Gezin geruimd op verdenking van vogelgriep

Is het de vogelgriep? Of zijn we gewoon ziek met zijn allen. De citroenen zijn niet aan te slepen en de honing verdwijnt alsof Winnie de Poeh precies weet waar ik het bewaar. Ja, het is dan ook wel weer de tijd van het jaar. De virussen maken weer hun ronde en het menselijk lichaam is ‘incompatible’ voor het betere anti-malware programmatuur.

Ik ben dan ook niet de enige die er zo bij ligt. Een schorre keel en schrale neus. De omgeving bezaaid met volgesnoten zakdoeken, wc- en keukenpapier. Bezweet, wat niet zo vreemd is als de verwarming continu op 22 graden staat, maar toch rillingen en het binnenshuisklimaat ervaren als te koud.

Ondertussen worden er veestapels vernietigd, want de vogelgriep is wederom in het land. Het feit dat dit met enige regelmaat preventief gebeurt, maakt dat ook ik – de anti-vegan – me stoor dat het beleid is om levende wezens massaal af te maken om te voorkomen dat de agrarische sector financieel hard geraakt zal worden. Dus bij wijze van grap geef ik aan op Feestboek dat bij mij thuis H5N1 is geconstateerd. Nou, die Snowden weet misschien alleen wat de NSA doet, maar onze AIVD doet er niet voor onder. Enkele uren na mijn post stonden er mannen met zonnebrillen en draadjes uit hun oren in de ontvangstruimte van mijn flat te communiceren via de intercom.

‘Nee, de enige vogel in dit huis is de rare vogel waar je nu mee praat! Zelfs mijn kippetje woont op een ander adres.’

‘Kippetje?’, wordt gretig gevraagd. ‘Wilt u ons even binnenlaten?’

‘Nee, ga weg! Ik krijg koppijn van jullie! Laat me lekker uitvogelgriepen! Een goedendag!’

Na de intercom tijdelijk onschadelijk te hebben gemaakt, zie ik, terwijl ik de met snotlappen bezaaide huiskamer weer binnenstrompel, de lege containerwagen met mechanische grijparm onvoldaan de straat verlaten in het gevolg van enkele geblindeerde zwarte sedans. Rode hunchbacks zou minder opzichtig zijn, denk ik.

Eenmaal weer onder m’n warme dekentje genesteld op de bank, mijn eigen ziektekiemen recyclend, kan ik me eventjes weer aan mijn ‘guilty pleasure’ tegoed doen. Illegaal romantische komedies streamen op het internet, dus een extra doosje tissues is geen overbodige luxe. Maar het extra gesnotter wordt mij al snel teveel, dus zoek ik, op advies van derden, naar ‘Person of Interest’ voor wat afwisseling. Lekker ongeloofwaardig al die veel te knappe geheime agenten. Die bij mij zojuist aan de deur stonden waren realistischer, zo’n nietszeggend voorkomen dat ik ze nu al niet meer kan omschrijven.

Maar alle alleenstaande ouders, ook de deeltijd variant, kunnen het zich niet permitteren om ziek in bed te blijven liggen. Zeker niet in deze tijd van het jaar. Stel je voor dat je kinderen in de gaten krijgen dat Sinterklaas kindjes van rijke ouders liever vindt. Dus er moeten schoencadeautjes gekocht worden nu de jongens nog bij mama zijn. Om het niet te hebben over de simpele verplichtingen, gewoon het hele jaar door, zoals de verplichte indoctrinatie middels het educatieve systeem (gelukkig in Nederland met de vrijheid van indoctrinatiekeuze). Een frisse neus halen, in de hoop om sneller bevrijd te worden van mijn ziekbed, is ook geen overbodige luxe. Kan ik ook meteen weer citroenen en honing halen.

Maar eerst alle verspreide snotfabriek reinigingsrestanten over het balkon gooien om te testen of vogels ook ontvankelijk zijn voor mensengriep. Zo ja, dan vrees ik dat we nog eens het risico lopen dat de eenden en duiven, uiteraard aangestuurd door kraaien en eksters, ons eens preventief zullen gaan ruimen. Citrusvruchten en bloemenhoning (waarom ze het ‘bloemenhoning’ noemen blijft mij een raadsel) aangevuld, schoencadeautjes in de zak én het huis goed gelucht. Dan kan ik nog even ziek zijn en de laatste Bridget Jones eindelijk eens kijken op mijn laatste kindloze dag van de week.

De volgende dag valt mij op dat er een aantal dode duiven op mijn fietsroute liggen, terwijl ik mijn uilskuikentjes ophaal. Ik voel me nog steeds niet kiplekker, maar de rillingen die mij over de rug lopen komen toch echt van een kraai die me blijft aanstaren met z’n kraaloogjes vanaf z’n stekkie bovenop een, voor een gevaarlijk kruispunt waarschuwend, verkeersbord en alarm lijkt te slaan.