Een vervelend staartje onder vrienden

Op de dag dat wij een halfjaar verkering hebben, ben ik bezig met alle voorbereidingen om die avond onvergetelijk te maken. Prosecco, rozen, confetti en kaarslicht moeten dit verzekeren, alsmede de gemberthee die mijn stembanden moet smeren. M’n liefje is helemaal overdonderd van het onthaal op deze late donderdagavond. En beiden hebben we opwellende tranen in de ogen wanneer ik, na het voor de tweede keer inzetten van het hergearrangeerde Make You Feel My Love, op de piano en basgitaar speel vergezeld met mijn rauwe stemklanken.

Een vervelend staartje

Nog voor het slapen gaan, stuur ik de bevriende thuisproducer een WhatsApp. Hij had aangegeven dat hij de baslijn mogelijk wilde gebruiken voor een eigen nummer. Die vraag had ik destijds niet beantwoord en vond het inmiddels wel goed, mits vermeld zou worden dat het afkomstig is van mij en gedeeld zou worden in de potentiële opbrengsten. In het verleden had ik namelijk alles als vriendendienst gedaan en wanneer er inkomsten zouden zijn, zou dat beloond worden met één of meerdere flessen wijn (afhankelijk van hoeveel inkomsten het op zou leveren). Na dit appje viel ik met een zalig gevoel in slaap, want de vele knuffel en zoenpartijen waren nog vers in mijn gedachten. ‘s Ochtends werd ik dan ook wakker met een even gelukzalig gevoel en de gedachte dat niets mijn humeur zou kunnen verpesten. De gedachte zou toch misplaatst zijn, zo blijkt later.

In de loop van de dag werd dit gevoel verstoord met een telefoontje van de bevriende producer. Naast de mededeling dat het nummer af was en per email verstuurd, was hij erop gebrand mij duidelijk te maken hoe hij tot op het bot beledigd was. Klaarblijkelijk had ik niet mogen spreken van ‘knippen en plakken’, want hij had er veel meer werk aan gehad dan simpelweg ‘knippen en plakken’. Toch was dit precies wat ik wilde en het feit dat hij totaal andere dingen had gedaan, dan waar ik om vroeg, had mij veel meer werk bezorgd dan nodig was. Wat ik hem ook duidelijk maakte, maar toch bedankte ik hem voor al het werk dat hij had geleverd (met uitzondering van de dingen waar niet om gevraagd was). Klaarblijkelijk wilde hij toch erkenning voor de dingen die ongevraagd waren toegevoegd en mij enkel koppijn hebben geleverd. Dus het proces bleef zich herhalen dat ik hem bedankte voor alle moeite, maar expliciet duidelijk maakte dat ik enkel behoefte had aan ‘knippen en plakken’, aangezien alle ongevraagde toevoegingen het opnameproces onnodige vertragingen had opgeleverd.

Naar mailverkeer

Blijkbaar was het telefoongesprek voor hem zo onbevredigend verlopen dat ik, later die dag, nog een versie van het nummer ontving. Volgens hem zou dit het resultaat zijn wanneer hij al zijn extra werk niet had verricht. Alles was verknipt en liep uit de maat, juist doordat het zo verknipt was. Voor mij was de maat vol, alleen al omdat het de zoveelste keer was dat hij beweerde dat ik uit de maat de muziek had ingespeeld. Om dat nu te zeggen, zonder de daadwerkelijke woorden te gebruiken, raakte mij blijkbaar harder dan de voorgaande keren. Voor mij was het duidelijk, die vriendschap moet aan een stille dood ten onder gaan.

Die avond nog ontvang ik een mail, waaruit blijkt dat ook hij de vriendschap eigenlijk een stille dood wilde laten begaan. Daar was hij echter niet in geslaagd, aangezien hij per mail (welke van de ene persoonlijke aanval tot de andere aan elkaar hing) een punt achter de vriendschap zette. Enerzijds had ik zoiets van: ‘mooi, dan hoef ik het niet te doen’, maar omdat we elkaar al enige tijd kennen raakte deze persoonlijke aanvallen me wel. Ik was erg ontstemd toen m’n schatje die avond bij me kwam en vertelde haar dat ik die mail toch nog van repliek wilde voorzien. Dit raadde zij mij af, ‘want wat win je daar dan mee?’ Ja, daar had ze zeker een punt. En tegen m’n ‘meiske’ aankruipen is sowieso veel aangenamer dan in het negatieve blijven hangen tijdens het beantwoorden van die vervelende mail.

• Kenmerkende ongemakken van treinreizen

‘s Ochtends sliepen we allemaal lekker lang uit, waardoor vroeg in Eindhoven aankomen niet meer zou lukken. Zelfs met de jongens thuis eten was door ons verlangen naar de dag lekker ontspannen te laten verlopen niet meer mogelijk. Maar ja, zet twee ADD’ers bij elkaar en je zult zien dat er altijd op het allerlaatste moment de stress toeslaat. Zo werd het eten op het station alvorens we ons overgaven aan de onmiskenbare service van de Nederlandse Spoorwegen. Ja, hoor! Te weinig treinstellen voor de te vervoeren passagiers. Kortom, zelfs geen zitplaats beschikbaar op de trappen en dus konden we, met twee kleine kinderen, gaan staan in de in-/uitgang van het treinstel.Gelukkig stapte een groot deel van de passagiers al in Utrecht uit en vonden we allemaal een zitplaats.

De trein is nog steeds overvol en nog voor de trein het station verlaat zijn er twee dames van de menopauze-leeftijdscategorie die vragen of wij bereid zijn om onze kinderen op schoot te nemen. Ik kijk naar mijn vriendin en haar kinkje interpreteer ik, zoals later blijkt, helemaal verkeerd. En zo zitten wij zeer ongemakkelijk met onze aapjes op schoot. Vooral onze ADHD’ertje weet dit nog onaangenamer te maken, waardoor ik mij voorneem om in de toekomst de vragensteller te voorzien van een wedervraag of zij dan bereid zijn om onze kinderen op hun schoot te nemen. In Den Bosch stappen de dames uit en kan de verwijtende blik van m’n ‘meissie’ langzaam afzwakken en overgaan in de vragende verliefde blik die ik boven elke andere blik prefereer. Zo was het dat we weer helemaal in onze hum in de lichtstad aankomen, waar Glow ieder moment van start zou gaan en de kinderen dus direct aan oma werden overgedragen.

Wordt vervolgd

---

---

Vriendelijke disclaimer

 

---