Ik kijk in de spiegel en ben niet blij met wat ik zie. En wat doe ik dan? Ik geef het op en eet nog zes boterhammen met pindakaas en suiker, met een beker warme chocomelk erachteraan. Want waarom niet? Of ik schep vier keer op zonder erbij na te denken. Of ik werk een halve kilo drop weg en huil daarna van de buikpijn. Eten als troost, eten als straf, eten omdat ik geen idee heb hoe ik anders met mijn gevoelens om moet gaan.
Een leven lang worstelen met eten
Als kind had ik al moeite met eten. Ik was mega mager en moest juist aankomen. Dus kreeg ik bakjes slagroom met hagelslag, stukjes roomboter met suiker, en borden vol macaroni met extra kaas. Mijn buik was altijd bol, waardoor ik leek op een ondervoed kind van tv. Ik werd daar vaak mee vergeleken, en dat beeld bleef altijd in mijn hoofd hangen.
Op mijn dertiende werd ik gescout als model. Met mijn 1.71 meter paste ik perfect in de “specials” – maar ik moest wel vijf kilo afvallen. Ik woog 45 kilo. Later, toen ik echt als model werkte, kreeg ik boulimia. Een ‘handige’ manier om te eten en toch niet dik te worden. Want dik zijn was mijn grootste angst. Dik zijn was eng. Ik vermeed zelfs dikke mensen in de trein of het vliegtuig, zo bang was ik dat dat ooit mijn toekomst zou zijn.
Zwangerschap en de strijd met mijn lijf
Tijdens mijn eerste zwangerschap kwam ik 23 kilo aan. Maar voor het eerst voelde ik me goed in mijn lichaam. Na de bevalling vlogen de kilo’s eraf – 20 waren meteen verdwenen. Maar die laatste drie kilo? Die waren volgens mijn toenmalige partner en zijn vrienden ’te veel’. Ik was ‘vet’, en ze lieten me dat regelmatig weten. Ik woog 55 kilo en voelde me dik, omdat anderen dat zeiden.
Toen ik veertig werd, kwam ik pas écht aan. En nu? Nu durf ik mijn gewicht niet eens meer te delen. Is het de overgang? Chronisch ziek zijn? Binge eating? Of gewoon een mix van alles? Feit is: volgens de artsen ben ik te zwaar voor mijn bouw en lengte. Feit is ook dat dat mijn herstel in de weg zit. En feit is dat ik daar gefrustreerd van raak en dus weer ga eten.
De knop om: van haat naar acceptatie
Sinds een paar maanden is er iets veranderd. Ik zit in de laatste fase van de perimenopauze (nog zeven maanden, dan is het officieel de menopauze), en ik voel me fitter. Ik kan weer langer lopen, heb minder behoefte aan eten. Dankzij therapie leer ik mezelf met liefde te bekijken in plaats van haat. Ik accepteer dat ik niet gelukkig ben met mijn lijf, maar ook dat ik er hard aan werk. En dat verandert alles.
Frustratie-eten is voor 80% verdwenen, de kilo’s vliegen eraf. Lopen is geen straf meer, maar een moment van rust. En dat is heerlijk.
Ontdek meer van Pink Press ♡
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
ja het blijft lastig
Fijn dat het je lukt om minder emotie te eten.