Vaak hoor je het mij niet zeggen. De zin, ik kan even niet meer, is dan ook niet vaak op mij van toepassing. Vrolijk en enthousiast zijn zit van nature in mijn karakter. Zoals het voor iedereen geldt, heb ik het soms ook helemaal gehad. Ik denk dat dat menselijk is. Al vanaf dat ik acht ben, ben ik scout. Dat is mijn hobby. Sinds december 2013 ben ik bij Scouting Dieren betrokken als beverleiding. Ik heb de dagelijkse leiding over de kinderen tussen vijf en zeven af. Het is een hele leuke functie waarin ik kinderen iets kan leren, maar plezier staat voorop. Echter is het niet altijd koek en ei. In dit artikel vertel ik je meer hierover.
Beklemd tussen muren
Nu je weet dat ik leiding ben bij scouting, moet ik je ook vertellen dat ik de laatste tijd thuis zit. En die tijd wordt langer en langer. Toen mijn weekinvulling verdween, zat ik hele dagen in huis. Een beetje naar mijn computer te staren. Het rumoer van alledag verdween en maakte ruimte voor een beklemmend gevoel tussen twee muren. Eén ding bleef en dat was scouting. Elke zaterdagochtend sta ik klaar om de kinderen te ontvangen en hen een mooie belevenis mee te geven. Het seizoen sluiten wij af met een nachtje slapen in het clubhuis.
Depressieve gedachten
Dit nachtje slapen kostte mij de twee voorgaande jaren ongelooflijk veel energie. Als je lange tijd achtereen thuis zit, dan kan dat zorgen voor wat depressieve ideeën. Zo had ik dat ook. Ik kan dit niet. Moet ik dit nou wel doen? Doe ik het goed? Dit zijn een aantal gedachten die ik kon krijgen. Het is bekend dat mensen met autisme eerder depressief kunnen worden. Een huilbui zorgde bij het laatste zomerkamp ervoor dat ik even helemaal werd ontstemt. ‘Te weinig gewend’ is wat ze mij beweerden. Groot hoefde ik mij niet te houden. Het was duidelijk dat dit het geval was.
Het nieuwe kamp
Deze gebeurtenis was één van de eerste keren dat ik de zin uitsprak. ‘Ik kan even niet meer.’ Dat deed pijn. Nu vraag ik mij af welke factoren daaraan hebben bijgedragen. Uiteraard het feit dat ik mentaal ‘geen conditie’ heb of had. De druk van het kamp en de belangrijkste persoon hierin hebben daar ongetwijfeld aan bijgedragen. Voor dit jaar staan de data weer gepland. Hopelijk met een goede verdeling van taken. Dat zal een hoop zorgen wegspoelen. Misschien moet het allemaal minder ‘strak’. Gelukkig is de vrolijkheid en het enthousiasme weer terug. Ik kan er tegenaan.
Ik ben blogger bij MC Kleuver Blog. Hier kun je meer lezen over mijn autisme.
Kippenvel. Dat doe je nogal vaak. Mij kippenvel bezorgen. Veel herkenning. FIjn dat je je beter voelt.
Wat heb je dit mooi geschreven! Gelukkig ben je nu weer enthousiast 🙂 Veel succes voor de rest!
Super goed dat je hier open over praat! Hoe meer we erover praten hoe meer kunnen we van het stigma afkomen…
Knap dat je hier open over bent. Iedereen heeft denk ik weleens een moment of dagen dat het even niet lekker gaat en dat je het even niet ziet zitten. Ik hoop dat het volgend jaar fijner voelt voor je en dat je minder druk zal ervaren.
Wat een sterk verhaal, ik vind het super hoe jij toch weer enthousiast bent geraakt. Ik hou van je manier van schrijven.
Zo’n zomerkamp met zulke jonge kinderen begeleiden is ook gewoon stressvol en slopend, daar zou ik ook veel druk over voelen 🙂 Ik denk dat dat snel wordt onderschat.
Hopelijk is het komende zomer wat beter voor je geregeld, maar soweiso respect al dat je het doet!
Sterk dat je dit schrijft, een grote compliment van mijn kant. Jouw woorden zullen herkenbaar zijn voor anderen. We nemen allemaal zo snel te veel hooi op onze vork, maar dingen moeten verdeeld worden om het ook voor jou dragelijk en leuk te houden, succes.
Dat is niet niks MC Kleuver. Maar goed om te lezen dat je nu wel weer enthousiast kunt worden!
Ten eerst een flinke compliment dat je mensen wil helpen en begeleiden. Het lijkt me best een pittige klus die misschien wel wordt onderschat. Het is net als een herdershond, die een hele groep bij elkaar moet houden. Knap werk.