Een wisselkoers voor meningen

Het is moeilijk te behappen voor de democratofielen, tot wat wij westerlingen zijn verworden, dat niet iedere mening dezelfde waarde heeft. Wanneer je dat in Nederland hardop durft te zeggen, ben je op z’n minst gezegd ‘wel een beetje arrogant!’ Maar ja, arrogantie komt voort uit het vertrouwen van in je gelijk, wat het product is van ervaring. Nu zijn er wel twee type ervaringen, expertise en misplaatste lof, die aan de basis van arrogantie kunnen liggen. Als arrogantie dus een negatieve karaktereigenschap is, ga je er standaard van uit dat deze enkel voortkomt uit misplaatste lof of je meent dat jijzelf een grotere expert bent dan je gesprekspartner.

Elke andere reden maakt dat iedereen over je heenloopt; niemand de moeite neemt om achter je rug over je te praten, omdat je geen enkele bedreiging vormt door je nederigheid; je vooral tijdens het stappen een graag geziene gast bent, aangezien jij altijd garant staat voor de rekening; en ondanks dat jij altijd geeft is er niemand in je vriendenkring die jou als beste vriend(in) aanduidt. Of… ja, er is nog een ‘of’… Of je weet mannen op een redelijke afstand van je te houden, aangezien het veelal een mannenkwaal is. Ik zeg: ‘kwaal’, omdat vooral het type misplaatste lof zich veel te vaak tentoonspreidt binnen deze demografie.

Maar ja, ik had het dus eigenlijk over het verschil in waarde van meningen. Iets wat wij allemaal, dus zowel man als vrouw, graag ontkennen. Alhoewel we het stiekem wel weten en er ook over klagen, zonder het beestje bij z’n naam te noemen. Opvoedadvies van kinderloze mensen is daarin toch wel het meest herkenbare voorbeeld. Geen enkele ouder zit te wachten op tips, commentaar en andere meningsuitingen van mensen zonder kinderen. Dat de omgeving vindt dat je kind zich misdraagt of jijzelf overreageerd, maakt al dat je je enigszins schaamt. Juist dan moet iemand gebruik maken van de vrijheid van meningsuiting om iets mede te delen waar je helemaal geen reet aan hebt. En wat het erger maakt, is dat dit niet het moment is om jouw recht van meningsuiting te gebruiken.

Nou is dit wel, ondanks z’n ruim opgezette bewoording, een vrij specifieke situatie. Maar deze illustreert wel wat ik tegenwoordig enorm vaak op talkshows zie. Een vrouw wordt uitgenodigd bij Pauw om seksistische klacht te uiten, waarna alle andere tafelgasten (toevallig allemaal blanke hetero mannen van middelbare leeftijd) het complete gesprek overnemen. De vrouw wordt wegzet als iemand die niet weet waar ze het over heeft, de mannen kloppen zichzelf op de borst, want zij hebben eventjes iemand flink overtroeft. Maar helaas zijn het wel deze mannen die een mening van mindere waarde hadden. Zij weten namelijk helemaal niet wat de gevolgen van seksisme zijn, de vrouw die daar aan tafel zat wist het wel. Wat haar mening direct torpedeert tot een expertmening, maar helaas schreeuwden de leken harder en werd de expert niet gehoord.

Vooral in praatprogramma’s lijkt dit vaak helemaal fout te gaan. We zijn zo doordrenkt van de gedachte dat het tegengeluid ook gehoord moet worden, dat we inferieure meningen de kans geven om expertmeningen te overstemmen. Als we het hebben over het glazenplafond, zit ik in ieder geval niet te wachten op een stropdas die ons komt vertellen dat het allemaal onzin is. En om eerlijk te zijn zit ik ook niet te wachten op vrouwen die zich gedragen als mannen en wel door dat glazenplafond zijn gebroken. Tevens zit ik ook niet te wachten op een tafel vol blanke mannen en slechts één Marokkaanse vrouw die afgelopen week bij WNL Opiniemakers het niveau van racisme in Nederland aan de kaak stellen.

Nu weet ik wel wat ik niet naar WNL moet kijken. Maar waar kun je tegenwoordig nog wel naar kijken? Nee, het irriteert mij mateloos dat één gekleurde vrouw tegenover drie blanke mannen aan tafel zit. Hiermee is de conclusie van de discussie eigenlijk al bezegeld. Dat tussentijds Maurice de Hond cijfers van de publieke opinie ter aanzien van abjecte en ronduit domme stellingen verzorgt, maakt het hele programma in z’n geheel te dom om naar te kijken. Is de multiculturele samenleving mislukt? Maar liefst 58% van de Nederlandse bevolking vindt van wel. Volgens mij mag je dan die 58% van de bevolking nog eens het verschil gaan uitleggen tussen multi en mono. Maar wat ik het schokkends vind is dat het een nieuw idee lijkt te zijn om vooral mensen die ergens een probleem mee hebben aan het woord te laten om het probleem te belichten. Als je agressie in het verkeer wilt tegengaan, ga je toch ook niet alleen maar praten met mensen die zeggen er geen probleem mee te hebben?

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---