De vakantie in zicht
Het is weer zover. Het einde van het schooljaar ligt voor de boeg. Dus allerlei leuke verplichtingen nemen een agendavullende karakter aan. Spoedig is er een afscheidsbarbecue voor de jongste, die na twee jaar vaarwel zal zeggen tegen zijn kleuterklasjuf (vandaag de dag beter bekend als de juf van groep 1 en 2). Afgelopen woensdag is al een eindejaarspicknick geweest voor de oudste, waarbij het weer mooi heeft meegewerkt. Een mooie gelegenheid om de draak te steken met een enkele Britse partner die, tot haar grote spijt, niet heeft gestemd tegen het Brexit referendum. En dus binnenkort wordt gedeporteerd… of een verblijfsvergunning moet aanvragen.
Tevens, omdat de oudste in groep 3 zit (oftewel de eerste klas, voor de ouderen onder ons) – wat betekent dat de klassensamenstelling tot het einde van zijn basisschoolcarrière (op individuele verhuizingen en doubleren na) ongewijzigd zal blijven, de uitgelezen kans om andere ouders te leren kennen en te koppelen aan hun kroost. De köfte van m’n schatje was een groot succes, want binnen een mum van tijd was de bodem van de schaal in zicht. Mijn eerste poging tot het maken van cider was een minder groot succes, maar allerminst alcoholhoudend. Dus in een volgende poging zal ik toch maar eens het recept van Loek Essers nauw opvolgen. Ook was op de picknick duidelijk dat suikervrij eten terrein wint. Met suikervrije brownies als meest creatieve toevoeging aan het buffet. Al met al een super gezellige avond.
Bedreigde dierenstatus voor ‘de meester’
Ook zijn in de afgelopen weken de klassensamenstellingen voor de groepen 3 van het komende jaar vastgelegd en is bekend gemaakt bij welke leerkrachten onze snotapen zijn ingedeeld. Het mooiste aan die indeling vind ik dat de oudste komend jaar een leraar heeft. Een schaars goed, een met uitsterven bedreigd diersoort haast, de mannelijke leerkracht. Maar toch wel erg belangrijk in de ontwikkeling van jongeren om ook een meester te hebben, want je kunt maar beter op jonge leeftijd al zowel mannelijke als vrouwelijke invloeden hebben gehad in je opvoeding. Dus gelijk een kijkje werpen op het grote smoelenbord van de schools werknemers. Vreemd genoeg heb ik de beste man nog niet eerder gezien, maar afgaand op z’n voorkomen op de foto lijkt het me een fijne vent (of dat ook zo is, moet volgend jaar maar blijken).
Gezien de toename aan vrouwelijke eigenschappen in het basisonderwijs (tevens elders in de maatschappij, maar hier extra) en de, in mijn ogen, aan feminiene kenmerken toe te wijzen gedragsontwikkelingen in mijn kinderen (en trouwens wel meer kinderen die ik tegenwoordig tegen het lijf loop), ben ik blij te mogen constateren dat onze basisschool toch redelijk wat mannelijke leerkrachten heeft. Uiteraard zal het mij niet in dank worden afgenomen dat ik vind dat o.a. klikken voortkomt uit de vervrouwelijking van het educatieve systeem. Ja, het is niet wenselijk dat kinderen (of volwassenen, ‘for that matter’) eigen rechtertje gaan spelen. En in het kader van anti-pestbeleid (eveneens een vrouwelijk concept) wordt er van de juffen en meesters steeds meer verwacht dat zij ingrijpen bij allerlei ‘vergrijpen’ en potentiële lichte dreigingen.
Jongens en meiden pesten anders
Het buitensluiten van een kind is al reden om in te grijpen. Nu vind ik het erg goed dat er soft-oplossingen worden gezocht om alle kinderen deel uit te laten maken van ‘de groep’, maar helaas is pesten en dus ook buitensluiten natuurlijk gedrag voor kuddedieren met onduidelijke kuddes. Ons en hullie gebeurd op vrijwel elk front in de samenleving. Voetbal, politiek, geografische locatie, religie (of het ontbreken ervan), noem maar op! En pesterijen beperking zich echt niet enkel tot de jeugd. Daarom vind ik het eigenlijk belangrijker om kinderen weerbaarder te maken dan om ze bij elk wissewasje in bescherming te nemen. De gedachte dat pesten is uit te bannen is een utopie die we best mogen nastreven, maar het opvoeden van kinderen in een beschermde omgeving is hen de vaardigheden ontkennen die sommigen later toch nodig hebben om sociaal onfatsoenlijke groepsdynamieken te boven te komen.
Nu snap ik wel dat er de afgelopen jaren enkele malen aan het licht is gekomen dat jongeren veel te vroeg zijn heengegaan uit eigen keuze doordat zij aanhoudende treiterijen niet het hoofd konden bieden. Zoals ik al zei is niet alleen de schoolomgeving het terrein van pesten. Dus ban je het uit op school, dan wordt je er nog steeds mee op straat geconfronteerd – waar pedagogische ondersteuning veel moeilijker is te realiseren. Vele werknemers worden jaarlijks bedrijven uitgepest. Daarom ben ik eigenlijk bang dat er nu een hele generatie wordt gevormd zonder dikke huid, verbale en zelfs fysieke middelen om zich te weren tegen sociaal geweld. En ik denk dat meesters, vooral voor jongens, een goede bijdrage in die voorbereiding geven – omdat zij als man beter begrijpen hoe de dynamiek onder jongens werkt. Waar juffen vooral de meiden kunnen bijstaan en voorbereiden op de groepsdynamiek onder vrouwen.