In de schaarse momenten dat ik andermans blogs lees, duikt er af en toe wel iets op wat mij volledig prikkelt. Zo ook afgelopen week toen ik las dat Rory zich afvroeg hoe iemand aan de onderkant van de samenleving belandt. Nou, dat heb ik, op een haar na, zelf meegemaakt. Dus leek het mij wel eens geinig om middels een soort van antwoordblog op haar te reageren.
Het kan vrijwel iedereen overkomen! Een ongeluk zit in een klein hoekje, dat is alles wat er nodig is om het in gang te zetten. Nou ja, in mijn geval (en vast niet alleen bij mij) had ik alle dominosteentjes zelf, zorgvuldig maar onbewust, klaargezet. Het enige wat nodig was, was dat ik of iemand anders een dominosteentje om zou duwen. Daarna is het simpelweg wachten of het een wereldrecord wordt. Gelukkig viel bij mij dat laatste steentje niet om, daarom ook dat ik spreek over ‘op een haar na zelf meegemaakt!’
De zelfmedelijden te boven, is het nu mogelijk te zien wat mijn bijdrage in het geheel is geweest. Dat lukt natuurlijk niet als je er nog middenin zit. Des te meer een prestatie dat ik dat nu zo vertel, want al te ver ben ik niet opgeschoven op de maatschappelijke ladder. Maar ik realiseer mij maar al te goed dat er een groot verschil zit in op de laagste trede van de ladder staan of er volledig afgekukeld zijn.
Het gebeurde toen ik, zonder het zelf te realiseren, steeds meer druk op iedereen om mij heen plaatste, doordat ik behoorlijk depressief werd (en ook dat had ik niet eens echt in de gaten). Ik was eigenlijk toen al in een neerwaartse spiraal beland. Mijn vriendin moet destijds gevoeld hebben dat ik ook haar stevig vast hield in mijn val naar de bodem van de put en moest zich zien los te wrikken uit mijn grip. Maar zij was, achteraf gezien, het enige wat mij nog staande hield. Dat ik niet meer op haar kon leunen, maakte dat alle dominosteentjes vielen. En voor mijn gevoel was ik toen overnacht dakloos, gezinloos en werkeloos geworden.
Destijds voelde het alsof het allemaal haar schuld was. Maar nu kan ik zeggen dat ik zelf alles klaar had gezet, om een simpele relatiebreuk te laten leiden tot een gigantische val van de maatschappelijke ladder. Ik had schulden gemaakt, geen gigantische schulden (met een baan waren deze binnen een paar maanden afgelost), maar schulden desalniettemin. Ik had mijn studie niet afgerond, al was ik een van de meest belovende studenten van mijn klas. Ik had bijna alle bruggen achter mij verbrand en ik zou dit nu gaan merken. Dus toen alles instortte had ik niet de middelen om weer terug te veren en mijn leven te hervatten.
Het enige grote verschil, tussen mij en de bedelende man voor het station of de verkoper van de daklozenkrant voor de supermarkt, was dat ik nog iemand had om op terug te vallen. Ik had het geluk dat ik iemand had die mij opving en de tijd gunde om de eerste babystapjes richting herstel te maken. Die persoon was mijn moeder en ik zal haar eeuwig dankbaar zijn. Want als ik haar niet had gehad, had ik nu niet voor Pink Press stukjes geschreven. Wat nu nog steeds een therapeutische werking heeft, dus ook bedankt Judith!
Dank je Irene,
Ja, onderaan die maatschappelijk ladder terechtkomen kan iedereen overkomen die er geen rekening mee houdt daar niet te belanden. Vreemd genoeg is het misschien wel een van de beste dingen die me had kunnen overkomen, maar daarover vast een andere keer meer 😉
Wat mooi beschreven. Mooi om te lezen dat jij wel stapjes richting herstel kon maken, ik denk altijd dat onder aan de maatschappelijke ladder terecht komen, de beste kan overkomen. Je weet nooit iets zeker in het leven.
Ja, plus ik ben natuurlijk ook nog eens gezegend met een moeder die het financieel kon bolwerken. Een alleenstaande bijstandsmoeder zou mogelijk niet eens dergelijke hulp kunnen bieden.
Moeders zijn natuurlijk wel de meest aangewezen personen hiervoor, maar iedereen die bereid is om een vriend of familielid de benodigde zekerheden te bieden, om weer op eigen benen te staan, is goed genoeg om een volledige val van de ladder te voorkomen 😉
Still, you gotta love moms <3
Da’s inderdaad precies waar het omgaat. Wij mogen van geluk spreken dat, toen we dat écht nodig hadden, er iemand was die ons de tijd, ruimte en een veilige haven heeft gegund om weer op eigen benen te staan. Ik ben ervan overtuigd dat dat het enige verschil is.
Wat openhartig geschreven. Wat dapper dat je jezelf kwetsbaar durft op te stellen. En goed ook dat je hierover schrijft. Want wat ik veel terugkrijg als reactie op mijn blogpost is dat er een ‘thin line’ is tussen alles wat er gebeurt. Als er maar vaak genoeg achter elkaar dingen omvallen (zoals je beschrijft met de dominosteentjes) dan kan het ineens heel anders lopen. Wat ontzettend fijn dat je terug kon vallen op je moeder. Zo fijn dat je als ouders altijd klaarstaat voor je kinderen.
Wat zouden we zonder moeders moeten.. ik kwam ook aan in NL dakloos en blut, met een peuter. Gelukkig was daar mama! En graag gedaan, anytime!
Heftig zeg! Ik heb na mijn laatste stage ook een jaartje bij m’n ouders gewoond weer. Totaal blut, 20 kilo zwaarder en zonder baan kwam ik terug uit het buitenland. Als dat niet had gekund dan had ik niet goed geweten wat er was gebeurd! Lang leve ouders!