Ik was even stil, mijn dochter ook.
ik mag niet met zwarten spelen
Zei ze dat nou echt? Nu in deze tijd? Maar echt waar, ze zei het echt.
Normaal gaan alle gesprekken langs me heen die de meisjes voeren als ze aan het spelen zijn. Maar dit klonk alsof er een bom viel. Blijkbaar staan mijn oren toch gespitst op bepaalde dingen die niet gezegd mogen worden in huis.
Net dat ik op wilde staan om een goed gesprek te voeren met dit meisje, draaide Keira zich om, en vroeg of ik haar moeder wilde bellen. Dit meisje mocht dus ook niet bij ons spelen. Want nee, we zijn niet zwart, maar opa is bruin, en dat bedoelt ze toch? Het arme kind schrok er zelf van. Dat wist haar moeder zeker niet. Maar Keira is zo wit? Tja, dan heb je bij Keira de verkeerde, zij kan jou er heel goed op wijzen dat je iemand niet op zijn kleur of afkomst mag veroordelen.
Het gesprek bij hun ging om een paar kindjes van school, ze leken het meisje erg leuk, maar ze mocht er niet mee spelen. Nou is dit helaas niet het enige kindje met zulke ouders. Ik merk dat zelfs Keira nu af en toe met vreselijke uitspraken thuis komt, die ze niet van huis uit heeft mee gekregen. En niet alleen om kleur, ook om kleding of de auto van de ouders. En zo begint dat dus, waar jij heel hard een goede opvoeding probeert te geven, maar waar anderen een net zo een grote invloed hebben op je kind.
Hoe bescherm je een kind tegen racisme of discriminatie? Dat is bijna onmogelijk. Je kunt ze weerbaar maken, en uitleggen dat die manier van denken absoluut slecht is. Je kunt ze laten zien en leren wat wel goed is. Maar ze zitten wel 5 dagen per week op school met kinderen die soms anders denken. Gelukkig zijn het er op deze school niet zo veel als op haar oude school in de polder. Zodra daar bekend was dat Keira Spaanse is, een alleenstaande moeder had, en een gekleurde opa, werd het heel stil thuis. Nog een paar kindjes die mochten spelen, bizar. In die periode werd er ook een donkere jongen de dorpskroeg uitgeslagen. Om zijn kleur. Dus je kunt nagaan wat voor publiek het was.
Dat meisje is nooit meer thuis gekomen bij ons, en die moeder heb ik ook duidelijk uitgelegd waarom ze opgehaald moest worden. Nog steeds kijkt die mij niet recht aan.
Hoe zou jij hier mee omgaan?[:nl]Ik was even stil, mijn dochter ook.
ik mag niet met zwarten spelen
Zei ze dat nou echt? Nu in deze tijd? Maar echt waar, ze zei het echt.
Normaal gaan alle gesprekken langs me heen die de meisjes voeren als ze aan het spelen zijn. Maar dit klonk alsof er een bom viel. Blijkbaar staan mijn oren toch gespitst op bepaalde dingen die niet gezegd mogen worden in huis.
Net dat ik op wilde staan om een goed gesprek te voeren met dit meisje, draaide Keira zich om, en vroeg of ik haar moeder wilde bellen. Dit meisje mocht dus ook niet bij ons spelen. Want nee, we zijn niet zwart, maar opa is bruin, en dat bedoelt ze toch? Het arme kind schrok er zelf van. Dat wist haar moeder zeker niet. Maar Keira is zo wit? Tja, dan heb je bij Keira de verkeerde, zij kan jou er heel goed op wijzen dat je iemand niet op zijn kleur of afkomst mag veroordelen.
Het gesprek bij hun ging om een paar kindjes van school, ze leken het meisje erg leuk, maar ze mocht er niet mee spelen. Nou is dit helaas niet het enige kindje met zulke ouders. Ik merk dat zelfs Keira nu af en toe met vreselijke uitspraken thuis komt, die ze niet van huis uit heeft mee gekregen. En niet alleen om kleur, ook om kleding of de auto van de ouders. En zo begint dat dus, waar jij heel hard een goede opvoeding probeert te geven, maar waar anderen een net zo een grote invloed hebben op je kind.
Hoe bescherm je een kind tegen racisme of discriminatie? Dat is bijna onmogelijk. Je kunt ze weerbaar maken, en uitleggen dat die manier van denken absoluut slecht is. Je kunt ze laten zien en leren wat wel goed is. Maar ze zitten wel 5 dagen per week op school met kinderen die soms anders denken. Gelukkig zijn het er op deze school niet zo veel als op haar oude school in de polder. Zodra daar bekend was dat Keira Spaanse is, een alleenstaande moeder had, en een gekleurde opa, werd het heel stil thuis. Nog een paar kindjes die mochten spelen, bizar. In die periode werd er ook een donkere jongen de dorpskroeg uitgeslagen. Om zijn kleur. Dus je kunt nagaan wat voor publiek het was.
Dat meisje is nooit meer thuis gekomen bij ons, en die moeder heb ik ook duidelijk uitgelegd waarom ze opgehaald moest worden. Nog steeds kijkt die mij niet recht aan.
Hoe zou jij hier mee omgaan?[:]
Pff wat heftig. Wat de meeste “blanke” Nederlanders niet weten is dat dit inderdaad nog dagelijks gebeurt. Toen ik ruim 11 jaar geleden mijn “exotische” vrouw leerde kennen, was ik ook een van deze naïeve mensen: “racisme kwam toch (bijna) niet meer voor in Nederland?”. Nou sindsdien ben ik wel anders gaan denken. Het gebeurt nog regelmatig, ik denk zelfs wel wekelijks, dat je de gevolgen merkt: als wij samen over straat lopen zijn er nog steeds mensen die afkeurend kijken en sommigen die zelfs het lef hebben om er iets van te zeggen.
Het is alleen iets wat je pas merkt als je niet alleen maar met “blanke” mensen omgaat. Ik hoop dat dit de komende tijd wel nog gaat veranderen, maar heb er nog een hard hoofd in…
Ik snap ook niet hoe mensen nog zo kunnen zijn. Ik heb het kindje niet afgestraft, zij vond het zelf ook maar raar, want ook niet alle witte kindjes zijn aardig. Ik heb het die moeder uitgelegd, die zei verder weinig, probeerde er om heen te draaien. Maar spelen doen ze niet meer. Ook niet op school.
Mijn hart breekt iedere keer als ik een verhaal als deze hoor. En niet eens zo zeer het racisme. Als iemand met een blanke vader en een gekleurde moeder, heb ik in mijn jeugd wel van alles meegemaakt. Ik sta niet meer versteld. Nee, meer hoe dat akelige gedrag op de kinderen wordt overgedragen. Naar mijn mening is er niets triester dan dat. Het is de vernietiging van de onschuld in een kind. Een grotere zonde bestaat niet.
Ik maak het op mijn werk in de bieb ook mee. Niet alleen blank naar zwart, maar ook van godsdienst naar godsdienst. Kinderen die niet met andere kinderen mogen praten omdat ze geen turks of marokaans praten. Ik heb volwassen bezoekers die mij met de nek aankijken, omdat ik alleen Nederlands (en Engels) praat, maar niet hun taal. (In welk land zitten we eigenlijk, maar dat is een ander verhaal). Ik sta machteloos als ik het bij kinderen zie gebeuren.
Ik heb niet het recht om een kind een les bij te brengen waar de ouder niet achter staat. Dit trieste tafereel zou geen enkel kind aan deel moeten maken. Ik probeer altijd stellig het standaard “we zijn allemaal hetzelfde” verhaal te omzeilen. Naast dat dat net zo’n een verkeerde boodschap is om kinderen mee te geven, verwart dat kinderen alleen maar naar mijn mening.
Het gaat er niet om dat wij “allemaal hetzelfde” moeten zijn. Het gaat er om dat wij juist elkaars verschillen moeten en kunnen accepteren. Spijtig genoeg ligt het probleem in het feit dat het de ouders zijn die dat niet willen/kunnen begrijpen. Het enige wat ik kan doen als toezichthouder is de kinderen er van overtuigen elkaar niet te plagen. Misschien mogen de kinderen niet met elkaar spelen of zelfs met elkaar praten, maar ze kunnen op z’n minst wel lief blijven tegen elkaar. Dat is een scrale troost. Maar hopelijk zullen ze later zelf hun eigen pad bepalen waarin zij beter zullen weten dat hun ouders dat deden.
Het enige wat je kan doen bij kinderen is uitleggen wat die verschillen zijn en duidelijk maken dat het een niet beter of slechter is dan het andere. Het zijn verschillen in ons allemaal, elk met zijn eigen voor- en nadelen. En misschien zullen ze ooit begrijpen dat juist die diversiteit ons beter en sterker maakt.
Neemt alleen niet weg dat zo’n confrontatie, vooral bij kinderen, een k@%-gevoel achterlaat.
Wow wat heftig! Dat dat anno nu nog gebeurd. Ik kom misschien onder een steen vandaan en mijn kind gaat nog niet naar de basisschool, maar dit had ik echt niet kunnen bedenken. Al vind ik wel dat je moet oppassen met ‘straffen’ van het kind door het ook naar huis te sturen, in feite wordt ze zo opgevoed en weet niet beter. In plaats van haar wegsturen, zou ik met haar in gesprek gaan over hoe het komt dat ze zo denkt. Veel sterkte! Dit zijn moeilijke dingen!
Wat erg! En ik vind dat je goed gehandeld hebt.
Maar het is inderdaad moeilijk om de beinvloeding van buitenaf te voorkomen. Ik denk dat je inderdaad vaak aandacht aan dit onderwerp moet besteden en ook de boekje en programma’s in de gaten moet houden. Daar zitten verrassend genoeg soms ook rascistische implicaties in 🙁
Ik had laatst ook een soortgelijk ongevoel. Ik was toen met een Chinees Indonesische vriend bij de uni van Leiden en toen gooiden een groep studenten iets naar hem en begonnen ze hem uit te lachen. Ik was helemaal in shock..
Wat jammer dat die moeder en het kind dus ook er niets van geleerd hebben. Tenminste dat vermoed ik uit je conclusie. Wel veel respect voor je dochter dat het meisje direct niet meer mocht blijven van haar. Ik vind dat toch knap! Denk dat als dat hier zou zijn het speelafspraakje uitgezeten zou zijn….
Maar het blijft bizar dat dit nog voorkomt…
Ik vind discriminatie echt heel erg. Ik ben altijd heel open naar mijn kinderen toe en vertel ze dat er zoveel verschillende mensen op de wereld zijn. Homo, lesbisch, zwart, wit, rijk, arm, whatever! Als ze aardig zijn voor jou, wat is dan het probleem?
Mijn zoon kwam een paar jaar geleden met de vraag waarom zijn oma`s een andere kleur hadden ( Mijn schoonvader is hertrouwd met een Antiliaanse en mijn vader met een Indonesische ) en dan moet je inderdaad het hele verhaal uitleggen over waarom opa en oma gescheiden zijn en dat ze met een andere mevrouw getrouwd zijn al heeeeel lang geleden. En dat het niet uitmaakt welke kleur ze heeft, zolang je er maar van houdt, je lief bent voor elkaar en het leuk hebt samen. Wat maakt kleur dan uit? En daar zijn ze het mee eens. ( En zo heb ik ook uitgelegd dat we geluk hebben dat we in Nederland wonen, want hier mogen homo-koppels trouwen en dat is niet overal. Ook uitgelegd aan de hand van een oud-klasgenoot van mij, die getrouwd was met zijn vriend )
Dit zou toch gewoon echt niet meer voor moeten komen he.. Belachelijk. Ik kan me gewoon niet indenken dat mijn moeder vroeger gezegd zou hebben dat ik (bijvoorbeeld) niet met de Colombiaanse overbuurkinderen zou mogen spelen. Het idee alleen al. Ik ben blij dat mijn moeder me zonder vooroordelen en discriminatie heeft opgevoed. Ik denk dat ik hetzelfde had gereageerd als jij trouwens. Zou ook niet weten hoe je het anders zou moeten aanpakken.
Wat erg, dat dat nog steeds bestaat! Wij wonen in een multiculturele wijk met heel veel flats met huurwoningen. Toch hebben we er bewust voor gekozen om onze dochter naar de peuterspeelzaal in de straat achter ons te brengen. Waar zij het enige blanke kindje is en de rest allemaal heen gaat vanwege een vve-indicatie op grond van een taalachterstand. Niet alleen omdat dat dichtbij is, ook omdat ik het belangrijk vind dat ze van jongst af aan al leert dat ze daar doorheen moet kijken. Zelf vind ik het soms wel moeilijk, want er zijn ouders bij die ik niet versta of niet verder komen dan goedemorgen. Een keertje een vriendinnetje laten spelen zit er ook niet in, omdat dat daar minder leeft. Straks voor de basisschool ga ik ook op zoek naar een school in de buurt.