emoties en autisme

Hoe benader je iemand met autisme, als je het niet kunt zien?

Eigenlijk zou je iemand altijd netjes moeten benaderen. Maar wat mensen vooral vergeten is dat er achter die norse blik, of dat schichtige meisje misschien wel iemand zit die niet anders kan. Met een depressie, of met autisme bijvoorbeeld. Je ziet het niet, maar het is er wel.

Een voorbeeld

Ik had net mijn sollicitatietraining achter de rug. Het gebouw had ik net verlaten, een uur later dan gepland. Ik moest naar huis. Het enige probleem was, dat ik al lang niet meer in Nijmegen was geweest. Daarom besloot ik om de winkels in te gaan. Boekenwinkel, HEMA, ze kwamen allemaal voorbij. Ondertussen was het half twee geweest. Ik bedacht me dat het een goed idee zou zijn om wat naar binnen te smikkelen. Op de Grote Markt stond een visboer. Ik ging in de rij staan. Zoals je waarschijnlijk zelf hebt ondervonden, duurt wachten altijd lang. Ik had niet goed in de gaten gehouden wie er voor mij was. Na een tijdje vroeg de visboer wie er aan de beurt was, ik stak mijn hand op en gaf mijn bestelling door. Er werd niet meteen reactie gegeven. Na een paar tellen keek de vrouw die naast mij stond mij als een havik aan en zei ‘Sorry meneer, u bent niet aan de beurt. Er zijn mensen die al langer wachten.’ Ik trok me terug en wachtte mijn beurt verder af. Ondertussen moest ik een beetje vechten tegen mijn tranen.

 

Emoties

Dat is dan ook meteen het eerste waar ik me aan wil wijden in dit artikel. Het is heel lastig in te schatten bij zulke situaties hoe iemand anders zich voelt. En al helemaal als je het op zo’n botte manier mededeelt. Ik snap die mevrouw wel. Maar ik had het prettiger gevonden als ze had gezegd: ‘Sorry meneer, er zijn mensen voor u. Zou u even willen wachten?’ Niet dat ze me met u hoeven aan te spreken, maar het idee. Ik had sowieso willen wachten. Dit kwam niet prettig op mij over. Ik blokkeerde.

Binnenkant vs. buitenkant

Het is niet altijd te zien dat mensen een handicap hebben. Zoals ik het zelf nu maar even noem. Bij mensen met het Syndroom van Down is dit duidelijker te zien. Mensen met autisme zien er uit zoals jij en ik. Alleen de hersenen zijn minder ontwikkeld, waardoor ze niet de verbindingen naar andere delen van de hersenen maken. Met andere woorden: niet te zien vanuit de buitenkant. Hierdoor is het raadzaam om iemand voorzichtig te benaderen. Je weet nooit hoe die persoon in elkaar zit. Als ik mezelf als voorbeeld neem, is het bijvoorbeeld niet raadzaam om te gaan schreeuwen of te tikken op mijn schouder. Daar houd ik niet van. Helaas heeft niet iedereen dit door. Gewoon vriendelijk vragen is bij iedereen de beste manier.

Gedachten

Misschien achteraf wel de moeilijkste van allemaal. Je kunt jezelf hiermee goed verwonden. Om het maar zo te zeggen. Door wat mensen zeggen, ga je jezelf relativeren. Ben ik echt zo? Niet doen! Je bent goed zoals je bent. Daarom laat ik de visvrouw achter mij en ga lekker door.

De foto is van mensen in de rij is van shutterstock

Reacties

Nog geen reacties. Waarom begin je de discussie niet?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *