durfte ik niet. Mijn vader was op dat moment in zijn slaap overleden. Zonder pijn. De maanden daarna had ik vreselijk veel ‘echte’ dromen. Dromen over mijn leven met mijn vader, leuke en minder leuke dingen. Hij nam me mee zoals scrugge werd meegenomen in ‘a night before Christmass’. Samen keken we aan de zijlijn mee naar ‘opnames’ uit mijn en zijn leven. Elke ochtend werd ik huilend wakker, snikkend soms gillend om het verlies van mijn vader. Gelijkertijd omdat ik hem elke nacht weer zag, kon ik in ‘wakkere toestand’ niet geloven dat hij echt weg was, want ik zag en sprak hem elke avond weer. Soms zelfs over hedendaagse problemen waarbij hij me hielp.
Na een aantal maanden epte die heftige dromen weg. Kwamen ze niet meer elke dag maar wel regelmatig. Ruim 1,5 jaar later besefte ik nog niet dat ik mijn vader niet meer kon bellen, of naar hem toe kon gaan voor een kop koffie. Want ik zag hem bijna wanneer ik wilde in de avond. Het is nu een paar jaar geleden. Het besef word steeds meer, en het doet elke dag meer pijn.
Mijn vader was niet bang voor de dood, net zo min als ik dat ben. Christina Aquilera zingt in ‘Hurt’ – ‘Are you looking down upon me? Are you proud of who I am?’ Bij die zin sterf ik duizend doden van verdriet. Want ik weet, dat hij trots op me is, maar gelijkertijd mij een schop onder mijn kont wilt geven. Hij weet dat ik niet gelukkig ben, dat ik niet geniet van het leven, de aller daagse dingen niet trek en niet lekker in mijn vel zit. Alleen daarom wil ik al van deze terugkerende klote depressies af. Want papa had een opdracht voor ons na zijn overlijden. “Verdrietig zijn mag, maar niet te lang, en geniet van het leven” Ik probeer het keer op keer. Als ik kijk naar mijn (god zij dank) gezonde kinderen, als ik in mijn huisje loop, als ik ‘s avonds die lieve slapende koppies in bed zie liggen. Maar diep in mijn hart zit een gat, een groot gapend gat. Die duisternis die met het verlies van oma begonnen is en het verlies van mijn vader als een tumor met pokon heeft laten groeien. Dat klote lege en donkere gevoel ben ik zo ….. zo zat. Gelukkig ben ik niet, vraag me af of ik dat ooit ook nog word? Gelukkig kan ik wel genieten van kleine dingen. Maar diep in mijn hart, over heest de duisternis en ik ‘Haat’ het. Waar is vrolijke gekke Maria nou?
Liefs
Maria
Nu vraag jij je waarschijnlijk af, is Pink Press niet “Positive Vibes Only?” Dat klopt helemaal, maar je diepste gevoelens kunnen delen, er samen over kunnen praten, geeft een positive vibe! Het geeft je een goed gevoel. En daar gaat het om!
De verhalen van onze anonieme bloggers zijn hun persoonlijke verhalen, en dienen met respect behandeld te worden.
Alle teksten van de anonieme bloggers zijn aangepast voor een betere leesbaarheid.
Oh wat heftig. Ik wens je veel kracht en zonnestralen.
Joyce wat knap! Heb je daar een link van? Dan kan de schrijfster er ook naar kijken 🙂
Heftig om te lezen! Heb er zelf ook erg diep ingezeten en daar een video over gemaakt. Knap dat je dit deelt !