Is het nu pas voorjaar?

De natuur is van slag

Begin deze week is de lente dan eindelijk officieel weer begonnen. Al voelt het niet zo aan! Twee maanden geleden zag ik al de eerste knoppen aan de bomen zitten. Ik zag dat in de tinnen plantenbakken (waarin mijn voorjaarsbloemenbollen permanent resideren) de narcissen, blauwe druifjes en hyacinten al opkomen. In de vroege ochtend, terwijl navenant iedereen nog met één oor op een kussen lag te ronken, kon iemand die wel al/nog wakker was de mereltjes horen fluiten. En zelfs een meesje zag ik al het vogelhuisje op mijn balkon zorgvuldig inspecteren.

Het was blijkbaar naar wens, want hij trok in en begon al aan de verhuiswerkzaamheden om dit stulpje tot zijn eigen nestje te maken. Achteraf gezien was het niet zo verstandig dat ik een bordje ‘verkocht’ had gemaakt en deze aan het huisje had bevestigd, blijkbaar was het beestje onder de indruk dat iemand anders de koop had gedaan en hij spoedig van kraken zou worden beticht. Vast om andere mezen geen slechte naam te bezorgen, want er wordt wat afgeroddeld onder die vogeltjes, zal die wel op eigen initiatief zijn vertrokken. Dat of de geur van man mijn menselijke musk heeft ‘m een onbehagelijk gevoel bezorgd.

De kalender is van slag

Maar goed, bij het waarnemen van deze ontwikkelingen in de natuur, denk ik, de natuur is van slag. Een absurde conclusie, welke ik nog onderbouw met de uitstoot van koolstofdioxide. Hoezo is de natuur van slag? Nee, natuurlijk niet! De natuur doet precies wat het moet doen, wanneer die dat moet doen. Ik ben slechts van slag omdat ik naar de kalender heb gekeken. En aangezien ik nog net niet zo arrogant ben om te denken dat ikzelf geen deel uitmaak van de natuur, kan ik slechts zeggen dat de natuur een paar lichte overpeinzingen naar het eigen handelen.

Nee, de kalender is defect! Maar dat was ie al vanaf dag één. Dé kalender is er nog niet over uit welke datum het is. Hij is er niet over uit in welk jaar we leven, hoeveel maanden er in een jaar zitten, noch hoeveel dagen er eigenlijk in één kalenderjaar horen.We mogen dus wel zeggen dat ie flink van het padje is. Om ‘m een beetje in het gareel te houden hebben wij, in het westen, de schrikkeldag uitgevonden. Een dag die overcompenseert en daarmee veel van de gebruikers van die kalender in de war schopt, omdat zelfs de toevoeging van schrikkeljaren gecompenseerd moeten worden. Wat die gekke kalender dan maar oplost door iedere vier eeuwen drie schrikkeldagen te laten vervallen. En bij overmaat van ramp klopt ie zelfs dan nog steeds niet! Om gek van te worden dus.

Ik ben van slag

Hoe dan ook, ik betrapte mijzelf, ook al in januari, dat ikzelf al bezig was met een grote schoonmaak. En blij dat ik was. Hier was dan het bewijs dat ik wel degelijk deel uitmaak van dé natuur. Anders ga je toch geen voorjaarsschoonmaak houden halverwege januari? Ja, de krokusjes, de vogeltjes, de loofbomen én ikzelf waren al klaar voor de jaarlijkse verering van Eostre (godin uit het Germaanse pantheon), die ons de vruchtbaarheid van de lente bezorgde met een haas en een ei. Ook de chocolaterie draait al op volle toeren om ook dit jaar, waar de kalender dus nog steeds niet over uit is welk jaar dat dan precies is, het grote voorjaarsfeest een succes te maken.

Zou Eostre het fijn vinden dat we haar nog steeds vereren, ondanks wij haar nooit meer bij naam noemen? De chocolaterie is in ieder geval wel blij, wetende dat zij de komende maanden het personeel weer kunnen betalen. Ik ben goedgezind, want het is weer langer licht buiten en de wereld ziet er toch leuker uit met een zonnebril op je snufferd. En ook de kinderen gaan uit hun bol, onder andere door de zorgvuldig met ouderlijke supervisie geadministreerde suiker. Maar ook omdat het gewoon leuk is om het jaarlijkse ritueel van eieren beschilderen en ze te zoeken, liefst in een hazen-onesie, uit te voeren.

Vrolijke eierjacht!

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---