Een getalenteerde dochter

Elke ouder is trots op zijn kroost.

Je zoon kan niet gewoon een leuk balletje trappen. Nee die is de volgende Messi natuurlijk. Je dochter is niet alleen slim, maar de slimste van de klas, of de knapste van de klas… We vinden onze kinderen de meest geweldige en dat is niet altijd slecht in de juiste dosering. Ik heb liever dat kinderen teveel complimenten van hun ouders krijgen dan alsmaar in de grond getrapt worden (wat ik helaas te vaak zie). Elk kind (en elke ouder) heeft zijn mindere kanten. Maar ik heb gemerkt (na 3 proefkonijntjes) hoe meer je de positieve kant belicht, hoe meer de negatieve wegzwakken omdat ze daar geen aandacht mee weten op te eisen.

Ik ben hopelijk wat meer down to earth wat het ‘ophemelen van je kind’ betreft. Natuurlijk ben ik trots op mijn kinderen, zo trots als een pauw. Maar ik ben vooral super super trots als mijn kinderen bijzondere dingen doen zonder ze het bewust door hebben of er mee te koop staan. Spelen met het kindje die in de klas gepest wordt. Omgaan met het kindje dat nog in zijn schulp zit en er niet uit durft. Zingen zonder dat iemand het hoort (voor haar idee) omdat ze zich daarbij kan ontspannen. Niet goed voorlezen omdat ze het andere kindje naast zich niet willen benadelen, maar thuis lezen als een speer. Denkbeeldige verhalen maken met poppetjes en gekke stemmetjes doen en zo een show geven voor zichzelf en ik stiekem mee geniet.
Zo zijn mijn kinderen, en eerlijk gezegd ik vroeger ook. Als ik omging met het gepeste meisje met de dikke bril uit de klas, bleven ze wel uit haar buurt. Niet dat ik nou zo populair was. Het was dan gewoon over. Dat vind ik hun ware talent. Dat maakt ze mooie mensjes, vooral van binnen. Mijn kinderen en ik zijn ook allen Hoog Gevoelige Personen. Dat is op zich een mooie eigenschap maar ik had er als kind ook behoorlijk veel last van. Gelukkig ‘voel’ ik dus heel goed aan wanneer ik mijn kinderen moet bijsturen, loslaten of moet helpen.  Ik ben stiekem ook heel benieuwd hoe dat zich gaat ontwikkelen.

Toch ben ik megatrots op het zangtalent van mijn dochter dat nu zo vol van vertrouwen is dat ze ook echt naar buiten durft te stralen. Want met al het inwendig zingen om pijn, verdriet en plezier te verwerken heeft mijn dochter werkelijk een dijk van een stem. Ze is pas 11, maar zingt als een oude soul diva die een heel leven achter zich heeft. Zelf stond ik uren lang met mijn haarborstel als microfoon te zingen en dansen als Madonna, Janet Jackson en de Dolly Dots. (ja sorry, ik ben idd ruim 35 en van die generatie) Geen noot kon en kan ik houden. Elke auto rit bleer ik lekker mee met de radio op Anouk, Madonna (zal nooit over gaan) de Stones en de top 40. Met ergernis van mijn kinderen die dan toch echt vragen of ik wil stoppen met zingen. Regelmatig zit ik met tranen in mijn ogen omdat mijn kleine (inmiddels 1.61m) ‘mini me’ mijn stiekeme droom gewoon waar maakt. Ze zingt , ze zingt goed, mooi, emotioneel, zuiver. Van mij hoeft ze geen wereld beroemde zangeres te worden. Ik geniet van haar gemak in het zingen en hoe het haar ontspant en pleziert. De manier hoe ze mij (en andere) kan ontroeren met haar stem, prachtig. Het plezier en de emotionele uitlating die zij in een liedje kan brengen, kan je niet op commando uitvoeren. Dus ik geniet van elk optreden thuis, die ik geregeld mag bijwonen van haar. Door haar enthousiasme slaat het ook over op mijn zoontjes. Mijn oudste zoontje (6.5) zingt al lekker mee met zijn nog echt hoe kinderstemmetje. Dat is dan zeer aandoenlijk.

 

Zo nu en dan mag ze ook optreden en al haar zenuwen en onzekerheid verdwijnen zodra ze daar staat en de eerste noot heeft neer gezet. Dan is het net of ze weer in de woonkamer staat en alleen voor mij zingt. Ze is mooi, een plaatje al zeg ik het zelf. Ze is lang en heeft prachtig lang, dik haar tot haar kont. Mooie lange benen en een lief mooi gezichtje. Als ze haar mond opent verwacht je eigenlijk een “big mama” die al jaren Jazz zangeres is. Dat contrast maakt haar interessant vind ik zelf. Mensen denken ook vaak dat zij 13-14 jaar is. In haar jonge leventje heeft ze best al wat mee gemaakt, niet altijd even leuk. Maar het heeft haar wel haar ‘Groove’ geven, de ‘Soul’ op haar ziel. Ik ben zo ongelofelijk trots op haar dat zij niet alleen met zingen maar ook met haar school prestaties heeft laten zien, “neem mij niet voor ‘Granted’ aan, want ik blaas iedereen weg”.

Op haar vorige school, waar ze zichzelf heel erg gepest voelde, waren haar rapporten tegen het zorgwekkende aan. ‘Moeite met concerteren’ ‘niet stil kinnen zitten’ ‘snel afgeleid door anderen’ waarschijnlijk het bekende verhaal bij ADD/HSP kinderen. Vreselijk gepest werd ze niet, maar gevoelsmatig zat ze er zo erg mee dat we na een schooljaar vol ellende van wisselende leerkrachten en onoplosbare treiterijen in de klas toch zijn weg gegaan van school (en nog 8 andere uit diezelfde klas). Op haar nieuwe school kwam ze met een behoorlijk ‘Don’t even try to piss me off-additude’, waardoor ik in week één al op het matje werd geroepen. Maar toen ze door had dat deze klas haar volledig accepteerde en haar “bitchy-attitude’ muur kon laten vallen werd ze volledig opgenomen in de klas en heeft ze een fijne schooltijd. Vriendinnen en vrienden in overvloed. Die haar door dik en dun steunen.

Toen ze meedeed aan Voice kids, en zij door alle voorrondes kwam tot aan de Blind Audities, hebben ze op school een foto boek gesigneerd en vol geschreven om haar steun te geven voor haar audities. Zij wist hier niets van, door haar bescheidenheid wilde ze dat niemand uit de klas er vanaf wist. Maar omdat ik weet hoe betrokken ze zijn en hoe fijn het zou zijn als ze het wel kon delen of het nou goed of slecht af zou lopen, heb ik contact gehad met de klas hierover. Ook met de Sinterklaas surprise kreeg ze een grote Voice Kids Trofee terwijl ze niet door was naar de Battles. Haar klasgenootjes hadden en hebben nog steeds alle vertrouwen in haar. Dat lijkt me een heerlijk gevoel. Ook ik, heb nog alle vertrouwen in haar.

Op deze school is haar vertrouwen in zichzelf weer zo gegroeid en ook door haar ervaring bij Voice Kids, ondanks dat zij niet op TV is gekomen. Heeft ze haar eigen ik zo naar buiten laten komen dat haar school advies van VMBO Kader (begin dit schooljaar) naar HAVO/VWO is gegaan met volle overtuiging. Trotser kan ik (en zij zelf) niet zijn. Niet omdat ze zo hoog gescoord heeft (wat natuurlijk geweldig is) maar nog meer omdat zij vertrouwd op haar eigen ik. Dat is wat je als ouder wilt voor je kids, dat je kind ‘Schittert’ door zichzelf te mogen, kunnen en durven zijn! Dan heb je als ouder iets goed gedaan om je kind dat vertrouwen te geven dat jezelf zijn, goed genoeg is!

Een zeer trotse moeder.