Organisatorische implicaties van hobby’s
Al enige tijd waren wij in de veronderstelling dat ons leven voorbij was. Een agenda bijhouden is al een tijdje essentieel om alles draaiende te houden. Ja, wanneer je kinderen hebt is het een hele organisatie en zou een secretaresse eigenlijk geen overbodige luxe zijn. Ik dacht dus dat het nu al erg was, maar nu loop ik spontaan over van de stress. Nou ja, spontaan? Dat klinkt alsof er zomaar iets zwaars uit de lucht is komen vallen en, wonder boven wonder, bovenop je dak landt met een harde knal en een lekkage van jawelste als gevolg. Ehm, ja! Dus het is eigenlijk wel spontaan. Niet dat we het helemaal niet hadden kunnen zien aankomen.
De oudste kreeg voor z’n verjaardag een jaar sportclub of muziekles van z’n oma. Alle twee erg leuk, maar vanwege dat wij het gevoel hebben dat hij een groot zelfvertrouwensprobleem heeft, viel de keuze al snel op een vechtsport. Daarbij vulden wijzelf niet in welke vechtsport. Dat mocht die aap helemaal zelf uitkiezen. Kortom, we zijn proeflessen aan het afstruinen om te achterhalen wat die snotneus zelf graag zou willen beoefenen. Wat tussen papa- en mamadagen, zwemlessen en hersenschuddingen door nogal een geplan is gebleken.
Weg vrijheid, in hoeverre die nog bestond
En dan ineens komt daar het bericht dat de jongste, wiens wachtlijststatus ons helemaal was ontgaan, nu ook van de club onder voetbal mag. Dit veroorzaakte direct een soort van kortsluiting in het brein. Want niet alleen is het voetbal waar we het over hebben, maar vooral is nu ons leven (gelukkig slechts enkele jaren) voorbij. De complete management die de komende jaren van ons wordt verwacht. De één op maandag zwemmen, de ander op dinsdag. Woensdag is het voetbal en met een beetje geluk kiest de oudste een sport die ook op woensdag ingevuld kan worden, maar die schijnt tot dusver graag op judo te willen op donderdag.
Aarrrrgggghhh! Hier had niemand ons voor gewaarschuwd. Ja, huilbaby’s, stinkende luiers en braaksel of kwijl over de rug, daar wordt je wel voor gewaarschuwd. Maar dat is nog helemaal niet zo’n inbreuk op het eigen leven (afgezien van de huilbaby’s natuurlijk). Nee, kinderen die je nog niet genoeg vertrouwd om deel te nemen aan het verkeer, die toch wel een eindje moeten fietsen om bij een sportvereniging te komen, da’s pas een inbreuk. Vooral in deze moderne wereld, waarin het noodzakelijk is dat je gezin uit tweeverdieners bestaat. Omdat het traditionele gezin alleen maar draaiende kan worden gehouden, wanneer de kostwinnaar ook grootverdiener is.
Moet dat nou echt?
Maar om het helemaal erg te maken, wilde de jongste, van alle mogelijke sporten, voetballen. Ja, het risico zat erin, in een land waar in een willekeurige steekproef negen van de tien mannen voetbal idolaat zijn. We hebben onze stinkende best gedaan om voetbal naar beneden te praten, maar de jongste is resoluut en behoorlijk kordaat in zijn keuze. Maar ja, dat is ie met alles. Dus nu mag deze één uit tien vaders met die andere negen naast het veld staan.
Ik word nu al middenin de nacht wakker met de koude angstzweten op het lichaam. Verhalen aanhoren van ‘wat een moooie koal’, ene huppeldepup bij een of andere superclub in het buitenland, ‘hep geskoort!’ En om dus niet helemaal door de mand te vallen, moet ik maar weer ’s ochtends de samenvatting bij Studio Sport bekijken. Walgelijk! Nou ja, ik trek een ferme streep bij het aanschaffen van een seizoenskaart. M’n kleine menneke wil ik nog wel aanmoedigen langs de lijn met een welgeplaatste: ‘Schupt ‘m op z’n knieën!’ Iets wat, zeker in ons nette Watergraafsmeer, niet met gejuich zal worden onthaald.
Ja, MC! Ik hoop dat ze snel oud genoeg zijn om zelf op de fiets te springen 😀
Dank je, Dewi! Ik zal het nodig hebben 😉 Ik heb er trouwens ook máár twee 😛 Wat mij betreft is dat meer dan genoeg 😀
Ja…kinderen en sport “clubjes” weet er alles van..maandag sport, woensdagmiddag sport ..en avond..zaterdag competitie of training, zondag zwemles. ..en dan heb ik er maar twee.. Succes de komende jaren..
Succes met alle sporten. Je zit er waarschijnlijk nog wel een paar jaar aan vast. Hup hup 😉