Vandaag gaat de jongste snotaap dan eindelijk z’n zwemdiploma A binnenharken. Dat is heel wat, want het draakje wilde één badje per jaar doen. Wat ‘m, tot voor kort, ook aardig lukte. We zouden dus eigenlijk nog 2 jaar moeten wachten, maar hij kreeg afgelopen zomervakantie – maar vooral in de aanloop daarvan – het broodnodige incentive om z’n planning in het voordeel van mama’s portemonnee bij te stellen.
De nodige bezoeken aan Isla Das, het eilandje in de Vinkeveense Plassen van m’n vriending en haar familie, waren het toneel van een vooropgezette vernederingscampagne. Alle kindjes die daar kwamen konden zwemmen, zo ook mijn menneke. Echter mocht ie van mij niet zonder zwembandjes zwemmen, wat makkelijk te verantwoorden is wanneer nog geen meter van de kant het water een diepte van ruim 7 meter heeft. Maar ja, stoer is het niet! Zeker niet wanneer alle andere kinderen, waarvan eentje een jaar jonger, allemaal zonder bandjes vrijelijk in het water springen.
In deze tijden, waarin meedoen belangrijker is dan winnen (ik braak even in een teiltje), valt een dergelijke vernederingspedagogiek onder de noemer onorthodoxe pedagogische technieken. Maar ja, ik bekommer mij enkel om de effectiviteit. Zo ben ik ook een voorstander van de terugkomst van de roe en de zak bij het Sinterklaasfeest, maar daarover een andere keer meer.
Hoe dan ook, ik acht onze ‘moderne’ lovey dovey opvoedmethoden de oorzaak van een complete generatie weekdieren en totale potentieverkwisting. Ik weet dat ik wederom klink als Statler en/of Waldorf (de chagrijnige oudjes op het balkon bij The Muppets). Dat neem ik dan maar voor lief! Al vraag ik me wel al enige tijd af of de oudere generatie die onze generatie bekritiseerde óók niet gewoon een punt had. Dat zij allerlei veranderingen zagen, waarvan zij wisten dat het géén verbeteringen waren. Zoals de Mammoetwet (1968) de grote hervormingen, of liever de grootschalige afbreuk, aan het Nederlandse educatieve systeem.
Maar goed, ik kan dus met zekerheid zeggen dat m’n snotneusje na vanmiddag z’n A heeft. Want tegenwoordig betaal je niet voor een examen. Nee, je betaalt voor een uitreikingsceremonie. De zwemleraren hebben veelvuldig gezien dat jouw kind al het A niveau heeft bereikt. Kortom, ze hebben dus ook teveel zwemlessen gehad, zeker voor een systeem waarin een examen toonaangevend zou zijn.
Het gebeurt nog wel ooit eens dat tijdens het proefzwemmen, een examen voor het examen, kinderen apart worden genomen om de badmeesters en -juffen nogmaals te overtuigen dat ze klaar zijn voor het ‘examen’. In theorie is het zelfs mogelijk dat een kind het examen dus niet mag doen. En daar komt de aap uit de mouw. Want ‘het examen is een feestje!’, zoals de badmeesters en -juffen het zelf omschrijven. Ergo, als je je examen mág doen, heb je je A al gehaald. Kortom, de felicitaties die binnenkomen voor 13:45u, het tijdstip dat de diploma uitreiking officieel voorbij is, zijn volledig terecht en gegrond verklaart.
