De energiezuigende kracht van koters

Afgepeigerd, dat ben ik! Ja, helemaal uitgeput. Op een mamablog lees je er misschien niet zoveel over, maar kinderen hebben een soort superkracht die maar weinig volwassenen nog bezitten. De kracht om binnen een paar uurtjes anderen te draineren van alle energie. Zodoende ben ik nu op het laatste moment aan het schrijven in plaats van, zoals eigenlijk de bedoeling was, gisteren direct na het dagje uit bij Artis.

Een “gezellig dagje” Artis als begeleider

Ik had me namelijk opgegeven om als begeleiding mee te gaan naar Artis. Na een minder bewogen weekje, waarin enkel Prinsjesdag iets in mij losmaakte (maar waar, naar mijn mening, inmiddels al genoeg over is geschreven), was ik namelijk in de veronderstelling dat dit dagje mij wel van wat materiaal zou voorzien om over te schrijven. En dat deed het ook, maar niet in de context die ik van tevoren in gedachten had. Maar ja, ik had het eigenlijk moeten weten, want na een kinderfeestje ben ik net zo kapot als ik gisteren was (en volgens mij moet ik vandaag ook nog een rustdag inplannen om bij te komen).

Iedere begeleider had zijn/haar eigen kind in het groepje. Iets wat ik al niet zo handig vond, onder het mom van vreemde ogen dwingen was ik van mening dat een groep zonder je eigen kind beter onder controle te krijgen was. Dit werd direct bij het doorgaan van de poort onderstreept, want mijn eigen kind is direct in de veronderstelling dat ie zomaar vooruit kan sprinten. Hij wordt dan dus ook meteen op het matje geroepen en uitgelegd dat hij die dag extra het haasje is (enkel om als voorbeeldfunctie voor de rest van de groep te dienen).

Kunnen kinderen wel luisteren?

Maar ja, die tactiek heeft, zoals gisteren bleek, een beperkte houdbaarheid. Want aan het einde van de dag is het ene deel losgeslagen en het andere deel luistert. Ik zeg ‘luistert’, maar eigenlijk zijn ze enigszins dociel omdat ze inmiddels moe zijn. Wat weer andere problemen met zich meebrengt, want zo heb je een paar kinderen die telkens stilstaan en anderen die vooruit rennen want ze zien de stokstaartjes al. En jij die daar tussenin gaat staan om overzicht te behouden.

Nu wordt die situatie alleen maar erger, omdat je met allemaal Amsterdamse kindjes in Artis bent. Allemaal Amsterdamse kindjes met een abonnement op Artis, die dus ook die dierentuin van voor tot achter kennen. Ze kennen er de weg en dat was dus ook de mededeling net voordat de helft van het groepje ‘m smeerde. Zo was het aan het einde van de dag toch nog spannend. En mocht een speurtocht, zonder clues, worden ingezet. Op dat moment kreeg ik extra respect voor de mensen die tijdens hun beroepskeuze dachten, werken met kinderen, dat lijkt mij leuk!

En dan nu nog een feestje

Natuurlijk liep het allemaal goed af, want ze konden de weg immers. Niet dat dat eraan bijdroeg dat ik ze terugvond, want twee zaten op een bankje te wachten en de ander was, 50 meter verderop, zichzelf toegang aan het verschaffen tot de lemurenverblijf. Dus ook die drie snotapen konden geretourneerd worden naar hun ouders. Maar ja, voor mij was het hoogstwaarschijnlijk slechts een voorproefje, want over een week heeft mijn jongste (die zichzelf toegang aan het verschaffen was tot de lemurenverblijf) z’n kinderfeestje. Gelukkig is die middenin de week, dus ben ik op tijd bijgekomen, mocht ik daarover willen schrijven.

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---