Mijn interracial patchwork familie.. je kunt de vooroordelen en zwart wit gedachten al van een kilometer aan voelen. Vooral die van “Maar jij bent toch gewoon wit?” “Gewoon wit”. Dat dus.
Al sinds ik heel klein was speelt racisme een groot deel in mijn leven. Toen ik klein was snapte ik niet altijd waarom mijn ouders niet bij dezelfde grenscontrole over mochten bijvoorbeeld. Of waarom we in sommige staten niet met de bus konden omdat we niet samen mochten zitten.
Ik heb mij nooit beseft dat we soms ergens niet binnen mochten, of zelfs een land niet in konden omdat ze mij niet konden plaatsen. Een wit kindje, een zwarte vader, een witte moeder, en een witte halfbroer met een andere naam? Nee, dat ging net te ver. Gelukkig is dat nu wel anders, maar nog steeds is het niet helemaal geaccepteerd, mensen doen er gewoon stiller over.
Ik was denk ik 6 of 7 dat ik doorkreeg dat mijn familie anders was. Ik woonde in Amsterdam Oost waar er echt veel mensen zijn uit andere landen, alleen in die tijd nog niet gemixt.
Ik snapte toen pas dat moeders van van school mijn moeder niet alleen een hoer noemden omdat ze slanker en beter gekleed was, maar ook omdat ze met een gekleurde man ging – maar als die gekleurde man voor school stond, wisten ze niet hoe ze moesten kroelen en kronkelen -.
Het was vreemd voor mij dat toen mijn moeder een duidelijk nare blanke man aan de haak sloeg (en oh wat sloeg hij haar met haken, maar dat is een ander verhaal), zijn hand werd geschud alsof hij de kerstman was, en stiekem fluisterden dat het toch wel beter was dan “zo een kleurling”.
Ik ben zo gewend dat er 101 culturen thuis kwamen, iedereen was welkom. Het maakte niet uit waar je vandaan kwam, of wat er in je portemonnee zat. Leuke mensen waren welkom, vervelende mensen werden er zonder pardon uitgeknikkerd.
Mijn moeder is een rasechte Amsterdamse, haar afkomst zijn de Roma zigeuners, maar ook van adel in Nederland. Mijn vader is een Surinamer geboren op Aruba. Zijn moeder was een hele lichte Surinaamse met groene ogen, en zijn vader bijna zwart.
Wat de vooroordelen over deze verschillende culturen ook zijn, ik heb nooit het gevoel gehad dat ik mij moest schamen, of mij minder moest voelen dan een volbloed. Ik dacht altijd dat wij allemaal hetzelfde waren, en je had alleen goed of slecht.
Op de middelbare school kwam ik er achter dat het heel anders zat. Ik hoorde niet bij wit want te bruin en ik hoorde niet bij bruin want te wit. De blanke kinderen deden altijd alsof ze onder stroom stonden als ze mij zagen vanwege mijn rare haar en ook had ik een apenneus. De donkere kinderen dachten dat ik mezelf bleekte om wit te zijn.. ik ben regelmatig opgewacht door groepen met baseball bats, of duwden me op de metro rails. En joh, ik weet hoe alle merken gympen smaken…
Ook bij mijn modellenwerk moest ik vooral niet vertellen dat ik een halfbloedje was, want dat werd nog niet goed begrepen, vooral niet in de US. Ik heb daar jaren lang op mijn tenen gelopen om maar niemand te beledigen.
Alleen op Ibiza leek kleur niet te bestaan, daarom voel ik mij er ook zo enorm thuis. Gewoon zijn wie je bent, en niet anders voor doen. gelukkig, heel gelukkig komt dat ook hier steeds meer. Al lijkt het sociaal geaccepteerd om een Indo een Pinda te noemen, en een Surinaamse die ABN spreekt een Oreo. dat is “Grappig”. Maar een geintje.
Mijn oudste dochter ging heel kort naar school in de Middenbeemster. een prachtig klein boerengehucht waar ze raar was omdat ze een Spaanse was, en die moeder van haar was ook wat buitenlands…
En ook hier kreeg ze testen voor ADHD, kwamen ze terug met de uitslag dat ze te aardig, handtastelijk (ze gaf de lieve arts een knuffel), en mij was vergeten een kus te geven. Die had vast een hechting stoornis. Nee jongens, het is gewoon een aardig kind die is opgevoed dat je best aardig mag zijn voor anderen, ongeacht de kleur. Zij snapte ook niet dat een andere kleur niet goed was. Nu wel. Al trekt zij zich daar gelukkig niets van aan.
Ook niet als een vriendinnetje naar huis moet omdat ze niet met “zwartjes” mag spelen (lees dat maar hier)
Dus nu weet je het. ik ben een mix. Erg wit, don’t hold it against me!! En racisme, dat mag je van mij bij je houden. Dat is hier thuis niet welkom.
Herken het nodige in jou verhaal. Vooral te donker voor blnken, te blank voor donkere.. Toen ik eenmaal in Amsterdam kwam wonen en in Amsterdam oost op school ging, voelde ik me voor het eerst echt thuis. Hier keken ze mij niet gek aan om mijn huidskleur.. Ik ben een Indo. Mijn huidige vriend een Arubaan. In mijn familie zitten vele kleuren en culturen. Ik vind het prachtig. En altijd lekker eten..
Wat heb je het sterk geschreven!! Bizar hoe mensen vol vooroordelen kunnen zijn…
Heftig… ik als ‘blanke’, heb niet te maken gehad met racisme op basis van huidskleur of afkomst.
Heb een flinke hekel aal racisme, een huidskleur of andere kenmerk zegt lang niet alles over een persoon, slechts de kleur die iemand mee heeft gekregen..
Niet leuk!! Heftig!
Als Indo zooo herkenbaar! Ik ben de donkerste en mijn jongste zus is de lichts getinte. Helaas was discriminatie wel snel bekend in ons gezin. Nu ik zelf een gezin heb met alle kleuren van de regenboog gaat het gelukkig een stuk beter. Heb er zelf ook een blogje over geschreven btw een jaartje terug?
Oh, ik herken dit zo erg. Misschien niet zo erg als hier omschreven, omdat in mijn geval mijn vader blank is en mijn moeder van indische afkomst. En als de vader blank was deden mensen in de jaren 70 er niet zó moeilijk over. Maar ik ben vrij zelfstandig opgegroeid. Enigs kind, en toen ik een jaar of 5 was vaak gezien als “te gekleurd” voor blanke mensen en “te blank” voor gekleurde mensen. En dat kwam dan vooral van de ouders van kinderen waar je vriendjes mee wilde zijn. En dat bleef wel tot de midden jaren 80 toen al die campagnes begonnen zoals MTV’s Racism Beat It, en van dat soort. Daarna werd het een stuk minder, maar zelfs vandaag de dag is het nog steeds niet weg. Mensen hebben een half uur nodig om te accepteren dat het geen grap is dat mijn vader blank is en ik niet. Van tijd tot tijd zijn er nog steeds zielige zielen die mij “zwartje” of erger noemen, terwijl ik alleen maar getint in huidskleur ben. “Je bent half nederlands en half indo? Oh dan ben je zwart”. Ik heb wel een iemand gehad die MIJ ging uitleggen wat nederlands was, terwijl zij oosterijkse ouders had en mijn familie als sinds minstens 1800 uit Amsterdam komt!
Ze zeggen wel eens dat mensen vooruit strevend zijn, maar volgens mij is er nog genoeg om naartoe te grijpen.
Ik kan hier heel erg veel op zeggen, maar wat nu omhoog komt is het hele herkenbare van ’te wit’ zijn. Ik ging in mijn jeugd veel met Surinamers om. Altijd lol en lachen met elkaar. Tot ik een keer met een groepje meeging in de zomer naar het ‘Bijlmer veldje’ (heette dat zo? Veel voetbal, lekker eten en zien en gezien worden) en er een Surinaams meisje naar mij toe kwam. En bijna dreigend vroeg wat ik daar in Godsnaam deed. Het had met mijn lichte huidskleur te maken (ik ben zelf Indisch). Maar tegenwoordig kan men er ook nog wat van hoor. Mijn dochter zit namelijk op een zogenaamde ‘zwarte’ school. Volgens velen. Ik zie gewoon een fijne basisschool, waar ik een goed gevoel bij heb.
Een Surinamer van Aruba, dat is dus wel apart. Ik ben ook zo opgevoed. Onze buurman was een Surinamer en iedereen kwam bij ons en wij bij iedereen. Mijn kinderen zijn half Arubaans en dat zijn dus macamba’s maar ze worden wel als buitenlander gezien. Mijn zoon voelt zich een Nederlander en mijn dochter neigt meer naar Arubaans. Ik heb ook nog 2 kinderen van een Marokkaanse man met wie ik getrouwd ben. Oja en ik ben ook moslim geworden toen ik alleen was met mijn 2 oudste kinderen. Toen ik moslim was geworden, leerde ik na anderhalf jaar mijn Marokkaanse man kennen en gingen we met mijn half Arubaanse kinderen wonen in Belgie.
Ik dacht altijd dat mijn ouders heel open minded waren maar blijkbaar is dat wat minder voor moslims, mijn vader dan. Hij heeft het niet zo op moslims, jammer dan voor mij en mijn kinderen en mijn man.
Wat ik uit jouw verhaal echt super achterlijk vind is dat je op school gepest werd omdat je te wit was, like hello. Op Aruba wonen echt blanke mensen en hoeveel Suri’s zijn ook wit. Ze weten toch zelf wel dat kleur echt niet iets zegt. Heel belachelijk. Ik hoop dat je er niet te veel schade aan ondervonden heb en dat je het een plekje hebt kunnen geven. En je was echt een heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel schattig kindje zeg, super supercute.
Je bent een prachtige mix! Hoe verder genen uit elkaar liggen, hoe mooier kinderen worden. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat mixen beter is. Kijk maar naar de hoeveelheid aan ziektes in gesloten gemeentes waar iedereen met elkaar trouwt.
Mensen zijn gewoon een beetje gek. Gelukkig vielen de verhalen in mijn saturdays stories van afgelopen week allemaal mee.
Wow Judith, wat een ontzettend heftig verhaal. Daar hou ik het voorlopig maar bij. De rest gooi ik wel op de app. 😉
Wat een idioten ben je tegengekomen in je leven. En dat onbegrip, onvoorstelbaar.. Je bent hartstikke mooi!