Aangezien ik een kilo of zeven heb overgehouden aan het krijgen van twee kinderen wil ik wat afvallen. Maar hoe? Er zijn 3000 verschillende diëten die elkaar ook nog eens tegenspreken. Uiteindelijk doen ze allemaal wat ze beloven wanneer je je houdt aan de recepten en menu’s.
Maar veel diëten vind ik persoonlijk onzin of onhaalbaar. Ik bedoel; ik zie mezelf om 07.00 in de ochtend geen verse “pannenkoekjes’ bakken met een heerlijke topping van linksgedraaide bosbessenkwark.
Iedereen met kleine kinderen kent de race tegen de klok in de ochtend. Kind is schoen kwijt, wanten zijn weg, gymtas ligt nog op het aanrecht, broers hakken elkaars hoofd eraf en de omvergevallen beker melk staat met stip op één als het gaat om een stroeve ochtend.
Minder, minder, minder
De post-bevallingskilo’s zijn vooral zichtbaar boven de broekrand.
Strakke shirts of jurkjes zijn tegenwoordige een no go. En op mijn 37e hoef ik echt geen ‘size zero’ maar een prima maat 40 – stretchkleding maat 38 – vind ik ‘size acceptabel’.
Bewegen, gezond eten, het lijkt zo makkelijk. Ik sport 2x per week en eet volgens mij behoorlijk gezond. Maar van de maar liefst 30 kilo die ik er bij beide zwangerschappen heb aangevreten houd ik er dus nog 7 over die hardnekkig aan me blijven plakken.
Hoogste tijd voor een tandje minder.
Een hele slimme voedingsdeskundige die praktijk houdt bij mij in het dorp plaatste in januari een aantal succesverhalen. En hoewel ik goede voornemens onzin vind heeft mijn onderbewuste daar blijkbaar een andere visie op. Ik mailde haar met de vraag of ze me kon helpen bij het kwijtraken van de overtollige kilo’s. Dat wilde ze graag en ze stuurde me een formulier waarop ik een week lang het welbekende eetdagboek moest bijhouden. Haar mail eindigde ze met de legendarische woorden ‘met gezonde groet’. Okidoki dan. Maar eens bijhouden wat ik allemaal precies eet.
Ik ga jullie er niet mee vermoeien, maar ik dacht dat ik gewoon hartstikke prima at. Dagelijks 1 of 2 stuks fruit. Geen alcohol van ma-vr. Geen grote porties. Slechts af en toe een kant-en-klaar wereldgerecht. Geen chips of snoep in de avonden. Meestal verse groenten. Ik doe het potverdorie fantastisch! Ik ben een nieuwe fitgirl. Sonja Bakker en collega’s konden wel inpakken want mijn eetdagboek zou de nieuwe bijbel worden en ik miljonair!
Uiteraard was ik hier blij mee, maar ook ontstond bij mij een lichte nervositeit. Zou ik dan toch meer moeten gaan bewegen? Naar de sportschool? Met zo’n papiertje op een soort vossenjacht rond een paar martelwerktuigen die ze cabletower en benchmark noemen? God sta me bij dat dit niet het gevolg gaat worden.
‘Mama, WAT IS DIT!’
Een week later zit ik bij de deskundige achter een dampende kop verse muntthee.
Conclusie; ik eet te weinig. Te weinig! Als onervaren calorieënteller blijk ik er op sommige dagen slechts 1300 in te nemen. Maar ook te weinig calcium, te weinig vezels en ga zo maar door. Op weer andere dagen, laten we ze voor het gemak zaterdag en zondag noemen, werk ik soms 2500 kcal naar binnen waarbij vooral de wijn en hapjes de boosdoeners zijn. Maar omdat mijn lichaam ‘blij’ schijnt te zijn dat er eens wat in komt, houdt ze alles extra vast. Enfin.
Ze weegt me , we kletsen nog wat over voeding en met een weekmenu op zak ga ik opgetogen naar huis. Eerst maar eens langs de supermarkt om de ingrediënten in huis te halen. Geen wereldgerechten meer in dit huis, ik moet anders leren eten, liever wat vaker volkorenspaghetti met eigengemaakte saus, meer vezels en het ergste; minder koffie. Van een bakkie of 5, terug naar maximaal 2.
De eerste avond staat al direct een uitdaging op het menu. Lasagne a la diëtiste.
En nu er geen pakjes, zakjes en 45+ kaas aan te pas komen eten mijn kinderen met lange tanden de lasagne. Het is nog net geen tafeldrama zoals ik die kende vanuit de peuterpuberteit. Maar de volgende dag is het wel raak. Oorzaak: zalm met zilvervliesrijst en roerbakgroenten. ‘Mama, de rijst is verbrand!’. Ik lach en vertel mijn zoon dat dit een andere soort rijst is. Gezegend met goede eters ben ik, dus dit zal vast goedkomen. Not. Vanaf hun kinderstoeltjes kijken 2 bozen gezichten van mij naar de pan en weer terug. Hoewel het een hartstikke lekker gerecht was eten mijn kinderen minimaal. Ook de linzen die we dag daarna eten en de couscous die ze voorgeschoteld krijgen valt niet in de smaak.
Zeg maar dag met je opvoedprincipes…
Na een week drama met de kinderen – op de aardappelen met broccoli en vlees na- gaan we week 2 in.
En op dinsdagavond ben ik het al kotsbeu. Sta ik 3x zo lang in de keuken als normaal want alles is een onbekend recept, krijg ik daarna een partij gezeur en strijd over me heen.
Omdat ik wil dat ze goed eten, of liever gezegd íets, sta ik op woensdag voor mezelf een salade met gegrilde courgette en kip te maken. Naast mijn lauwwarme salade staat de oude vertrouwde spaghetti bolognese te pruttelen. Bolognese uit een potje ja.
Kinderen blij want we eten eindelijk ‘normaal’. Ik was toch die moeder die altijd zei ‘eten wat de pot schaft’? En nu sta ik apart te koken!
In onze eerste evaluatie bespreek ik de resultaten (1,2 kilo eraf) maar ook het eet probleem met de kinderen. Ze past het menu voor me aan, het wordt iets gangbaarder maar dat ook de kinderen anders gaan leren eten is een feit. Toch maar terug naar de principes van eten wat de pot schaft? Dat wordt lang tafelen de komende weken….
Tip! Dit recept voor kinderen
Dat is goed om te ontdekken zeg, dat je te weinig binnenkrijgt op een dag!
Heerlijk geschreven! Groetjes de ‘Deskundige’ in dit verhaal.
Sanne van Weightcoach and More!