Iedereen weet het, vrouwen en mannen verschillen enorm en zullen elkaar, om die reden, ook nooit volledig begrijpen. Je erover uitlaten is altijd enorm gewaagd, maar eveneens belonend. Het zal namelijk altijd bijval krijgen, terwijl het tegelijkertijd eveneens verzet oproept.
Als man zijnde moge het duidelijk zijn dat ik vrouwen dus niet begrijp, vooral diegenen die voor mij persoonlijk het dichtstbij komen. De illusie dat ik ze ooit zal gaan begrijpen, heb ik inmiddels al naast mij neergelegd en heeft plaatsgemaakt voor het altijd pogen respect op te brengen voor hetgeen wat zij doen (en ik dus niet begrijp), alsmede voor het onbegrip dat zij weer hebben voor de dingen die wij, mannen, dan weer doen. En ik hoop, vaak tevergeefs, dat dit respect wordt geretourneerd.
Iets wat hard nodig is, want het onbegrip aan weerszijde is groot. Het wordt geïllustreerd door hoe mannen vaak als lomp worden bestempeld en vrouwen als gehaaid. Wat een behoorlijk negatieve benadering is van de kwaliteiten van beiden, de fysieke en de sociale kracht. Het is dan ook typisch vrouwelijk om neerbuigend te doen over de territoriale afbakeningsdrang van de man. Dit getuigd van weinig kennis van de gang van zaken in de sociale wereld der mannen. De strijd om dominantie onder vrouwen neerbuigend benaderen kan je als man je relatie kosten, want je staat klaarblijkelijk achter die stomme trut die haar het leven zuur maakt.
In principe dus even gevaarlijk, want ook de man zoekt in zijn partner zijn grootste ‘groupie’ ter wereld. Iets wat ie nodig heeft en laat weten door de meest idiote ideeën verzinnen, zoals een ijscokraam die alleen ’s winters open is. Uiteraard een gat in de markt, vanwege de lage concurrentie in dit seizoen. Je kunt ‘m maar beter steunen en je sociale krachten op subtiele wijze inzetten, om ‘m zelf op het idee te laten komen dat ie het maar beter kan laten (voordat het appeltje voor de dorst helemaal is opgeknaagd en je samen in een verzorgtehuis belandt met een plascontract). Te vaak roepen dat het een dom idee is, is namelijk enorme schade aanrichten aan z’n tere ego en daarmee aan jouw eigen relatie.
Nu ben ikzelf zo stom geweest om te besluiten dat eerlijkheid een groot goed is binnen een relatie. Want ja, je moet toch alles tegen elkaar kunnen zeggen? Ja, dat wel, maar de man kan maar beter liegen, vanwege de vaak ontbrekende finesse in het overbrengen van die waarheid.
‘Maakt deze broek mijn kont dik?’,
kun je dus maar beter niet beantwoorden met: ‘Ik houd wel van wat bil!’ Om nog maar te zwijgen van: ‘Het ligt niet aan die broek, maar aan de feestdagen!’ Hierop volgt vrijwel zeker excommunicatie als vergeldingsacties.
En dat klinkt aantrekkelijk, vanwege de rust die het lijkt te impliceren, maar uitsluiting van de sacramenten zal zeker pijnlijk zijn (zelfs voor de ongelovigen). En dan spreek ik niet eens van het feit dat je voor de rest van je leven zult onthouden wat je op die winterse ochtend in januari om twee minuten over half elf te melden had.
En hoe herstel je dan de aangerichte schade? Nee, nu moet je niet van mij verwachten dat ik daar het antwoord op heb. Anders had ik die natuurlijk allang zelf toegepast. Maar als jullie het weten hoor ik het graag. Want zoals een wijs man ooit zei: ‘Een vrouw moet zich geliefd voelen om de liefde te bedrijven, waar een man de liefde moet bedrijven om zich geliefd te voelen.’ Als hierin enige waarde zit, vraag ik mij af wat ik moet doen zodat mijn geliefde zich ook daadwerkelijk geliefd voelt. Wel weet ik dat ikzelf kanttekeningen aan het zetten ben bij de vraag of ik me geliefd voel.
Op de hoeksteen van een relatie, de verliefdheid en het gelijkgestemde repliek hierop voelen, wordt door onzekerheid continu druk uitgeoefend. Uit een stresstest moet nog maar blijken hoeveel druk die hoeksteen überhaupt aankan, zonder te verkruimelen en het complete fundament in z’n val meeneemt. Laat alsjeblieft de uitslagen van een dergelijke stresstest snel in mijn brievenbus belanden, want ik heb weinig zin om zelf te gaan ondervinden hoeveel druk er vereist is om het kaartenhuis in te laten storten. Misschien moet ik weer op de creatieve toer om het gevoel over te brengen. Misschien is deze angstkreet voor nu, eventjes, precies dat geen wat nodig was. Maar voor wie uitwegen kent of simpelweg tips heeft, ik ben één en al oor.
