Hoera! Ze is er! Ons derde dochtertje maakte enkele weken geleden ons gezinnetje compleet. Alles gaat heel goed met haar, ze slaapt veel (vooral overdag), ze eet flink (en spuugt de helft terug) en haar pampers worden ook goed gevuld (volgens het seizoen: herfstbruin met gele tinten). Alles verloopt dus prima. Wanneer ik mezelf in de spiegel bekijk, zie ik aan de wallen onder mijn ogen hoe gelukkig ik wel ben. De bevalling was er eentje in sneltempo. Vlug! vlug! Wat ik al vermoedde kwam uit: het werd een ware rollercoaster-bevalling.
Toen op dé bewuste dag mijn vrouw subtiel meldde dat hét zover was, kon ik inwendig amper de kalmte bewaren. Oma was onderweg om onze twee meiden op te vangen en ik nam nog snel een douche, al liet het kalmerend effect daarvan ietwat afweten. Vrouwtjelief was er redelijk gerust in, af en toe een harde pijnlijke wee opvangen, en door! Ik reed de wagen voor en hop, naar het ziekenhuis! Mijn innerlijke racepiloot kwam naar boven en werd meteen de kop ingedrukt door mijn partner haar ‘rijadvies’. Luisteren naar die vrouw. Ze crepeert momenteel.
Tijd voor de bevalling!
Aankomst om 16h10. Mijn kermende vrouw uit de auto halen en dan 20 vervelende trappen omhoog naar de ingang van het ziekenhuis. Snel de lift in, die is defect, dus de lift weer uit. Nog een 30tal vervelende trappen en we komen aan op de materniteit. Eens aan de monitor voelde de vroedvrouw hoever het stond met de opening. 7cm! She means bussiness! Ok, schrap die ‘eventuele verdoving’ al maar. Dit gaat snel gebeuren. Nog vlug impulsief beslissen om in bad te bevallen zonder daar ooit over nagedacht te hebben. We hadden nooit eerder (telkens op 36weken bevallen) deze keuze gehad. ‘Zuster, maak het bad klaar voor de jongedame!’
Voor ze het bad in kon nog een paar keer ondraagelijk pijnlijke weeën doorstaan. En ik denk alleen maar: ‘niks’, ik onderga het gewoon. Mijn steeds overboekte gedachtengang schakelt in survivalmodus. Dit komt goed! We helpen haar het bad in waar ze comfortabel kan beginnen persen. Ook heeft ze aan beide kanten van het bad beugels die ze kan vasthouden. Zo bleven ook mijn handen gespaard van kneuzingen. De lichten in het bad gingen aan, kwestie van wat extra special effects en drama toe te voegen aan deze heerlijke gebeurtenis.
Nog geen twee minuten in het bad en ‘hopla’, daar kwam het hoofdje al. De vroedvrouwen trachtten nog mijn vrouw duidelijk te maken dat ze het best wat rustiger aan mocht doen, maar zij dacht alleen maar ‘ERUIT! NUUUU!’. Ik kon ze geen ongelijk geven. Een dikke 30 seconden later kwam van onder het water de mooiste baby ter wereld boven piepen. Onze baby! Een meisje. Ik kreeg als het ware een krop in de keel maar de tranen bleven binnen deze keer. Alles verliep razendsnel, maar ook supervlot met een goede afloop. Deze keer was alles in orde, daar hoopten we echt op. Ik genoot zo van het moment dat de vroedvrouwen mij eraan moesten herinneren foto’s te nemen. Tjah, op zo’n moment geniet je gewoon…
Meer details en foto’s kan je terugvinden op
– mijn blog: deflopvader
– mijn instagram
Leuk zo vanuit de vader gezien. Ik had ook snelle bevallingen, heerlijk 🙂
Gefeliciteerd..geweldig hoe dit geschreven is. Ik heb het ervaren of ik er zelf bij was. Te hilarische..en nu? Hopla..genieten…
Fijn dat de bevalling zo snel en goed verliep. Dat zijn toch de fijnste.
Bevallingen en ik zijn een goede combi. Vind al die verhalen, foto’s en beelden zo mooi om te zien. Maar dit vind ik wel leuk omdat het geschreven is vanuit een andere hoek. Goede toevoeging!
Natuurlijk! Fun Fun Fun!
Ah, wat mooi! Klinkt als een “ideale”‘ bevalling! Ik mag ook straks, wordt leu-heuuuk…