Alleenstaande moederschap is soms zo eenzaam!

Ik ben een alleenstaande moeder. Ik beide gevallen heb ik bewust en doordacht voor het solo leven gekozen maar bij tijd en wijlen valt het me erg tegen. Het zijn vooral de mentale steun momenten die ik mis. zoals hierboven geschreven maar ook andere momenten zoals samen op zoek naar nieuwe scholen, woonruimte, fietsen uitzoeken en alles wat zo belangrijk voor het leven van opgroeiende kinderen is.

Maar ook mijn verjaardag! Morgen is het zover, mijn 38ste verjaardag. Hoewel ik al jaren mijn verjaardag niet meer vier, voelt het dit jaar pijnlijker dan anders. Meestal liepen onze verjaardagsfeestjes thuis af in een groot drama. Met als finale stuk dat ik mezelf in slaap huilde. Wellicht dat ik het daarom ook niet meer echt wil vieren. Wel ben ik nu zover dat ik voor mijn 40ste een echt knal feest wil. Jaren zijn er inmiddels voorbij en in mijn hoofd zie ik een mega groot feest met iedereen die ik ken uit mijn leven en mijn BFF/exvriend als DJ. Met de vader van mijn oudste heb ik inderdaad nog altijd een goede band. Ik kan echt lief en leed met hem delen en zijn geweldige vriendin. Ik ben hem dus niet kwijt, ik heb er zelfs een klankbord bij gekregen en ben echt enorm gezegd met zo’n leuke weekendmoeder voor mijn dochter.

Hoe dan ook, ook nu mis ik een partner. Kerst, Moederdag, Mijn verjaardag? Dat zijn van die dagen waarop je normaal een verrassing of iets speciaals krijgt van je geliefde. Mijn kinderen zijn nog net te jong om daar echt iets mee toe doen. Hoewel ik niet hou van de commerciële kant van al die feesten, drukte mijn zoontje vanavond me met mijn neus op de eenzame feiten. “Mama, wie hangt er voor jou de slingers op als je ligt te slapen?” zo’n pure en eerlijke vraag en ik schiet onzichtbaar vol van emotie. Tja, wie hangt er voor mij de slingers op? Ondanks dat het morgen gewoon een dinsdag is, voelt het wrang. Mijn verjaardag wordt weer overgeslagen. Dan voel je even heel eenzaam.

6 jaar geleden overleed mijn zeer geliefde schoonvader. De dag ervoor was hij lelijk ten val geraakt op de fiets en werd in de nacht van mijn verjaardag hersendood verklaard. Op mijn verjaardag moest de stekker eruit gehaald worden. Als ik er bezwaren mee had mocht het ook een dag later maar ik vond en vind het nog steeds wel iets hebben. Zoals ik toen al zei, ‘Zo blijven we voor altijd met elkaar verbonden’ Een van de liefste mannen in mijn leven heeft zijn laatste adem op mijn verjaardag uitgeblazen terwijl ik in het ziekenhuis een “lang zal ze leven’ smsje ontving.

Vanavond om 12 uur zal ik proosten op mijn nieuwe levensjaar (Als ik niet allang in slaap gevallen ben) en het verlies van een geweldige vader die nu een beschermengel over mijn gezin is.

Saude, Proost.