Het was gisteren dat ik de grijze Sony kast aanzette en ik het eigenaardige tafereel aanschouwde. Een stelletje lammetjes, mak ook nog, die in hun toga aan de kade van het kanaal zaten. Achterpootjes over de rand bengelend, vissend naar paling. Maar telkens als ze er eentje boven het wateroppervlakte probeerde te krijgen, gebruikten ze daarvoor hun blote pootjes. Uiteraard een onbegonnen actie. Zelfs als je wel duimen hebt is het verstandig een paling met een schepnet uit het water te halen. Te glibberig, voor hen die het nog niet begrepen. Toch waren de lammetjes niet van hun stuk te brengen en gingen onverbeterlijk verder.
Toen ze onverhoopt, uiteraard na enkele weken vissen, een paling tussen de hoeven wisten te klemmen, deed de aal iets eigenaardigs. Deze schreeuwde zo hard hij kon: ´Wolf!´ Het is eeuwen geleden dat de wolf zo ver ons land in is gedwaald, maar de angst voor de verre voorvader van de hond (héél verre voorvader als je naar de Engelse bulldog of een teckel kijkt) zit zo diepgeworteld in het DNA van de lammetjes dat zij met aal en al zelf in het kanaal sprongen. Hetgeen natuurlijk de vrijheid voor de aal betekende en wel iets meer dan natte pootjes voor de lammetjes.
Doorweekt als verzopen kittens sprongen de lammetjes onverrichter zaken op hun fiets en gingen huiswaarts. Het zal niet verwonderlijk zijn dat de wollen palingvissers, in deze tijd van het jaar, een flinke kou hadden gevat van de fietstocht over winderige dijkjes. Noch dat zij al hoestend en proestend zichzelf onder een dekentje voor de open haard hadden genesteld, wachtende op mama-schaap die naar grootmoeders recept cacao, suiker en een scheutje rum had toegevoegd aan de opgewarmde en opgeklopte schapenmelk. Deze lammetjes droegen toga’s, dus drinken uiteraard wel iets sterkers dan Chocomel, ondanks hun jonge voorkomen.
Zo zaten zij daar te genieten van een kop chocolademelk en de warmte van de haard die op het dekentje straalde. Terugdenkende aan het voorval bij het kanaal moesten zij toch onderling tot een vonnis komen, over wat de paling had uitgeroepen. Er was de nodige onenigheid, daar schapen en andere herbivoren de vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel hadden zitten. ‘Maar dat betekent toch niet dat je zomaar alles kunt zeggen?’, opperde de jongste van de lammetjes. Hier werd vol overtuiging mee instemmend op geblaat. Maar de oudste en vaker advocaat van de duivel pareerde met: ‘Dit lijkt mij eerder een politiek proces tegen aaseters en een aanval op alle herbivoren die graag “Wolf!” zeggen tegen de wolf!’ Geen van de andere lammetjes volgde echter waar de oudste op doelde.
Door ‘Wolf!’ te roepen had de paling per slot van rekening alle wetten der schapen met smerige poten betreden. Wat op zich al een kunst is voor een beestje zonder pootjes. Uiteraard werd dat gegeven ook aangehaald tijdens de beraadslagingen van deze meticuleuze rechtschapen lammetjes. De kwestie bleek ingewikkelder dan zij in eerste instantie dachten. Maar van een uitdaging, in tegenstelling tot de kreet ‘Wolf!’, deinsden de juridisch onderlegde wollen karakters niet terug. Een gedegen onderzoek zou volgen, alsmede een wel onderbouwd vonnis. Dus om de tijd te overbruggen weerklonk: ‘Mama! Nog ‘n choco, alstublieft!’
Van het nauwgezette onderzoek viel hen praktisch niets te verwijten, echter ‘praktisch’ waren er wel een aantal aspecten aan het licht gekomen. Onder meer het feit dat de aal ongrijpbaar was en tot dusver alle obstakels misbruikte voor eigen gewin, per slot van rekening was deze gedurende het proces gewoon op de bodem van het kanaal blijven rondkroelen. De lammetjes waren daar enorm teleurgesteld over, want door het verstek konden zij niet van de paling zelf horen waarom deze ‘Wolf!’ had geroepen. Er zat dan ook niets anders op dan de paling schuldig voor het roepen van ‘Wolf!’ te verklaren, maar een straf uit te laten. Te meer omdat de aal ongrijpbaar was en nog steeds buiten bereik, op de bodem van het kanaal.
