Na regen komt zonneschijn

De wonderen zijn de wereld nog niet uit

Al enige tijd ben ik enorm dankbaar voor hoe de relatie tussen mij en mijn ex vrouw is. Vooral omdat dit nog niet zo lang geleden onvoorstelbaar leek. Maar ze is de moeder van mijn kinderen, en ik de vader van de hare, dus hebben wij beiden de afgelopen anderhalf jaar flink onze best gedaan om de relatie te verbeteren. Waar ik eerst nog redelijk sceptisch stond in de toenaderingen die werden gedaan, maar ik me tegelijkertijd verplicht voelde om de uitgestoken hand te accepteren. Wel nog bang dat ik mogelijk omhoog werd gehaald om onderuit getrapt te worden.

Onlangs zijn we zelfs weer Feestboekvriendjes geworden. Dat klinkt enorm banaal, maar aangezien dat dit netwerkcommunicatiemiddel eveneens is ingezet in de oorlog toen wij nog gezworen vijanden waren, is het toch wel weer een mijlpaal. Dit afgelopen jaar bestaat gelukkig vooral uit allerlei mijlpalen, waardoor ik al enige tijd hardop durf te zeggen dat de strijdbijl echt is begraven én we weer bondgenoten (zelfs vertrouwelingen) zijn. En in plaats van al het lelijke in haar te zien, zie ik weer de vrouw op wie ik ooit verliefd werd.

Belangrijkste mijlpalen

Vorig jaar had onze oudste zoon voor het eerst een kinderfeestje voor schoolvriendjes. Oftewel, eindelijk een feestje waarbij de andere kinderen niet via de ouders in zijn leven zijn gekomen. En mijn ex-vrouw vroeg of ik het vervoer kon regelen. Dit was toch wel het duidelijke begin van openlijke samenwerking ten gunste van de kinderen en dus ook onszelf. Ik werd hier vanavond op geattendeerd, want ik dacht eigenlijk dat het vorig jaar nog niet echt aanvoelde als koek-en-ei voor me. ‘Schitterend, kan ik m’n hele stuk zeker weer gaan herschrijven?’ Nee, ze had gelijk! Heeft ze wel vaker hoor! Niet altijd overigens. Dit was een belangrijk moment, die gesmeerd verliep en toch alweer ruim een jaar geleden plaatsvond. Ik dacht dat we een jaar geleden nog een beetje schuw naar elkaar toe waren, maar dat klopt dus niet.

Hoe dan ook, het zou pas afgelopen pakjesavond zijn dat voor mij de grootste mijlpaal werd bereikt. Pakjesavond is enorm beladen geweest, want rondom het Sinterklaasfeest liepen in 2011 de gemoederen flink op en effectief 6 december was de relatie voorbij (al wist ik dat toen nog niet). Zo stom als ik was heb ik die datum in leven gehouden en daarmee mijzelf gekweld. Want om mezelf wijs te maken dat ik er helemaal overheen was, vierde ik iedere 6 december dat ik verlost was van m’n ex vrouw. Vooral stom, omdat het dan een beladen datum blijft. En dus was het mijn bedoeling om dat afgelopen jaar niet meer te doen. Maar wederom stak mijn ex vrouw de hand uit, door te vragen of ze bij pakjesavond mocht zijn. Het was namelijk mijn dag. Elke vezel in mijn lijf schreeuwde ‘Nee!’, maar ook nu vond ik mijn emoties ondergeschikt aan het geluk van mijn kinderen. En ik ben blij toe, want doordat mijn ex de moeilijke stap heeft genomen om toenadering te zoeken heeft Pakjesavond weer haar positieve karakter herwonnen. Want het was een geweldige avond, die uiteraard erg spannend voor iedereen begon. Mijn ex-vrouw zou voor het eerst sinds drie jaar m’n moeder weer zien. Ook de grote zus van m’n ‘mennekes’ moet ook de nodige obstakels hebben overwonnen, want ik ben natuurlijk wel een soort vader geweest (ook al heeft ze veelvuldig met klem het toevoegsel ‘stief’ ter verduidelijking aan derden uitgesproken), om het niet te hebben over mijn moeder die toch wel een echte tweede oma voor haar moet zijn geweest.

Dankzij jou!

Vandaag de dag kom ik ‘s ochtends opdraven om de kinderen aan de ontbijttafel te begeleiden, zodat hun moeder omdat het in de rug is geschoten snel eventjes naar de fysio kan gaan. Ik ben erbij wanneer het kijkavond is bij het zwemmen, terwijl het zwemmen toch echt op haar dag is. En onlangs had ik niemand om mijn vreugde mee te delen. Toen voelde het toch logisch om mijn ex op te bellen. Het voelt ook alweer helemaal vertrouwd aan om af en toe bij het eten aan te schuiven, want geregeld valt de vraag: ‘Eet je ook mee?’ Waarop ik nooit makkelijk ‘Nee!’ zeg, omdat ik me altijd wel vereerd voel wanneer ik ergens mag aanschuiven.

Gisteren vertrouwde ze me nog toe dat ze vanaf dag één, diep van binnen, wist dat het wel weer goed tussen ons beiden zou komen en we weer gezamenlijk als goede vrienden op feestjes zouden zijn. Vanaf dag één heb ik enkel de wens gehad dat we ooit weer samen door een deur kunnen en ons gezamenlijk in kunnen zetten in het belang van de kinderen. Zo ook gisteren dat de vraag, tussen neus en lippen door, kwam of we misschien samen Koningsdag gaan vieren. Graag! Het spreekt dus voor zich dat ik meer dan blij ben met de status quo. Ja, waar ik in het verleden mopperde dat zij een punt achter de relatie heeft gezet, moet ik nu wel ruiterlijk erkennen dat het ook vanuit haar komt om met elkaar op goede voet te leven.  Daarvoor bedankt, Judith! (Nee, een andere dan Ms Pink Press)

Uw uitermate dankbare,

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---