Dit weekend werden we allemaal weer opgeschrikt door de videos van SOS Kinderdorpen. Kinderen die zonder ouders opgroeien, kinderen die alleen zijn. Ook thuis kunnen kinderen heel eenzaam en alleen zijn, als de ouders verslaafd zijn, of er sprake is van mishandeling.
Hoe weet je dat je geliefd bent, als niemand het zegt?
In een gezin waar veel mishandeling voorkomt, en dan heb ik het niet over dat het kind mishandelt wordt, maar als bijvoorbeeld de moeder zwaar mishandelt wordt, dan vergeet die nog wel eens het kind. Soms zijn ouders zo met zichzelf bezig dat een kind beter het huis uit kan, dan daar blijven. Ze moeten zichzelf vaak opvoeden, en missen de warmte van een gezin.
Niet dat het zo in elk gezin is waar de moeder mishandelt wordt, en dat ik het de moeder kwalijk neem, maar bij ons thuis was dit wel het geval.
Mijn moeder
Mijn moeder is serieus de meest liefhebbende vrouw die er rondloopt, er is niet dat ze niet zou doen voor haar kinderen, en gaat daar best extreem ver in. Niets of niemand is goed genoeg. Dit is wel eens anders geweest. Hoeveel ze ook van ons hield, angst hield haar tegen om dit te laten zien.
Toen ik 11 was gingen mijn ouders uit elkaar. Wij gingen verhuizen, en als grote verassing bleek daar ook de nieuwe vriend van mijn moeder te wonen. Een aardige man, jonger dan mijn moeder, en kampioen Thai boxen. De eerste periode was het best gezellig hoor. Maar al snel moest zij altijd verklaring afleggen waar ze was geweest, bij wie, met wie, met wie ze had gesproken, naar wie ze had gekeken, en waarom het 5 minuten langer duurde dan normaal om mij van school te halen bijvoorbeeld.
Het praten werd schreeuwen, en schatje veranderde in vieze kankerhoer en en je negerkind in wel 300 verschillende variaties en soorten. Ook het knuffeltje werd een wurggreep. Het liefkozen veranderde in stompen, en het stoeien werd schoppen. Wonder boven wonder heeft hij mij of mijn broer nooit aangeraakt, alhoewel wij wel tegen hem in gingen. In die periode heb ik leren gooien met dingen. Raak ook wel eens. Sommige dingen zijn niet eens geschikt om te vertellen op zo een vrolijk blog als dat van mij. Maar wie weet als de druk een keer te groot word en ik echt mijn hart moet luchten. 
Mijn broer was al snel het huis uit. En ik bleef achter met een moeder die verlamt was van angst. Die onder de kerstboom zo hard geschopt werd dat ik meerdere malen de politie heb gebeld. Die doen niet veel kan ik je vertellen. Want uit angst zij mijn moeder niets. En ik als kind overdreef vast. Ook toen ze meerdere malen in het ziekenhuis terecht kwam, de buren de politie belde, ook toen gebeurde er niets. Geen instantie kwam kijken, de school keek de andere kant op net als de familie. Op zo een moment, vraag je je af hoe belangrijk jij bent. Doe je er wel toe? Houd iemand dan wel van jou?
Ik vond mijn verlossing op housefeesten, lekker dansen tot s’morgens 10.00. Ik was pas 13, maar ja, een smoesje was snel gemaakt natuurlijk. Geen drugs maar lekker AA, ik had al lang gezien natuurlijk wat die zooi met iemand kan doen.
Niet alleen
En ik was niet alleen. Hoeveel kinderen zitten wel niet in zo een situatie? Hoeveel kinderen hebben verslaafde ouders die alles doen voor hun shot, en de kinderen vergeten. Instanties die kinderen maar niet bij familie willen plaatsen, omdat je elke week langs moet komen en bewijzen dat je een goede voogd zal zijn. Ook al woon je in het buitenland en is dat onmogelijk. Een gezin waar een kind mishandeld wordt of de jeugdgevangenis is dan een betere keuze.
De wereld is krom, en vooral kinderen trekken vaak aan het kortste stokje. Ze worden niet geloofd, niet serieus genomen, en moeten maar luisteren. Als wij volwassenen eens echt de tijd namen om naar de kinderen te luisteren, echt luisteren. Als wij onze kinderen leren om wat liever te zijn voor dat kind die zonder brood op school komt, een beetje doorvragen. Om als leraar niet zo streng en hard te zijn voor zo een kind. Zij doen dat namelijk niet zelf.
Teken hier de petitie om meer kinderen te kunnen steunen!
