Het liefdesverhaal vervolgd

Inhoud

Het verhaal tot dusver

Voorgenomen om activiteiten rondom het vieren van halfjaar verkering te organiseren, maar dit liep door omstandigheden spaak. Gelukkig was het wel in samenspraak tot stand gekomen dat we nu toch iets gingen doen wat m’n meiske, de ex-ex, m’n vriendinnetje, mee kwam om samen te doen. Maar ik was gebrand om toch een duidelijke stempel op de viering te drukken, al wist ik nog niet hoe.

Inwilliging van een langgekoesterde wens

Toen ik uiteindelijk tot de conclusie was gekomen dat ik te groot dacht (de hele wereld moet het weten hoeveel ik van m’n meissie houd), werd de gedachtelijn om toch iets romantisch te doen op een ander spoor gezet. Ik begon kleiner te denken, intiemer, persoonlijker. Wat kan ik doen of geven? Het mag niet te duur zijn, want ik heb geen geld. Pfff, ik heb geen flauw idee!

Vruchteloos bleef ik door piekeren, tot ik me geheel onverwacht (terwijl ik met de kinderen wat muziek aan het luisteren was) een klacht uit een vorige relatie (van mijn huidige vriendin) herinnerde. Terwijl Adele op de achtergrond ons verteld hoe ze ons haar liefde zal laten voelen, herinner ik me dat het m’n schatje ooit dwars zat dat ik nog nooit voor haar had gezongen. Voor de operatie aan mijn stembanden, zong ik namelijk een redelijk nootje. Terwijl op de achtergrond één van de meest gecoverde liefdesliedjes draait, kom ik tot de conclusie dat ik niets mooiers kan geven dan dit liefdeslied. Ik vraag de jongens: ‘Hé kerels, moet ik dit liedje voor mama zingen?’ Hoe weinig ervaring in de liefde die ‘mennekes’ ook hebben, een goed plan herkennen kunnen ze wel.

Het gras kreeg geen groeikans meer

Zodra de kinderen in bed liggen, begin ik direct op de piano te pingelen en mee te zingen. Nou ja, zingen? Met de nagels over een schoolbord krassen klinkt een stuk aangenamer. Balen hoor, mijn stem is nog steeds één brok ellende! Misschien moet ik toch maar gaan kijken of ik het kan opnemen, want eerder dit jaar is het ook gelukt om een nummer op te nemen. Er kwam wel veel knip- en plakwerk bij kijken, maar het is wel mogelijk om een klinkend nummer te maken (zelfs terwijl ik nog zo’n grafstem heb).

Alsof de duvel ermee speelt komt de volgende dag één van de weinige vrienden, die thuis opname-apparatuur heeft en in de buurt woont, onverwacht over de vloer. Omdat ik inmiddels had besloten om mijn eigen variant van het nummer te maken, vroeg ik of het mogelijk is om bij mij thuis de piano op te nemen. Dit blijkt toch niet zo eenvoudig. Wel jammer, want ook hij vond het een leuk idee en wilde best helpen. Gelukkig was er nog één kennis, die in de buurt woont, met opname-apparatuur. Deze zou, eveneens toevallig, de volgende dag op de koffie komen. Maar de volgende dag, nog voor deze op bezoek komt, wordt ik gebeld door de eerste ‘producer’ dat er wel andere mogelijkheden zijn.

Het begint langzaam vorm te krijgen

Inmiddels ben ik tot het besluit gekomen dat ik het complete nummer ga herarrangeren en er een rock/bluesnummer van te maken. Met de verkoop van al mijn instrumenten en randapparatuur, met uitzondering van de piano en de basgitaar, vereist het wel enigszins wat fantasie om het nummer dat kleine beetje rockgevoel te geven. Maar met mijn krassende kraaienstem gaat dat vast iets makkelijker worden.

Nu ik weet wat ik ongeveer ga doen en ik een plek heb om het op te nemen, slaak ik een zucht van opluchting. Ik maak een afspraak voor de eerste opnames en val die avond voldaan in slaap. Gehuld in geheimzinnig laat ik de volgende dag m’n liefje weten dat ik eindelijk weet wat ik ga doen. ‘Het is een verrassing! Ik kan wel vertellen dat ik denk er de komende tijd erg druk mee bezig te zijn.’ Er wordt nog even gevraagd of ik dit al vertel naar aanleiding van Mark Gungor’s tips. Wat, afgezien van het feit dat ik dan meer zou moeten prijsgeven, op zich een slimme actie zou zijn geweest. Maar ja, ik wil niet teveel prijsgeven en eigenlijk zei ik het alleen maar, zodat ik een stok achter de deur heb.

Wordt vervolgd