Ik dacht altijd dat ik het niet kon — loslaten. Dat ik altijd “aan” moest staan, overal controle over wilde houden, en dat stilte gewoon niet voor mij was. Tot ik op Petite Retreat Fuerteventura kwam. Een plek waar alles mag en niets moet. En echt, dat klinkt als een cliché… maar het was het niet.
Elke dag werd er voor ons gekookt door een fantastische vegan chef. En ik, die altijd een beetje sceptisch is over vegan eten (“moet dat nou altijd iets nadoen?”), werd compleet verrast. We kregen bijvoorbeeld watermeloen met sojasaus en sesam, en ik dacht nog: wat is dit nou weer? Maar serieus — wát lekker. Zo ontdekte ik dat vegan eten niet draait om gemis, maar om creativiteit.
Elke ochtend begonnen we buiten, op het terras, met een vers ontbijtje. Gabi, de hostess, zorgde voor een prachtig gedekte tafel en een smoothie waar je instant blij van werd. En ik, die altijd roept dat ik voor twaalf uur niks kan eten? Nou… dat bleek dus niet waar. Ik kan wél ontbijten. Als het maar rustig gaat. Mindful. Een sapje, een gekookt eitje, een stukje kaas. Niet gehaast of gejaagd, gewoon in stilte.
De eerste dag yoga was meteen een uitdaging — ik viel bijna flauw. Dat gebeurt weleens bij mij. De docente paste direct de les aan: allemaal grondhoudingen, rustig, ontspannen. En het was zó fijn. Ik had al zeker een jaar geen yoga gedaan, en ik voelde pas toen hoe erg ik het had gemist.
We wandelden soms naar het strand om een duik te nemen, en dat blijft mijn happy place. Onder water kan ik alles even vergeten. Dat gevoel van lichtheid, stilte, gewichtloosheid — ik mis dat hier thuis soms zo. En ook het wandelen zelf, met dat zachte windje, maakte me blij. Ik had dat al een tijdje niet gedaan door duizeligheid, maar daar merkte ik: ik kan het nog, en ik wil het weer vaker doen.
Wat ik daar ook ontdekte, is dat ik het heerlijk vind om samen te zijn, maar dat ik ook snel volloop. Aan tafel kletsen is gezellig, maar stilte is soms nog fijner. Thuis kunnen wij goed naast elkaar bestaan zonder steeds te praten, en dat geeft zóveel rust.
Ik wilde op het retreat mijn masker afzetten — niet altijd maar “de sterke” zijn, of degene die het allemaal weet. Dat blijft moeilijk. Ik vind het lastig om te zeggen: “het is even te veel”. Maar daar mocht het. En als het te druk werd, kon ik gewoon even wandelen, of in stilte op mijn kamer blijven. Niemand keek daar raar van op.
Mediteren vond ik wel pittig. Ik kreeg steken in mijn hoofd, letterlijk pijnlijk. En omdat ik hooggevoelig ben en migraine heb, kwam dat blijkbaar door blokkades die loskwamen. Meditatie breekt open wat vastzit, en dat kan heftig zijn. Toch wil ik het blijven doen. Want als iets zo’n sterke reactie oproept, zit er waarschijnlijk groei verstopt.
Wat ik vooral heb geleerd? Dat niets doen ook helend kan zijn. Dat ik niet altijd productief hoef te zijn. En dat stilte, zachtheid en vertraging misschien wel precies zijn wat ik nodig heb.
Het retreat was op Fuerteventura, waar het bijna het hele jaar mooi weer is. Als je ooit de kans krijgt om een paar dagen ontzorgd te worden, om gewoon even te zijn — doe het. Al is het maar om te voelen wie je bent als je even niet hoeft te presteren.
Volgende keer wil ik een schrijversretreat proberen. Of een stilte-retreat. In een klooster misschien. Lijkt me zó bijzonder — wie weet wat ik daar weer over mezelf ontdek.
Heb jij ooit een retreat gedaan? Wat deed dat met je?
Laat het me weten in de reacties of deel jouw ervaring met @pinkpress.nl op Instagram.
#selfcare #retreatfuerteventura #persoonlijkegroei
Ontdek meer van Pink Press ♡
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
