Niet altijd, maar vaak wel. Hoogleraar dyslexie Anna Bosman maakt geen vrienden met haar stelling, maar zij zocht uit waarom zoveel kinderen opeens dyslexie hebben. Simpelweg wordt er gewoon minder streng les gegeven.
Dyslexie of gewoon niet weten?
Op een school in Zevenaar zijn ze de proef aangegaan. Simpelweg het leren lezen en schrijven erin stampen. Herhalen, oefenen, en herhalen. Zo blijkt opeens meer dan de helft wel gewoon te kunnen lezen en schrijven. Dyslexie gaat als een ware epidemie door ons land. Van 5% in 2005 naar bijna 30% nu. Dat is niet ok, en onmogelijk. Het is overigens ook niet fair voor de kinderen die serieus dyslectisch zijn. Want als iedereen het heeft, is er minder plek om geholpen te worden, en komen ze op onnodige wachtlijsten terecht. Terwijl dit dus helemaal niet nodig is.
Slechte juf?
Nou dat durf ik niet te zeggen. Wel dat óók ik het nodige heb meegemaakt aan scholen. Vroeger ging ik naar school en toen moest je gewoon leren, leren en leren. We deden ook heus echt wel leuke dingen hoor, maar de meester was toch echt de baas, en als hij zei dat ik ergens aan moest werken, dan moest ik daar aan werken. Mijn moeder kwam alleen op school als ik weer eens bijdehand was of de hele dag aan het dagdromen was, en niet kon stil zitten. Maar als de meester zei dat Judith moest oefenen met spelling, dan zat ik thuis aan de spelling – nee, ik kan het nog niet, maar dat terzijde -.
Op de vorige school van Keira vroeg ik vaak waarom ze geen huiswerk had. Dit omdat ik haar spelling en lezen echt dramatisch vond maar daar deden ze niet aan. Tot ze een nieuwe juf kreeg die vond dat ze maar gewoon moest werken in plaats van overal excuses voor vinden. Kind ging met sprongen vooruit! Ze had er zin in, kwam thuis en ging zelf lezen. Boeken, geen linkjes op YouTube. Maar die juf deed dat bij meer kinderen. Ze was best streng, en dat mocht natuurlijk niet! Stel je voor dat arme Pietje er een trauma aan overhoud.
De hele zomer hadden we lekker geoefend met de tafels. Die kende ze allemaal uit haar hoofd, van voor naar achter en door elkaar. 3 Maanden later hoor ik dat ze de tafel van 3 niet kent? Naar mijn weten kon ze het tot 12. Maar, kijk als zij even geen zin heeft dan vult ze gewoon niks in. Of maakt hele domme fouten uit eigenwijsheid. Ook met lezen kreeg ze boeken van het niveau kleuterschool, terwijl ze thuis alle delen van “Dagboek van een muts” heeft gelezen. Plotseling was ze vast dyslectisch. Bij het trainingscentrum waren we allebei duidelijk dat het meer haar concentratie en zin was, dan het echt niet kunnen. Uiteindelijk doordat zij de baas was, en niet de juf, loopt ze met een achterstand van hier tot Afrika. Grappig genoeg kan ze na een week op haar nieuwe school opeens wel weer de tafels tot 12 uit haar hoofd. En leest ze prachtig voor uit het Dagboek van Anne Frank. Wat volgens haar oude school te hoog gegrepen was.
Te druk voor leraren?
Te druk voor leraren?Is het te druk voor leraren in de klas dat ze de moeite niet meer kunnen nemen? Op deze school zaten er maar 18 kinderen in een klas, dus dat betwijfel ik. Maar de juf leek meer bezig te zijn met gemogen te worden dan met het lesgeven. Dan komt er natuurlijk bij dat in elke klas wel kinderen zitten met stoornissen, handicaps, en die echt dyslexie hebben. Dat moet tegenwoordig allemaal in het regulier onderwijs, ook bij leraren die er geen kaas van gegeten hebben. Zij verwachten dan dat iedereen volgens het gemiddelde werkt. Voor de rest word er onmiddellijk hulp gezocht. Met een beetje strenger optreden en wat meer interesse van een leraar, zouden er een stuk minder diagnoses worden gesteld.
Wordt er dan teveel gevraagd van zo’n leraar? Moeten ze misschien een stagiaire in de klas erbij? Hoe kunnen we de leraren helpen weer gewoon ouderwets les te geven? Hoe zorgen we dat de kinderen weer gewoon aan het werk gezet worden in plaats van met fluwelen handschoentjes aan te pakken? Men wil dat kinderen voor zichzelf leren, voor hun toekomst. Maar dat is veel te ver denken. Gewoon doen omdat de juf het zegt is goed genoeg en dan doen ze tenminste iets.
Bakken met geld
Kijk, dit hele verhaal kost ook nog eens klauwen met geld. Er komen extra leraren op school. Er is overal wel remedial teacher, een dyslexie leraar, een dyscalculie leraar, een speltherapeut, en nog meer. Kinderen krijgen allerlei diagnoses om er maar vanaf te zijn, laat een ander het maar oplossen. Op de middelbare school komen de ouders voor torenhoge kosten te staan van privé instituten om maar bij te leren. Voor de helft had dit gewoon op de lagere school opgelost kunnen zijn. Misschien moet de lerarenopleiding weer eens onder de loep genomen worden?
Wat denk jij?
Mooi stuk Judith. Wat jij zegt het leidt af van de kinderen die echt iets hebben.
“Hoe kunnen we de leraren helpen weer gewoon ouderwets les te geven? Hoe zorgen we dat de kinderen weer gewoon aan het werk gezet worden in plaats van met fluwelen handschoentjes aan te pakken”
Hier ligt ook een stuk verantwoordelijkheid van de ouder. Opvoeden thuis ajb en ze vertellen dat ze gewoon moeten luisteren naar de juf, en aan het werk moeten.
Ik heb gezien dat dat echt werkt. En als de ouders zeggen, dat doet mijn kind niet, je het kind op school minder mag aanpakken, want hun engeltje doet niets, dan gaat het “mis”. Dus zo heb je als juf meer tijd om aan leren te werken.
En ja natuurlijk is dit gegeneraliseerd!