Een aanzoek in Parijs

Sommige mensen hebben een heel goede vibe, gewoon naast ze staan geeft een goed gevoel. Rory is zo iemand, en als je haar zo verliefd ziet, dan begrijp je vast wat ik bedoel!

Tijdens mijn allereerste ‘echte’ baan in Amsterdam. Ik woonde nog thuis destijds en ging eigenlijk met name met Surinaamse jongens om. Ineens – op mijn eerste werkdag – zag ik hem zitten in het kantoor. Op en top Hollands. Meaning: blond haar, blauwe ogen. Ik was direct verkocht…

Op mijn dertigste verjaardag heeft hij mij ‘weggelokt’. Tot het moment van vertrek wist ik niet waar wij naartoe gingen. Ik kreeg alleen summiere instructies (mooie jurk mee. Geen bikini. Geen moonboots. Dat werk). Voor zover ik wist konden we wel naar Schiphol reizen (want we gingen met de trein). Toen we bij Amsterdam Centraal aankwamen zag ik het al… de Thalys naar Parijs stond al klaar!
We logeerden in een waanzinnig mooi boutique hotel (prachtig deel van Parijs. Het hotel had maar iets van 4 kamers geloof ik). De eerste avond gingen we naar een geweldig luidruchtig en goed bekend staand Italiaans restaurant. De tweede avond had Huib voor ons plekjes geboekt op een salonboot waar een bekende chef een sterrendiner ging koken. Terwijl we over de Seine voeren werd er ook nog eens vuurwerk afgestoken. Man, wat een prachtige herinnering. Ik heb net nog even de foto’s bekeken en de blijheid van ons allebei spat er werkelijk vanaf. Want het mooiste vertel ik pas op het laatst.
Op de eerste avond, nog vóór we naar het Italiaanse restaurant gingen. wilde Huib persé naar de Eiffeltoren. Helemaal bovenaan moesten we zijn. Ik heb best hoogtevrees dus ik zat daar helemaal niet op te wachten. Maar het was voor de herinnering zo leuk zei Huib. Want … toen we elkaar net kenden (ik was 20 en Huib 23). Kwam Huib mij ineens thuis ophalen. Stelde zich voor aan mijn vader en moeder en vertelde heel spontaan dat hij mij kwam ophalen om (meteen dus) mee te rijden naar Parijs.

Afijn, de Eiffeltoren dus. Helemaal bovenaan zei hij ineens: “Ik wil je wat vragen”. Tegelijkertijd zag ik hem wat paniekerig in zijn jaszak zoeken. En kwam een mooi doosje met daarin een ring tevoorschijn. “Rory, wil je met mij trouwen?”. *smelt*.

Een hele nuchtere collega aan wie ik het verteld had na het weekend moest spontaan huilen. Zo romantisch vond ze het. Ook dat weet ik nog.

 

Schrik niet. Sinds 23 mei 1991 zijn wij samen. Op 23 mei 2003 zijn we getrouwd. Dus…inmiddels zijn wij alweer bijna 25 jaar samen!

Toen wij nog met zijn tweetjes waren deden we er altijd heel veel aan. Verrassingstripjes. Etentjes. Altijd mooie en lieve kaarten. Ik heb zelfs eens een keer een pluchen beer op zijn werk laten bezorgen  (ja, echt waar. What was I thinking? Maar ok, ze vonden het allemaal schattig op zijn werk). Inmiddels, nu Mila er is. Doen we dat soort dingen eigenlijk te weinig. De kaarten altijd wel overigens. Maar is de betekenis gewoon veel dieper geworden. Valentijnsdag is echt een dag van ons drietjes. Het mooie is namelijk dat mijn bevalling begon op 14 februari. Juist ja, op Valentijnsdag. En op de 15e is Mila geboren. Mooier kan het niet zijn, toch?

 

Probeer altijd tijd voor elkaar vrij te maken. In wat mindere tijden hebben we weleens verplicht (op eigen initiatief bedoel ik. Dus strakke agendaplanning) iedere dag een half uur genomen om met elkaar te praten. Maar dan ook echt praten. Oprechte belangstelling voor elkaar tonen. Want voor je het weet – en daar hoef je geen 25 jaar bij elkaar voor te zijn – leef je langs elkaar heen. Dat kan gebeuren als je geen kinderen hebt en allebei een drukke baan, een carrière hebt. Maar ook – of misschien juist – als je kinderen hebt.

Wie ik ben? Ik ben Rory, dolgelukkig dat ik zwanger ben geworden op mijn veertigste. Ik hou intens veel van ons lieve meisje. En natuurlijk van Huib. Mijn website heet ’40envoorheteerstmoeder’ omdat vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Ik voelde dat ik daadwerkelijk moeder was.