Af en toe kijk ik naar mijn kinderen en denk: Jullie zouden nog geen halve dag overleven in mijn jeugd. Deze generatie jongeren wordt niet voor niets gekscherend de rubbertegelgeneratie genoemd. En deze generatie ouders is het helicopter parenting al ontstegen. Het heeft namelijk plaats gemaakt voor snowplow parenting. De kinderen worden zodanig beschermd en behoed voor gevaar dat zij eigenlijk onderontwikkelde wereldvreemde kneusjes dreigen te worden. Dat ze het liefst de hele dag binnen computerspelletjes willen spelen, helpt ook niet.
Afgelopen maand kregen mijn snotapen van hun oma, mijn moeder, ieder 20 euro. Oma had blijkbaar hun nichtje hetzelfde bedrag als vakantiegeld gegeven en doet haar uiterste best om geen onderscheid te maken. Hoe dan ook, deze transactie vond op straat plaats, want oma had geen briefjes van twintig en moest dus flappen tappen uit een muur op een drukke winkelstraat.
Bij de overhandiging van de knisperend nieuwe blauwe bankbiljetten bleek te meer hoe naïef mijn kinderen zijn. De een hield het bankbiljet hoog boven z’n hoofd om het watermerk te inspecteren en de ander ging ermee frisse lucht richting z’n gezicht waaien. Niet dat het uitzonderlijk warm was, maar goed.
Ik was verbijsterd dat zij zich van geen enkel gevaar bewust waren. Het deed mij meteen denken aan een toerist die ik eens op De Dam in Amsterdam zag, die daar heel opzichtig in z’n portemonnee zat te turen. Toen vroeg ik mij nog af: Moet ik nu blij zijn dat dit tegenwoordig kan of moet ik mij zorgen maken dat er mensen zijn die denken dat zij dit zomaar kunnen doen?
Allebei de jongens heb ik een draai om de oren gegeven. ‘Opvouwen en wegstoppen! Nu meteen!’, klonk mijn stem weerbarstig. ‘Ben je nou helemaal gek geworden? Wat ga je doen als nu iemand dat geld uit je hand grist?’ Die mogelijkheid was niet eens in ze opgekomen, vertelde de glazige blikken in hun ogen. ‘Ja, dus nu weet iedereen dat jullie 20 euro in jullie broekzak hebben zitten. Wat als straks iemand een mes in je zij drukt en dwingt dat geld af te geven?’
Mijn vriendin noemt de jongens wel ooit wandelende Wikipedia’s, maar nooit zonder tegelijkertijd hun onvermogen om relatief eenvoudige handelingen te verrichten te belichten. En ze heeft gelijk. Ze zijn totaal wereldvreemd, maar kunnen haarfijn uitleggen dat de kleur van een ei correspondeert met de oorlelkleur van de kip. Ondertussen de vaat proberen te wassen met ijskoud water, zelfs wandelend op de stoep een gevaar op de weg en oog in oog met een straatschoffie, de overlevingskansen van een zojuist uit het ei gekropen zeeschildpad.
