Ik ben Willanda, kindercoach, 33 jaar oud en woon in Ede samen met mijn vriend (bijna man ;-)) en 2 kinderen van 4 en 2 jaar. Sinds oktober heb ik mijn eigen praktijk voor kindercoaching en ouderbegeleiding. Het is voor mij dan ook nog nieuw en spannend om een eigen bedrijf te hebben na ruim 15 jaar gewerkt te hebben bij een werkgever.
Waarom kindercoach?
Waarom kindercoach?In de zomer van 2012 (inmiddels 33 weken zwanger van de 2e) werd mij verteld dat na mijn verlof mijn functie bij een bank weg zou zijn. Er was geen plek meer voor mij… Dat kwam hard aan, erg onzeker, ook financieel. Toch had ik een enorme drive om uit te zoeken wat ik wilde gaan doen. Ik kreeg de kans om uit te zoeken wat ik wilde en heb deze kans ook met beide handen aangegrepen. Met behulp van een loopbaancoach ben ik uitgekomen op ‘iets’ met kinderen en heb ik besloten de opleiding tot kindercoach te volgen aan het Atma Instituut in Amersfoort.
Een geweldige keus geweest, ondanks dat het soms enorm zwaar, spannend, eng en confronterend is geweest, had ik het nooit willen missen. Zoveel geleerd en liefdevol veel ervaring opgedaan, fantastisch!
Ouders
Veelal krijg ik ouders die merken dat hun kind niet lekker in hun vel zitten, maar er zelf niet de vinger op kunnen leggen wat er speelt. Soms wordt er vanuit school geadviseerd om eens met ‘iemand’ te gaan praten. Ouders die in de verbinding met hun kind merken dat het niet lekker gaat en hun kind daar een verandering in gunnen. En nee, je bent niet gek als je een coach op zoekt, voor jezelf, voor je kind. Hoe geweldig zou het zijn als je naar je coach gaat voor een check-up? Je gaat toch ook 1 of 2 keer per jaar naar de tandarts, waarom zou je dan niet voor hulp naar een coach gaan? Bijvoorbeeld als je vastloopt, steeds de verkeerde relaties aangaat, jezelf laat ondersneeuwen, geen grenzen aan kan geven. Dit geldt voor een kind ook. Bewustwording van wat doe ik? Waarom doe ik dat? En wat wil ik? Hoe bereik ik dat?
Als ik een kind niet kan helpen, als het probleem buiten mijn bereik ligt, dan verwijs ik ouders door. Ook voor een diagnose zijn ouders bij mij niet aan het juiste adres. Of als het bij mij niet lukt. Stel dat er geen vooruitgang meer is of er is iets anders wat er blokkeert, dan kan een frisse blik met behulp van een collega-coach al helpen.
ADHD
Je vraagt heel specifiek naar ADHD. Zelf ben ik niet gespecialiseerd in ADHD en ik heb dus niet de ultieme tip voor je. Ik zal je niets nieuws vertellen als ik zeg dat kinderen en volwassenen niet ADHD zíjn! De verwerking in de hersenen is anders op meerdere fronten. Er is ook niet 1 ding wat ADHD veroorzaakt. Ik weet dat vooral belonen (komt niet intrinsiek, dus moet extern komen, wil je ze helpen), complimenteren en een positieve kijk op het kind van invloed is. Ook het benoemen van de talenten en kwaliteiten zijn van grote invloed op deze kinderen. Planning, prikkelvermindering, voldoende uiting kunnen geven aan de prikkels, structuur, verandering op tijd aangeven, allemaal tips die jij vast wel weet.
En of het nu meer voorkomt? Denk het niet, zou je het dan een welvaartsziekte moeten noemen? Nee, er is nu veel meer onderzoek mogelijk, de wetenschap is verder dan ooit. Ook is er begin 1900 al een soort gedragsstoornis onderzocht wat nu ADHD genoemd zou worden. Dus nee, ik denk niet dat het nu meer voorkomt. Wat jij al zegt, men zoekt eerder hulp of wordt gedwongen om hulp te gaan zoeken, waardoor er een diagnose komt.
Medicatie
Oh medicatie….. ik vind het zo’n moeilijk onderwerp. Er wordt inderdaad snel een pilletje voorgeschreven om de kinderen maar rustig te houden, voornamelijk in de klas. Waar blijft de begeleiding hierin? Welke andere hulpmiddelen worden ingezet om de gezinnen te helpen en de ADHD-kinderen te helpen? Gezinsbegeleiding? Huiswerkplanning?
Het verhaal wat ik eens gezien heb van een 14 jarig meisje die, zodra ze wat uitgelaten reageerde, werd bekritiseerd. ‘Oh, je heb je pilletje zeker niet gehad?’ Dit meisje voelde zich zo niet oké, al d’r hele leven lang had de omgeving opmerkingen over haar gedrag. Pilletjes hielpen om d’r rustiger te houden, maar van binnen gebeurde er van alles. Uiteindelijk heeft ze haar hele voorraad (wat wel voor een aantal maanden was, enorme verantwoording voor een puber natuurlijk) ingenomen en is ze met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Zo’n meisje verdient meer dan wat ze tot nu toe in d’r leventje te horen had gekregen. Ik hoop van harte dat ze eindelijk mag zijn wie ze is, na deze noodkreet.
Werkende moeders
En dan werkende moeders; tja.. moeilijke vraag. Eigenlijk zitten moeders elkaar nogal snel in de haren 😉
Ik heb het beiden meegemaakt. Toen mijn zoontje werd geboren werkte ik 3 dagen en bij m’n dochtertje was ik thuis. Heel veel thuis…. Tot vervelends toe thuis…… Ik word er niet leuker op, als ik alleen maar mag moederen. Nu heb ik op dit moment de vrijheid om te werken op de 2 ochtenden dat mijn dochtertje naar de psz gaat. Voor de rest werk ik ‘s avonds. Ook niet altijd ideaal, maar ik vind het prima. Als er meer werk komt, hoop ik op een fijne, flexibele oppas, zodat er voor de kinderen niet iedere keer iemand anders is.
Ik hoef niet te oordelen over andere moeders en of ik vind dat zij het goed doen of niet. Wel zorg ik voor voldoende regelmaat thuis (ook noodzakelijk in verband met een hoogsensitief huishouden) en probeer ik er te zijn als de kinderen thuis zijn. Ik vergis me ook weleens en zit druk te doen op mijn telefoon en heb geen flauw idee wat de kinderen vragen of zeggen, omdat ik er niet bij ben met m’n hoofd. Daar ben ik me nu van bewust en zet de telefoon vaak stil in de middag. Onverdeelde aandacht aan de kinderen, heerlijk! Hoef ik ook nergens anders aan te denken
Opvoedingstip
Een opvoedingstip? Uhm…. Maak eens tijd om naar je kinderen te kijken. Je hoeft nergens iets van te vinden. Kijk wat ze doen, wat ze zeggen, hoe ze spelen. En geniet! Prachtig!
Als er weer eens een ‘grrrrrr’-moment voorbij komt, wacht met reageren. Tel (hardop) tot 10 en voel wat er met jezelf gebeurt. Waar word je in geraakt, wat voel je? Mogelijk een gevoel van onmacht, onvermogen, verdriet… Echt, 9 van de 10 keer gaat het over jou. Als je je bewust bent van je eigen gevoelens, helpt het enorm om niet in die emoties te verzanden en kun je met een afstandje kijken naar wat er werkelijk aan de hand is.
Iedere ouder doet wat in zijn of haar vermogen ligt. Geef elkaar eens een compliment, daar groeien we allemaal van!
