Het liefdesverhaal

Valentijnsdag is er weer bijna, maar voor mij is het al 6 maanden Valentijnsdag. Ik ben weer verliefd op de moeder van mijn kinderen, en hier lezen jullie ons liefdesverhaal.

Door alle werkzaamheden aan het liedje voor mijn schatje in de huiskamerstudio van een vriend, was ik slecht bereikbaar. Met als gevolg dat m’n ‘meiske’ zich enigszins verwaarloosd voelde en dat liet merken door nogal geïrriteerd op me te reageren. Samen met alle aanvaringen die ik al had met die vriend tijdens de opnames, was dit de laatste druppel en is met een laatste opnamesessie een punt gezet achter de dagelijkse studiobezoeken. Hiermee was het lot van het eindproduct in de handen van de thuisproducer. En na een nacht slapen bij mijn vriendin, werd ik ‘s ochtends (op de dag dat we weer een halfjaar verkering hadden) wakker, kijkende in de mooiste ogen ter wereld. Die ochtend heeft ze me toegezegd om héél laat ‘s avonds bij mij langs te komen, want ik had iets leuks voor haar wat ik toch écht op de dag zelf aan haar wilde geven.

Een goede voorbereiding is het halve werk

De hele dag zit ik achter de piano, met de basgitaar binnen handbereik, om het liedje te oefenen. In de hoop om ‘s avonds een goede privé live uitvoering te kunnen geven. Tot vervelens toe heb ik slechs één lied zitten spelen. Zelfs de kinderen begonnen er genoeg van te krijgen. Maar ook mijn stembanden, die nog steeds helende zijn, hebben het flink te voorduren. Omdat ik bang ben dat mijn stem, die eigenlijk vooral ‘s ochtends goed is, ‘s avonds het krassende gejammer van een kraai kan overtreffen, bedenk ik dat ik beter even naar de supermarkt kan gaan om gember te kopen. En als ik toch in de supermarkt ben, waarom geen prosecco halen. Per slot van rekening hebben we iets te vieren.

Zoals dat altijd gaat, kom je in de supermarkt op nog meer ideetjes. ‘Toevallig’ allemaal ideeën die het vereisen dat je meer dingen koopt die, hoe kan het ook anders, voor het gemak in die ene winkel te koop zijn. Hé, rozenstruikjes te koop, denk ik, terwijl mijn oog op een stelling valt. Ik laat de jongens ieder een kleur voor zo’n plantje uitkiezen voor hun moeder en zelf pak ik er één. ‘Hmm, weet je wat ook leuk is? Vruchtenpunch voor vanavond’, zegt de gedachtemachine in mijn bovenkamer. Even kijken dus welke vruchtjes ik er in wil doen. Op de groente & fruit afdeling valt de beslissing, het worden een granaatappel, bosbessen en frambozen. Lekker, daar gooien we thuis wel wat sinaasappelsap, vodka, witte en rode wijn bij.

Maar in een goede voorbereiding gaat wel tijd zitten

Bij thuiskomst begin ik meteen een gemberthee te maken. Wanneer de kinderen in bed liggen, pak ik de rozenplantjes in en flans ik de vruchtenpunch in elkaar. De prosecco staat al lekker koud te worden in de ijskast. Heb ik nog iets te knabbelen? Ja, ik heb nog borrelnootjes. Die vind ik niet te vreten, maar m’n schatje lust die wel. Drinken, knabbelwerk, cadeautje… Het bekruipt me dat het huis er nog niet echt romantisch uitziet. Niets dat niet opgelost kan worden met wat kaarsen. Bij het pakken van de kaarsen, zie ik een zakje ballonnen naast een zakje confetti in de kast liggen. Oh, die gaan het alleen maar feestelijker maken. Dus blazen maar en de confetti alvast openmaken, zodat ook die in de aanslag ligt voor wanneer m’n meissie aan de deur staat.

Als de kaarsen zijn aangestoken en ik voor de gelegenheid een overhemd en jasje heb aangetrokken, kan ik, al gemberthee drinkende, wachten op het moment dat er wordt aangebeld. Als eindelijk het moment komt dat het geluid van de intercom mijn attentie opeist, krijgt mijn vriendin toegang tot de lift door een simpele druk op de knop. Snel doe ik alle lampen uit, open de voordeur en stel ik mij verdekt op met de confetti en m’n telefoon, al ingesteld op de camera, in de aanslag. Haar voetstappen klinken op de gang en haar stem, die zegt: ‘Zo, je hebt wel flink je best gedaan!’, want op de gang ziet ze al ballonnen en kaarsen. Als ze de huiskamer binnenkomt zie ik haar vriendelijke lach en enigszins perplexte uitdrukking eindelijk.

Le moment suprême

‘Klik! Klik! Klik!’, klinkt de camera op de telefoon (zoals dat in deze sociale media era hoort), gevolgd door een innige zoen en een greep in het zakje confetti. We staan nog enige tijd in de deurpost lekker te tongworstelen, alvorens ik haar de ingepakte rozenplantjes geef. ‘Oh, maar ik heb helemaal geen cadeautjes!’, klinkt ze schuldbewust. ‘Maar dat geeft toch niet? We zouden het pas overmorgen vieren en ik wilde gewoon uit eigen initiatief eens iets leuks voor jou doen!’ Ze pakt de cadeautjes uit, terwijl ik de prosecco voor ons beiden inschud. Na alle bedankjes en nog meer heerlijke speekseluitwisselingen, heeft ze nog steeds een overweldigde expressie als ze gaat zitten. Ik sta nog en zeg haar dat ze dan nu haar échte cadeautje gaat krijgen, terwijl ik mij naar de piano beweeg.

Terwijl ik ga zitten, merk ik dat ik nog nerveuzer ben dan de eerste keer dat ik voor een zaaltje moest spelen. En al tijdens de intro zat ik er zo vaak naast, dat ik aangeef dat ik het toch nog eens over ga doen. Dat vind ze eigenlijk alleen maar mooier, want ze is gewend dat ik met zo’n nonchalance speel voor anderen en allerlei flauwe dingen doe tijdens het spelen. Nu gaat het helemaal goed, zelfs de overgang van piano naar bas gaat niet al te stroef en ik merk dat elk woord in Bob Dylan’s tekst diep bij m’n meiske binnenkomt. Nog gespannen, maar ook erg blij dat ik het geflikt had, eindig ik. ‘Pfff, het was nog enger om dit liedje voor één persoon te spelen, dan zomaar een lied voor veel mensen!’ Uiteraard werd ik beloond met een door haar tong uitgevoerde amandelonderzoek. En na nog vele zoenen en nog enkele malen het liedje spelen, moest ook aan deze avond helaas een einde komen. Maar niet voordat ik haar beloofde dat ze nog iets van me zou krijgen, wanneer we op het, om het halfjaar verkering te vieren, geplande uitje naar Glow zouden gaan.

Wordt vervolgd,

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---