Het lijkt wel of iedereen aan het paren is geweest. De ene na de andere zwangerschapsaankondiging staat online of word gemeld. Vaak met vrolijke (logische) kreten en sprongen. Je kunt bijna geen blog meer openslaan, of daar zijn ze weer. Maar wat als je geen baby (meer) kunt krijgen?
En ik dan?
En dan natuurlijk ben je blij voor iedereen. Ik ben dol op kleine babies, en ze ruiken ook altijd zo lekker. Laatst liep ik op de 9 maanden beurs in de RAI, en dan vraag ik mij serieus af of mensen mijn eierstokken kunnen horen rammelen zo hard gaan ze te keer. Al die kleine schattige koppies van die babies, en allemaal even schattig. Het scheelt dat er af en toe een jankerd tussen zit, zodat je weer even terug op aarde beland. Maar toch, als je er zo tussen loopt is het wel even confronterend. Helemaal als je dan zelf geen baby kunt krijgen.
Want ik dan? Wilde ik voor mijn eerste dochter helemaal geen kinderen, na die eerste helse bevalling was ik eigenlijk wel om. Want wat een liefde kun je voelen voor zo een baby? Het is toch heel anders dan de hond bijvoorbeeld. Het is anders dan van je ouders, dan van je partner. Het is in mijn ogen het allermooiste wat er is. Moeder zijn. Ook al zijn het soms draken, en halen ze het bloed onder je nagels vandaan. Ook al luisteren ze niet altijd en komen beide meiden in aanmerking voor een award kampioen jengelen. De meiden zijn mijn alles, en van hun wil ik er nog wel 100. Ok, nog wel 1 of 2.
Als je geen baby meer kunt krijgen
Kijk, ik ben inmiddels 41, echt vruchtbaar ben ik geloof ik niet meer zo. Ook heb ik PCOS wat niet geheel bevorderlijk is (sterker nog, ik zou onvruchtbaar moeten zijn). Door 2 niet geheel soepele bevalling ziet het er van binnen bij mij ook niet heel mooi meer uit. Mijn bekken doen zijn werk niet optimaal meer waardoor Tena geen onbekende meer is. Dan de diastase er nog bij, en dan snap je dat nog een baby niet echt meer op de planning ligt. Ik moet het van me af zetten. Ik weet het. Maar helaas ben ik niet 1 van die mensen die zijn gevoel zo kan uitschakelen. Ik ben er niet echt mee bezig, behalve wanneer ik iets hoor over babies, maar het gevoel, ja die zit ergens diep verstopt. Als het goed is verdwijnt dat nog wel met de aankomende menopause?
Wij hebben tien jaar moeten wachten op kinderen. Onze zoon is geadopteerd.
We hopen nog een kindje te kunnen adopteren, maar zeker is dat niet. En hoewel het verlangen nog steeds groot is, is het niet zo groot als voor de komst van zoon.
Wat ik geleerd heb door de jaren heen: verdriet verwerk je vooral door het te doorleven, door het aan te kijken en het de ruimte te geven om er te mogen zijn.
Wat overigens niet wil zeggen dat het dan ook gelijk weg is…
Bedankt voor je mooie blogje (zo herkenbaar!). Sterkte met wat er (niet) is.
Wat goed dat je hierover schrijft! Ik denk dat er naast jou nog zoveel meer vrouwen met dit probleem worstelen, natuurlijk ben je gezegend met 2 hele mooi meiden, maar een wens is een wens!!
Je gevoel van verlangen is heel herkenbaar. Volgens mij hebben heel veel vrouwen dat wel, dus je bent niet alleen.
leuk dat je hier eens een artikel over schrijft! Ik vroeg het mij voor het laatst ook nog af: wat met mensen die geen kinderen kunnen krijgen..? dit moet heel confronterend zijn voor hun neem ik aan. Jij hebt het geluk gehad om te mogen bevallen van 2 kindjes maar er zijn mensen die helemaal geen kinderen kunnen krijgen, voor deze mensen moet dat wel pijnlijk zijn denk ik :/
Ik begrijp het wel, je kinderwens, je verdriet. Maar je zegt het zelf, je zou eigenlijk onvruchtbaar moeten zijn. En toch ben je gezegend met prachtige kinderen. Koester wat je hebt en probeer het een plek te geven.
Ik heb gejankt! Ik kreeg te horen, u bent in de overgang… terwijl mijn schoonzus nog vrolijk zwanger werd.
Nu was mijn leeftijd inmiddels 47 en okay niet echt ideaal om nog kindjes te baren… echter het besef, tjee dat was heftig!
Ik ken meer dames met die aandoening en recent bewust meegemaakt dat iemand na twee jaar eindelijk weer zwanger was, maar enkele dagen later mij vroeg wat er te zien was in de wc pot en ik mee moest delen dat het een miskraam was. Samen even gekletst en getroost… verschrikkelijk hoe zij zich moest voelen, want ze is pas 28!