Close

Een goede taart is z’n zonde waard

Taarten boetseren, het mannelijke perspectief

Zoals wel vaker het geval is, laat ik mij meeslepen door de plannen van de energieke crea-Bea die in mijn vriendin schuilt. Waar ik op dat moment bedenkingen over heb (meestal geen ernstige, hoor), maar niet uitspreek. Enkel mijn gelaatsuitdrukkingen kunnen niet helemaal verhullen dat ik iets anders denk dan mijn enigszins twijfelachtige toezegging. Tegenwoordig probeer ik mij dan, zij het wel ietwat schoorvoetend, toch aan te moedigen om de uitdaging aan te gaan. Niet omdat mijn productiviteit en gemoedstoestand welvaren bij projecten waarvan de inhoud flinke raakvlakken heeft met mijn interesses, kennis en/of vaardigheden, maar grotendeels toch onbekend terrein zijn. Nee, inmiddels weet ik dat zij mij met enige regelmaat mijn vooroordelen opzij weet te laten zetten, waarna ik ontdek dat het blijkbaar wel iets is waar ik van houd. Zo ook nu weer.

Aangezien dat mijn jongste z’n verjaardag eraan zat te komen, heeft vooral afgelopen week volledig in het teken gestaan van de planning voor het feestje. Uiteraard mag taart niet ontbreken op een verjaardag en de absentie van een dergelijke zoete lekkernij op de dag dat een jong kind verjaart is al helemaal een gotspe. Kortom, m’n ‘meissie’ dook het internet op, zoals tegenwoordig alle informatie tijdens het knipperen van de ogen (mits de verbinding van enige kwaliteit is) tevoorschijn wordt getoverd. Zo ontdekte wij (eigenlijk zij, maar ze deelde direct mede) dat een beetje spannende taart (waar wij toch wel naar op zoek waren – om specifieker te zijn, een Ninja Turtles taart) al gauw een eurootje of zestig ging kosten, iets wat zelfs ons gezamenlijk budget niet toeliet (meegerekend dat er nog meer nodig aan inkopen dan enkel een taart). Wat ertoe leidde dat m’n ‘schatteke’ een hersensprongetje maakte richting zelf een taart maken. Dat had die jongste toch wel verdient? Per slot van rekening mocht de oudste, zo’n 3 maanden daarvoor, de kaarsjes op maar liefst twee overheerlijke kleine kunstwerkjes uit mama’s taarten-bak-koker uitblazen.

[MLP - Taart] 003

Ik moet aan de beslag

Zij het niet dat ditmaal Moe’s agenda overstroomde met afspraken, met name vanuit haar werk, die geen van allen verplaatst konden worden. En al had dat wel gekund, zat ze nog steeds met haar werkuren, die al genoeg obstakels vormen voor de planning van het feestje. Zodoende werd de vraag bij mij gedeponeerd om de taart te maken. Ik dacht: ‘Oh, nee!’, maar zei: ‘Hmm, oké!’ Zo kwam het dat, na de nodige uitstel van executie (wat tegenwoordig vaker het geval is bij dingen die dreigen mijn planning in de war te schoppen en al helemaal als ze mij in eerste instantie niet zo leuk lijken), ik afgelopen zondagnacht met een tas vol taarten-bak-decoratie-tierelantijntjes mij, vanuit haar huis, op de fiets naar huis begaf. Onderwijl nog overpeinzend dat ik me had overgegeven aan de typisch hedendaagse hobby van jonge moeders. Ik zou er nu ook aan geloven en me begeven aan de creatieve hobby waar een steeds groter wordende groep vrouwen hun Kamer van Koophandelsregistratie aan te danken hebben. Uiteraard maakte de typisch ADD grijze massa in mijn bovenkamer de nodige sprongen om uit te komen bij één van mijn (vrij recente, doch redelijk oude) ideetjes om o.a. dit fenomeen vanuit een economisch aspect te onderzoeken, maar daar zal ik nu niet over uitweiden (aangezien het teveel afwijkt van het onderwerp in dit artikel).

Tot dusver hielden mijn taarten-bakskills op bij het af en toe bakken van een appeltaart, die (naar goed voorbeeld van moederlief) een soort kruising is tussen de oer-Hollandse appeltaart (welke zo’n heerlijke droge korrelige buitenkant heeft) en het Surinaamse appelgebak Fiadoe (die een geweldige cakestructuur heeft). Omdat de jongste deze taart wel lekker vindt, maar er zeker niet over naar huis schrijft (had ie al kunnen schrijven), moest het toch iets anders worden. Ik had de creatieve vrijheid om te doen wat ik wilde, maar met slechts nog twee dagen voorbereiding te gaan (waarin ik, door de overvolle agenda van m’n ‘meiske’, ook de rest van de boodschappen voor het feest moest realiseren) had ik mij al vrij snel voorgenomen om het idee van de Teenage Mutant Ninja Turtles taart naar eigen inzicht vorm te geven. Dus, zoals bij mij wel vaker het geval is, had ik een (zeker voor de beschikbare tijd) onhaalbaar ontwerp in gedachte.

[MLP - Taart] 002

Het creatieve proces

De taart zou de vorm van een schildpad krijgen, volledig met pootjes, staart, een schildpaddenkop (uiteraard met een felgekleurd Zorro-masker, zoals de geanimeerde vechtkunst liefhebbende schildpadjes hebben) en op het schild zouden dan alle vier de schildpadden met bekende Italiaanse renaissance kunstenaarsnamen (van fondant gekleid) fier op prijken. Het lijf zou uit 3 van die lekker luchtige slagroomtaart cakelagen bestaan en omdat ik tussen de meegegeven spullen de nodige bakaroma’s zaten, zou iedere laag een andere smaak krijgen. Ik had nog een pak boerencakemix (het huismerk van de plaatselijke supermarkt) staan, dus ik ging direct aan de slag met de eerste laag. De ervaringen met de appeltaart en de adviezen van een vriend die de cake zodanig weet te bakken dat het exact (dan niet beter) is dan de cakes die men in de winkelschappen vindt, maakte dat ik ervoor koos om de instructies op de cakemixverpakking strak op te volgen (iets waar ik en blijkbaar menig ander ADD’er sowieso moeite mee hebben).

De dag zou multitaskend vervolgen. Cakebeslag mixen, beslag in de siliconen bakvorm, handel de oven in (waarvan de deur op een kier moest staan, omdat op de laagste stand de temperatuur oploopt tot ruim 200 graden Celsius), alarm op de telefoon instellen, naar de winkels om boodschappen voor het feestje te doen, terug naar huis haasten (omdat het alarm telkens afging terwijl ik aan het afrekenen was in een winkel), cake uit de oven, laten afkoelen en weer van vooraf aan beginnen. Aan het einde van de dag was het merendeel aan boodschappen gedaan, de drie lagen cake gebakken en afgedekt. En nu al was duidelijk dat de schildpaddentaart niet zou worden voorzien van de ledematen. Alleen het schild lijkt toch al genoeg op een schildpad.

De tweede en laatste dag dat ik aan de taart kon werken brak aan. En ik bruisde van de energie. Amper de ogen open, werden de Bastogne koeken verkruimeld om een krokante bodem, zoals gebruikelijk bij een bavarois taart, te maken. Direct daarna de banketbakkersroom gemaakt, want ik had begrepen dat die nodig was om de cakelagen aan elkaar te bevestigen. Maar goed dat ik tijdens het fondant kleiproces advies aan het inwinnen was, want blijkbaar is die room daar helemaal niet goed voor. Dat moest dus gebeuren met een roomboter-poedersuiker mengsel. Dus zat ik ineens met een beslagkom vol banketbakkersroom. Die zou vast nog wel ergens goed voor zijn.

[MLP - Taart] 004

Glazuur- en leerpuntjes op de i

Een van de cakelagen bleef deels aan het bord plakken, waardoor er precies in het midden een redelijk gat was komen zitten. Ah, daar zal ik die room dan maar in doen en dan met fondant afwerken. Onder andere vanwege tijd gebrek besloot ik om geen complete Ninja Turtles te maken, maar slechts de hoofden. En dan ook niet al te gedetailleerd, want de taart was al erg groot en aan alle zijden omringd door fondant. Grote fondant poppetjes of hoofdjes) zou voor mijn gevoel een overkill aan fondant zijn. Naast de kopjes zouden een fondant lint, met daarop de nieuwe stijl Turtles logo, alsmede van glazuur de naam en leeftijd van de jarige Job de ‘finishing touch’ worden.

Nog net voordat de taart vervoert zou worden ontdekte ik dat het glazuur helemaal was uitgelopen. Dus heb ik ‘last-minute’ snel nog een nieuwe sierlijke zes van fondant gemaakt en een glazuurpen meegenomen om op de feestlocatie nog ter plekke de naam pogen te herstellen. De fondant zes was er alleen maar beter op geworden, maar m’n ‘menneke’ z’n naam vond ik uiteindelijk onder de maat. Al met al was de taart, zeker voor mijn eerste keer, toch nog een mooi kunstwerkje. En durf ik nu al hardop te zeggen dat ik het in de toekomst weer ga proberen, maar ik ga er niet m’n werk van maken.

IMG-20160607-WA0009

Al is het alleen maar omdat ik er flink wat lessen uit heb kunnen trekken. Zoals dat banketbakkersroom en fondant niet met elkaar in contact moeten komen, want de fondant wordt daar zompig van. Verder moet ik de volgende keer er rekening mee houden dat (vooral bij jonge kinderen) niet alle bakaroma’s in de smaak vallen. En mocht iemand die verstand heeft van taarten bakken mij kunnen vertellen hoe je luchtige slagroomtaart cakelagen moet maken, dan hoor ik het graag. Want nu waren het behoorlijk compacte lagen geworden.

DeLaatbloeier @MommyLovesPink [Logo]

About Judith

Hi! Welkom bij Pink Press! Ik ben Judith, ondernemer, meisjes mama, een paar diagnoses..gediplomeerd voedingsdeskundige. Ik hou van curvy mode, maar ik volg het AIP dieet en sport veel om af te vallen, en minder ziek te zijn. Ik ben dol op beauty en mode, maar interieur, ondernemen, ouderschap en ouderdom zijn ook interessante onderwerpen. Het zal de ADHD zijn dat ik niet op 1 onderwerp blijf hangen. Liefs xoxo

4 thoughts on “Een goede taart is z’n zonde waard

  1. Ja, ik weet het ook niet! Maar als ik zeg dat het lukt, lukt het meestal ook. Dus het schrijven is gelukt, maar de taart ietsjes minder 😛

  2. Nou, je jongste neefje heeft het maar getroffen met zo’n tante 😉 Althans als tantelief ook nog cupcakes blijft maken wanneer het neefje wat ouder is en zelf echt mee kan genieten 😛

  3. Whahahaha. Waar heb jij de tijd vandaan gehaald om dit nog te schrijven ook? Ik heb respect voor je poging een ninja turtle taart te bakken. Het komt uit een goed hart, zeg maar. Verder geen commentaar

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Cookieconsent met Real Cookie Banner