Ik ben mega onhandig. Een grote kluns. Mijn meiden ook. Het is soms gewoon echt sneu voor mijn man om naast ons te lopen als de een na de ander tegen een paal loopt. We hebben dan ook allemaal stevige hoesjes om onze telefoons. Wat wel is, wij zijn goed met telefoons. Apps, social media, en mijn dochter kan editen als de beste. Lees snel verder!!
Ik geef het direct toe; echt motorisch onderlegd ben ik niet. Helemaal niet wanneer ik mijn lenzen niet in heb en mijn zicht niet verder reikt dan m’n iPhone in mijn hand. De rest van de omgeving vormt zich in mijn lenslozewereld tot een grote wazige vlek waarin ik als een soort van pasgeboren puppy wanhopig afga op geluid
Vanochtend in de bus werd ik echter nog harder geteisterd door mijn onvermogen te zien zonder hulpmiddel, namelijk toen mijn ENE lens besloot om ‘’gewoon’’ te breken in mijn oog. Naast dat dit een pretty painful tafereel is, bracht dit breken mij meteen in een serieus dilemma; ook mijn andere lens uitdoen en niets meer zien of de andere nog in houden om mijn reserve thuis na mijn meeting (ja ook dat nog) te halen. Ik besloot voor het laatste te gaan.
First challenge…
Wat onhandig stap ik twee minuten later uit de bus in de richting van de stationshal. Daar wachtte me meteen een huge challenge: de roltrap! In mijn reguliere leven vormt dit al een flink obstakel maar met één lens, werd dit een soort ‘’wie-is-de-mol-achtige-opdracht’’. Moeilijk, eng en vooral mensen irriterend. Na een tijdje‘’nu..stap..nee…ja..nu..stap…nee toch niet’’ gooide ik mijn nog verder gevorderde angst overboord en stapte ik wat wankelig op de roltrap. Made it! (En voor de mensen die denken dat ik me aanstel, proberen jullie maar eens je reis met een hand voor je oog te volbrengen. Alleen als je met het OV reist aub, voor automobilisten raad ik dit nog sterker af.)
En dan de trein
Gelukkig is een trein groot en geel, dus die kon ik vinden. Ook de deuren openen en het instappen ging prima. Even voelde ik me on top of the world toen ik ook de gehele treinreis op m’n laptop kon werken (even daar gelaten dat het klaptafeltje op je schoot staat). Vol goede moed stap ik na een uurtje op om de coupé te verlaten. Normaal heb ik al moeite met dringende mensen en kleine treetjes, maar hier was de roltrap nog niets bij. Ik zie geen diepte en dacht dat ik er al was, probeer vervolgens om de stang van de deur vast te grijpen, maar ook daar grijp ik moeiteloos naast. Struikelend kom ik aan op het perron. Ok dit ging niet vlekkeloos, maar ik ben er!
Laatste opgave
Terwijl ik door de stad loop (voor een gesprek bij een nieuwe klant), heb ik het gevoel alsof ik scheel kijk en werkelijk iedereen het ziet. Niet de meest comfortable mood voor een dergelijk gesprek. Ik kom aan en open de deur nog vrij gemakkelijk. Ik ga zitten en word even later opgehaald door mijn gesprekspartner. Ik wil opstaan maar ik ben blijkbaar nog niet ver genoeg naar achter geschoven. Door het kantoor galmt een flinke klap als ik de tafel meeneem en vervolgens laat vallen bij het opstaan, charming. Ook het oogcontact maken is een hele opgave en ik voel me echt heel erg ongemakkelijk. Als ik vervolgens in de loop van het gesprek aangeef dat als ik wat loens, het komt omdat ik één van mijn lenzen onderweg ben kwijt geraakt, hoop ik op een geruststelling. Ik wens vurig dat ze mijn ik-loop-er-vast-bij-als-een-debiel-vermoeden zou ontkrachten en zou zeggen ‘Oh joh, daar heb ik niets van gemerkt!’, maar niets bleek minder waar… Ze antwoordt’Ja ik vond al dat je er zo raar uit zag!’ En bedankt…
Verslaafd aan apps
Met mijn klunzigheid reken ik heel veel op apps. Google maps om niet weer te verdwalen, de camera om dingen te vergroten als ik weer een lens kwijt ben en WhatsApp om mijn man te appen omdat ik mijn portemonnee kwijt ben en hij mij kan komen halen. Door mijn video apps lijkt mijn telefoon er steeds mee te kappen, dus ik stap over. De iPhone schijnt veiliger te zijn als je die steeds kwijt bent, en ook zijn de video apps beter dan op Android? Mijn dochter is er alvast heel enthousiast over. Zij wil echt een nieuwe iPhone weer zodra het weer tijd is voor een nieuwe. Ze zit nu tijdelijk op mijn oude Huawei want haar iPhone heeft ze laten vallen. Van hoog. Heel hoog.
Opwaarderen!!
Ken jij Opwaarderen.nl? Dat is dus zo een app waar ik niet zonder kan. Weet je hoe vaak ik niet kan opwaarderen omdat ik weer eens een paswoord of login kwijt ben? Het is gewoon niet leuk meer. En hier staat alles gewoon in 1 app. Wel zo handig!
