Waar zijn we de mist ingegaan met al die feministische golven? Ik vraag me dit steeds vaker af. Vooral omdat ik steeds vaker moeders zie die voltijds werken, maar thuis het huishouden en de zorg voor de kinderen niet lijken toe te vertrouwen aan de vader. Je zou toch denken dat het idee achter de emancipatie was dat vrouwen konden werken, indien zij dat graag wilden. Én dat in dit geval de man thuis een deel van de traditioneel vrouwelijke taken op zich zou moeten nemen.
Per slot van rekening is het huis de leefomgeving van beiden en de kroost al helemaal een product van beider lenden. Zo zouden beiden last moeten hebben van rotzooi en vuiligheid in het huis. Natuurlijk kan ik het nog volgen dat niet beiden even snel aan de poets gaan. Waar de een de salontafel afneemt bij één glaskring, heeft de ander misschien drie kringen nodig om het als storend te ervaren. Maar ik heb het dus meegemaakt dat een gedweilde vloer, zomaar opnieuw wordt gedweild.
Zo ook de kinderen. Nee, vooral de kinderen! Hoe vervelend het ook is dat jouw bijdrage aan het huishouden niet wordt erkent, staat dit in schril contrast tegenover de zorg voor de kinderen. Het lijkt mij, vóóral anno 2019, dat de zorg voor de kinderen niet alleen moeders taak is. Vaders hebben evenveel verantwoordelijkheid in de kroost klaarstomen om op eigen benen te staan in de maatschappij. Al doen zij dat op een geheel eigen wijze. Maar ik krijg toch ernstig de impressie dat een aantal moeders die memo nooit heeft ontvangen.
Het begint al wanneer ze nog in de luiers zitten. Bij het minste of geringste wordt het kind uit vaders handen gegrist. Nieuwe luier? Nee, die moet mama doen. Hoogstwaarschijnlijk heeft papa een keertje een flapje niet goed los gekruld, waardoor het plas langs de baby’s been naar beneden droop. Kindje door papa aangekleed? Ja, duidelijk! Het is afzichtelijk. Het arme kind heeft twee verschillende tinten blauw aan. Ga maar mee met mama, die weet tenminste welk truitje bij dat broekje hoort.
En da’s nog maar wanneer ze een baby zijn. Nog geen enkel moeilijk opvoedkundig vraagstuk is de revue gepasseerd. Nu is het, volgens mij, helemaal geen probleem wanneer beiden ouders niet volledig op één lijn staan qua de opvoeding. Het is alleen maar makkelijker wanneer ze dat wel zijn. Ik denk namelijk dat kinderen sowieso gebaat zijn bij meerdere invloeden. Uiteraard zolang geen van beiden die van de ander poogt te ondermijnen.
Ja, ik weet dat het soms wat eng kan zijn. Vaders zijn namelijk over het algemeen geneigd meer risico’s te nemen dan moeders. Maar probeer het toch los te laten, want soms is het Papa Time! Je moet juist blij zijn dat je kind af en toe Papa Time heeft. Want al zeggen de statistieken dat de meeste gevangenen zijn opgevoed door alleenstaande moeders, denk ik dat het véél minder heeft te maken met de aanwezigheid van die moeders dan de afwezigheid van de vaders. Wat denk jij?
